«Ανακεφαλαιοποίηση» του πολιτικού συστήματος τώρα!

Ανοικτή επιστολή του Β. ΚΟΝΤΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΥ

Αθήνα, 20 Ιουνίου 2013

Η επιστολή αυτή απευθύνεται προς:

Τις ηγεσίες και  τους Βουλευτές των τριών κομμάτων της συγκυβέρνησης, που έχουν αποδεχθεί την ευθύνη να προασπίσουν την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας. Οφείλουν να αντιληφθούν ότι για να διατηρηθεί ζωντανή η ελπίδα υπέρβασης της σημερινής σκληρής δοκιμασίας του λαού μας απαραίτητες προϋποθέσεις είναι η πολιτική σταθερότητα και η κυβερνητική αποτελεσματικότητα. Είναι η ώρα της ευθύνης για τον καθένα ατομικά. Απέναντι στην χώρα και την ιστορία.

Τις λεγόμενες ‘’ελίτ’’ πολιτικές, οικονομικές, κοινωνικές, πνευματικές, μιντιακές. Όλοι οφείλουν να αντιληφθούν ότι η χώρα έφτασε στο σημείο που βρίσκεται σήμερα, εξαιτίας της ακινησίας που επικράτησε τα τελευταία είκοσι χρόνια. Προκειμένου να διατηρηθούν προνόμια και ‘’κεκτημένα’’, μικρά ή μεγάλα. Μη συμβατά, ούτε με την ανταγωνιστική εποχή που ζούμε, ούτε με την αξιοκρατία και την κοινωνική δικαιοσύνη.

Τους απλούς πολίτες. Οφείλουμε όλοι να αντιληφθούμε ότι το μέλλον της χώρας και της δημοκρατίας υπηρετείται μόνο στους κόλπους της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της αναγκαίας ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Η εθνική απομόνωση οδηγεί σε μόνιμη οικονομική εξαθλίωση. Σε δημοκρατική έκπτωση. Σε εθνική συρρίκνωση.

ΚΡΙΣΗ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ

Ένα χρόνο μετά τις εκλογές της 17ης Ιουνίου 2012 κι ενώ διανύουμε τον τέταρτο χρόνο στη μέγγενη των Μνημονίων, στη βαθειά οικονομική, πολιτική, κοινωνική, πολιτισμική κρίση έρχεται να προστεθεί και κρίση διακυβέρνησης. Η συγκυβέρνηση, με αφορμή την αναδιάρθρωση της ΕΡΤ, απειλείται με κατάρρευση. Αναδείχθηκαν οι αδυναμίες και οι ανεπάρκειές της. Η θανάσιμη απειλή πρόωρων εκλογών παραμένει ορατή. Τυχόν προσφυγή στις κάλπες, μέσα στη σημερινή συγκυρία, ισοδυναμεί με άλμα στο κενό. Για τη χώρα. Για τη Δημοκρατία. Η Ελλάδα κινδυνεύει να βρεθεί μπροστά σε μια καταστροφική εκλογική αναμέτρηση, παρόμοια με εκείνη του 1920, που οδήγησε στην εθνική καταστροφή του 1922.

Υπάρχουν όλες οι προϋποθέσεις:

Μια κοινωνία αποκαμωμένη από τη λιτότητα και την ανεργία. Αποπροσανατολισμένη από τους κρουνούς και τους οχετούς του λαϊκισμού. Εύκολη λεία στις λαϊκίστικες φωνές του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ. Τις αντιευρωπαϊκές του ΚΚΕ. Τους νεοναζί γρυλισμούς της Χρυσής Αυγής. Συνιστούν την έκφραση του σύγχρονου «οίκαδε». Οδηγούν, αν επικρατήσουν, στην απόρριψη της ευρωπαϊκής πορείας και στην επιστροφή στη βαλκανική μας μοίρα. Στην εξαθλίωση μιας βέβαιης χρεοκοπίας. Σ’ ένα νέο εθνικό διχασμό. Στην κατάρρευση της Δημοκρατίας.   

