Αρθρογραφία

Αυτό που συμβαίνει…

Ακούστε το άρθρο

Αν και οι αγορές δείχνουν ότι δεν έχουν αντίρρηση να μας υποδεχτούν και ήδη προετοιμάζονται γι αυτό, θέτοντας τους όρους και προϋποθέσεις υποδοχής, όπως επίσης προετοιμάζεται  η Κυβέρνηση και η Αντιπολίτευση, δεν συμβαίνει το ίδιο στην κοινωνία, στον κόσμο της εργασίας και της ανεργίας, στον κόσμο της επιχείρησης, αυτής που λειτουργεί και της άλλης που έχει ήδη κλείσει.

Φαίνεται σαν να έχουμε προσαράξει σε ένα συνεχές αδιέξοδο, αυτοτροφοδοτούμενο, αλλά και τροφοδοτούμενο από άστοχες πράξεις και παραλήψεις, κυβερνητικές και μη κυβερνητικές και ακολουθούμε αυτό που συμβαίνει, χωρίς να μπορούμε να το καθορίσουμε οι ίδιοι, παρά την θέλησή μας και τις προσπάθειες που καταβάλουμε.

Κατά διαστήματα πιστεύαμε ότι ήταν η ευκαιρία, προσπαθούσαμε αλλά δεν γινόταν κάτι θεαματικό, μας έλεγαν ότι, να τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή, έφτιαξε το κλίμα και μέρα-με τη μέρα είναι καλύτερο, αλλά πάλι στην πράξη, σημειωνόταν ναϋάγιο προς το αδιέξοδο και πάλι προσαράζαμε στα αβαθή, γεγονός που μας ανάγκαζε να ζητάμε πάλι και πάλι βοήθεια αποκόλλησης από τις «προστάτιδες δυνάμεις»

Και αυτές οι δυνάμεις ήταν πάντα πρόθυμες και βοηθούσαν, πήραμε δύο μνημόνια, μη υπολογιζομένου του πρώτου, το οποίο ήταν αναγκαστικό για να πέσουμε στα μαλακά, όπως και έγινε και πάρα πολλά συμπληρωματικά, που δεν φαίνονται «δια γυμνού οφθαλμού», παρά ταύτα όμως κάθε τόσο η τρόϊκα που λέγεται και θεσμοί, μας τα αναφέρουν ως προαπαιτούμενα, αιτούμενα, εγγυήσεις και εξασφαλίσεις.

Και τώρα, που φαίνεται πως κάτι γίνεται με το λεγόμενο κλίμα, τώρα που οι οίκοι αξιολόγησης μας αναβάθμισαν κατά μία κλίμακα και τα τεστ των τραπεζών βγήκαν θετικά, τώρα που φαίνεται πως οι κρατικοί χρηματοδότες μας, θα μας στείλουν στις αγορές, τώρα παρουσιάζεται η ιδανική ευκαιρία να σοβαρευτούμε, να αφυπνιστούμε και να εμφανιστούμε ενώπιον της ιδιωτικής πλέον τρόϊκας σοβαροί και φερέγγυοι, ώστε να μην πισωγυρίσουμε.

Θα ήταν τραγικό ένα πισωγύρισμα και θα ήταν χειρότερο από το τραγικό 2009, που είχαν εκτροχιαστεί όλοι οι δείκτες, χρέους, δανεισμού, ανάπτυξης κλπ. και πέραν τούτου, ένα νέο προσάραγμα στα αβαθή του αδιέξοδου, δυστυχώς θα καταστρέψει το «σκαρί», δεν θα είναι δυνατόν να επισκευαστεί πλέον και πάμε κατευθείαν για βούλιαγμα.

Άρα λοιπόν πρέπει να βρούμε την δύναμη, ώστε να καθορίσουμε μόνοι μας «αυτό που συμβαίνει», έστω και με την βοήθεια των φίλων και εταίρων μας, έστω και με τις εγγυήσεις τους προς τους νέους δανειστές, αλλά να πρωταγωνιστήσουμε, προσπερνώντας ιδεοληψίες και αγκυλώσεις, που εμποδίζουν για τα τελευταία δέκα περίπου χρόνια κάθε είδους σοβαρή επένδυση, μικρή ή μεγάλη, με διάφορες προφάσεις, που δημιουργεί το κυρίαρχο σύστημα και η κακώς εννοούμενη ευαισθησία οικολογούντων και παροικολογούντων, συμπορευόμενη ουσιαστικά με την δήθεν ευαισθησία των διάφορων υπερπατριωτών και υπερεθνικοφρονούντων.

Όλη η επικαιρότητα