Είναι η ώρα της εθνικής αφύπνισης. Της πρόταξης του εθνικού συμφέροντος. Της υποχώρησης προσωπικών φιλοδοξιών και κομματικών συμφερόντων. Της ανάδειξης της σωτηρίας της χώρας σε υπέρτατο νόμο και καθήκον.

Δύο είναι τα βασανιστικά ερωτήματα που θέτουν οι πολίτες:

Πώς φτάσαμε εδώ; Τις πταίει;

Τι πρέπει να γίνει για να βγούμε επιτέλους από το μακρύ τούνελ της κρίσης;

ΤΙ(Σ) ΠΤΑΙΕΙ;

Η πραγματική ΑΙΤΙΑ της κρίσης είναι η αδυναμία μας να πραγματοποιήσουμε τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις. Αυτές που επέβαλαν η αδυσώπητα ανταγωνιστική εποχή της παγκοσμιοποίησης και του νέου διεθνούς καταμερισμού εργασίας, καθώς και η ένταξή μας στην ΟΝΕ. Η απάντηση δηλαδή των προηγμένων ευρωπαϊκών χωρών στις απαιτήσεις και τις προκλήσεις της παγκοσμιοποίησης.

Η άρνηση μας να μεταρρυθμίσουμε την οικονομία, το κράτος, την παιδεία, το ασφαλιστικό σύστημα, τις εργασιακές σχέσεις, μας υποχρεώνει σήμερα να καταβάλουμε το οδυνηρό τίμημα της κρίσης: Την κατάρρευση μιας μη παραγωγικής και μη ανταγωνιστικής οικονομίας, με συνέπεια τη φτωχοποίηση και την ανεργία.

Την αποσύνθεση ενός υπερδιογκωμένου, αναποτελεσματικού, σπάταλου και εν πολλοίς διεφθαρμένου κράτους. Τη διάλυση του ασφαλιστικού μας συστήματος. Τον αρμαγεδδώνα των εργασιακών σχέσεων. Τελευταίο, αλλά οδυνηρότερο, είναι το τίμημα ενός απαξιωμένου εκπαιδευτικού συστήματος. Αντί να διαμορφώνει πολίτες με παιδεία, γνώσεις και δημοκρατική συνείδηση, εκπαιδεύει κομματικούς στρατούς. Αντί να τροφοδοτεί την κοινωνία με το αναγκαίο επιστημονικό δυναμικό, τροφοδοτεί τα κόμματα με φανατισμένα και απαίδευτα κομματικά στελέχη που φτάνουν στο σημείο, με αυθάδεια και ναρκισσισμό, να απαιτούν τα «κλειδιά της εξουσίας». Για να μην αλλάξει τίποτα. Για να οδηγήσουν ένα Λαό στην ομαδική αυτοκτονία.

Η ΡΙΖΑ της αδυναμίας να μεταρρυθμίσουμε τη χώρα και την κοινωνία βρίσκεται στο κομματικό σύστημα. Όλα ανεξαιρέτως τα κόμματα της Μεταπολίτευσης υιοθέτησαν το οργανωτικό μοντέλο των ολοκληρωτικών κομμάτων. Από πυλώνες της δημοκρατίας και φορείς αρχών και αξιών, όπως τα ήθελε ο συνταγματικός νομοθέτης του 1975, εκφυλίσθηκαν σε μηχανισμούς άλωσης και νομής της εξουσίας.

Τα τρία βάθρα της Δημοκρατίας, Κοινοβούλιο, Τοπική Αυτοδιοίκηση, Συνδικαλισμός, και όλες οι λειτουργίες του Κράτους, από τη Δημόσια Διοίκηση τη Δικαιοσύνη και την Παιδεία, μέχρι τις Ένοπλες Δυνάμεις και τα Σώματα Ασφαλείας, προσβλήθηκαν από τους κομματικούς τερμίτες. Τους κομματικοδίαιτους και κρατικοδίαιτους συνδικαλιστές. Τα ανεπάγγελτα στελέχη του κομματικού σωλήνα. Οδηγηθήκαμε έτσι στη σημερινή κρίση θεσμών και αξιών. Την κρίση Αντιπροσώπευσης. Την κρίση Δημοκρατίας.

Η κοινωνία σήμερα δεν αισθάνεται ότι εκπροσωπείται από κανέναν κομματικό ή συνδικαλιστικό φορέα. Πιστεύει ότι υπηρετούν τα δικά τους στενά συμφέροντα και όχι τα δικά της. Γι’ αυτό και δεν κινητοποιείται. Θεωρεί, σε ποσοστό 87%, κόμματα και πολιτικούς υπεύθυνους για την κρίση. Το υπόλοιπο 13% είναι προφανώς τα μέλη κομμάτων και συνδικάτων.

Το φαινόμενο της Χ.Α. είναι το έμεσμα μιας κοινωνίας παραζαλισμένης από την ανέχεια, την ανεργία, τη διαφθορά. Την αναποτελεσματικότητα της πολιτείας να την προστατεύσει από τους εξαθλιωμένους λαθρομετανάστες. Η είσοδος του υποκόσμου της Χ.Α. στο κοινοβούλιο είναι η έκφραση της τυφλής οργής της. Είναι ο θυμός νέων ανθρώπων από την απουσία ελπίδας για ένα καλύτερο μέλλον. Θα πρόσθετα και την απογοήτευση από τη de facto κατάργηση των πελατειακών σχέσεων. Στις τάξεις της Χ.Α. συρρέουν πρώην «πελάτες» των κομμάτων από ολόκληρο το πολιτικό φάσμα.   

ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑ

Η δραματική μείωση των εισοδημάτων, η εφιαλτική ανεργία, η υπερφορολόγηση θέτουν σε δοκιμασία την κοινωνική συνοχή. Θα ήταν ολέθριο λάθος να πιστέψει κανείς ότι η κοινωνία παραμένει απαθής. Παρά τα όσα υφίσταται. Ότι η αντοχή, η υπομονή και η καρτερία, που έχει επιδείξει μέχρι σήμερα, είναι ανεξάντλητες. Το κοινωνικό ηφαίστειο είναι σε διέγερση. Ανά πάσα στιγμή μπορεί να εκραγεί.

Γι’ αυτό και είναι ανάγκη, ηγέτες και υπεύθυνοι πολίτες, να αντιδράσουμε. Να απενεργοποιήσουμε τη βόμβα των πρόωρων εκλογών. Να δράσουμε με θάρρος, τόλμη, αποφασιστικότητα και κυρίως αυταπάρνηση και πολιτική ανιδιοτέλεια.

Πολλοί παρομοιάζουν την κρίση με πόλεμο. Είναι χειρότερη. Στον πόλεμο ο εχθρός είναι ορατός. Ξέρουμε ποιόν και γιατί πολεμάμε. Θυσιάζουμε ακόμη και τη ζωή μας για να τον νικήσουμε. Στην κρίση ο εχθρός είναι αόρατος. Αρνούμεθα να τον δούμε. Γιατί είναι ο κακός μας εαυτός. Είναι οι αδυναμίες, τα λάθη και οι παραλείψεις μας. Είναι η έλλειψη αυτογνωσίας. Η μετάθεση ευθυνών. Πάντα φταίει ο «άλλος». Είναι η ροπή προς τη συνωμοσιολογία.

«Επιβουλεύονται τις περιουσίες και τον εθνικό μας πλούτο». Είναι η επικράτηση των στερεοτύπων της Αριστεράς. Για όλα φταίνε οι Αμερικάνοι, οι Γερμανοί και τα μονοπώλια. Διαμορφώνεται έτσι το γόνιμο έδαφος, πάνω στο οποίο διαπρέπουν λαϊκιστές, δημαγωγοί και τσαρλατάνοι.

Η αυτογνωσία επιβάλλει, πριν αναζητήσουμε ευθύνες από την Τρόικα και τη Μέρκελ (που ασφαλώς υπάρχουν), να αναγνωρίσουμε τις δικές μας ευθύνες. Κι όχι μόνο των πολιτικών (που σίγουρα έχουν), αλλά και των πολιτών. Γιατί βεβαίως δεν «τα φάγαμε όλοι μαζί». Όλοι όμως έχουμε μερίδιο ευθύνης, μικρότερο ή μεγαλύτερο, για την κρίση και την παρακμή.

Στη Δημοκρατία ουδείς ανεύθυνος. Οι πολιτικοί, που σήμερα κατηγορούνται, όλοι συλλήβδην, είναι προϊόν επιλογής των πολιτών. Είναι ο καθρέφτης τους. Αποτυπώνουν τα κριτήρια με τα οποία «αξιοποιούν» το «σταυρό προτίμησης». Η πελατειακή σχέση, που σήμερα όλοι καταγγέλλουν, είναι όπως το ταγκό. Χορεύεται με δύο. Το ίδιο και η διαφθορά. Σε προηγμένες χώρες, όπως στη Σουηδία, δεν τιμωρείται μόνο η πόρνη. Τιμωρείται και ο πελάτης.

ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ;

Τρεις είναι οι προϋποθέσεις που απαιτούνται για την υπέρβαση της κρίσης:

Αλήθεια, Δικαιοσύνη, Κυβέρνηση ικανή να εμπνεύσει και να κινητοποιήσει την κοινωνία.

ΑΛΗΘΕΙΑ

Οι πολίτες πρέπει να μάθουν την αλήθεια. Να κατανοήσουν την πραγματικότητα. Κι αλήθεια είναι:

Την κρίση δεν προκάλεσαν τα Μνημόνια. Την προκάλεσαν η εκτόξευση του δημοσίου ελλείμματος και χρέους, εξ αιτίας της ανευθυνότητας του Κ. Καραμανλή και της ανεπάρκειας του Γ. Παπανδρέου. Η κρίση έφερε τα Μνημόνια. Είναι οι δεσμεύσεις που αναλάβαμε έναντι των δανειστών μας, αλλά και του εαυτού μας, προκειμένου να ανατάξουμε την οικονομία μας και να μπορέσουμε, κάποτε, να επιστρέψουμε τα 250 δις ευρώ.

Το μεγαλύτερο δάνειο στην παγκόσμια ιστορία, που χορηγήθηκε ποτέ σε χώρα. Δύο τα μέτρα που επιβάλλονται, όταν εκτροχιάζεται ένας προϋπολογισμός. Είτε κρατικός είτε οικογενειακός. Λιτότητα και Μεταρρυθμίσεις. Λιτότητα για να περιορίσουμε τα έξοδα. Μεταρρυθμίσεις για να αυξήσουμε τα έσοδα. Για να ζούμε με αυτά που βγάζουμε. Για να μη χρειαζόμαστε δανεικά, αφού η αγορά δεν μας δανείζει πια.

Η βαθιά ύφεση, που συνεχίζεται για πέμπτο χρόνο και η εφιαλτική ανεργία, που αγγίζει το 30%, αποδεικνύουν ότι η δόση της Λιτότητας ήταν ισχυρότερη από την αναγκαία. Η ευθύνη βαραίνει κυρίως την Τρόικα και τους εταίρους μας. Το παραδέχονται πλέον και οι ίδιοι. Αλλά και οι Μεταρρυθμίσεις που πραγματοποιήσαμε είναι ανεπαρκείς. Είναι δική μας η ευθύνη. Περισσότερη Λιτότητα και λιγότερες Μεταρρυθμίσεις γονάτισαν την οικονομία και την κοινωνία.

Η ευθύνη για την αντιστροφή των μεγεθών βαραίνει αποκλειστικά το αυτιστικό πολιτικό σύστημα. Κυβέρνηση και Αντιπολίτευση. Γαλαντόμοι στη λιτότητα. Φειδωλοί στις μεταρρυθμίσεις. Φραστικές κορώνες για το 1.000.000 απολυμένους του ιδιωτικού τομέα. Συγκεντρώσεις και κινητοποιήσεις για τους 2.500 της ΕΡΤ από τους οποίους οι μισοί θα επαναπροσληφθούν. Γιατί κατά την αντιπολίτευση η κοινωνία ταυτίζεται με τις συντεχνίες του Δημόσιου τομέα. Γιατί αυτές αποτελούν τα κύτταρα των κομματικών τους οργανισμών. Η αδυναμία εφαρμογής των Μεταρρυθμίσεων είναι η αιτία που τα μέτρα της Λιτότητας έγιναν περισσότερο οδυνηρά και περισσότερο άδικα. Είναι οι συντεχνίες κυρίως του Δημόσιου τομέα, με τη συνενοχή των διαπλεκομένων με αυτές κομμάτων, που διαχρονικά τις έχουν αποτρέψει, οδηγώντας τη χώρα στη χρεοκοπία και την παρακμή.

Την ίδια, στην ουσία, συνταγή εφαρμόζουν και οι άλλες χώρες του Νότου, που βρίσκονται αντιμέτωπες με την κρίση χρέους και ελλειμμάτων. Άλλες προσέφυγαν σε μνημόνια (Πορτογαλία) και άλλες εφαρμόζουν τα ίδια μέτρα, προσπαθώντας να αποφύγουν τα Μνημόνια (Ισπανία, Ιταλία, ακόμη και Γαλλία). Τελευταία η Κύπρος. Υπέστη σκληρότερη μεταχείριση από τη χώρα μας. Ο Κυπριακός λαός όμως αντιδρά με ωριμότητα, παρά το λαϊκισμό του βαρύτατα υπεύθυνου ΑΚΕΛ και θα ξεπεράσει την κρίση ταχύτερα από εμάς.

SUCCESS STORY;

Τον τελευταίο καιρό καλλιεργείται από εσωτερικούς και εξωτερικούς παράγοντες κλίμα αισιοδοξίας: Τα καταφέρνουμε. Είμαστε κοντά στην έξοδο από την κρίση, ακούγεται από επίσημα χείλη. Άλλοι εκτιμούν ότι βαδίζουμε προς την καταστροφή. Οι αριθμοί δεν βγαίνουν, υποστηρίζουν. Έχουν γίνει θετικά βήματα. Πολύ λίγα και πολύ αργά. Έχουν βελτιωθεί κρίσιμοι οικονομικοί δείκτες. Τίποτα όμως δεν έχει κριθεί οριστικά. Έχουμε ακόμη ανηφόρα να διανύσουμε.

Το εθνικό ψυχόδραμα που σημειώνεται σε κάθε επίσκεψη της Τρόικα συνεχίζεται. Παρατηρούνται σημαντικές καθυστερήσεις και υστερήσεις σε κρίσιμους τομείς. ΕΟΠΥΥ, Ασφαλιστικά Ταμεία, κρατικά έσοδα, έχουν ανάψει κόκκινο. Τίποτα όμως δεν έχει χαθεί οριστικά. Υπάρχει ελπίς. Αρκεί να μπει φρένο στη λιτότητα και γκάζι στις μεταρρυθμίσεις.

ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ

Η δεύτερη προϋπόθεση για την έξοδο από την κρίση είναι η δίκαιη κατανομή του βάρους των θυσιών, που επιβάλλονται στους πολίτες. Η δικαιοσύνη υπηρετείται από ένα δίκαιο και αποτελεσματικό φορολογικό σύστημα. Φορολογική δικαιοσύνη και πάταξη της φοροδιαφυγής έχουν υποσχεθεί όλοι οι εκάστοτε ηγέτες της Αντιπολίτευσης. Για να αποτύχουν όλοι, όταν οι πολίτες τους πρόσφεραν την εξουσία. Αν και αποτελεί βασική απαίτηση της ΤΡΟΙΚΑ του Δ.Ν.Τ. και των εταίρων μας, παραμένει μέχρι σήμερα ζητούμενο. Κορυφαίο παράδειγμα πολιτικής ανεπάρκειας που εγγίζει τα όρια πολιτικής σκοπιμότητας.

ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗΣ

Το μείζον πρόβλημα για την υπέρβαση της κρίσης είναι οι δομικές αδυναμίες και οι ανεπάρκειες της τρικομματικής κυβέρνησης. Στην πραγματικότητα δεν πρόκειται για κυβέρνηση συνεργασίας, στην οποία τα κρίσιμα Υπουργεία κατανέμονται μεταξύ των συνεργαζόμενων κομμάτων, κατ’ αναλογία της δύναμής τους και καλύπτονται από τα αξιολογότερα κομματικά ή κοινοβουλευτικά στελέχη.

Πρόκειται για μια κυβέρνηση υβριδική με κυρίαρχο οργανισμό τη Ν.Δ. Η σύνθεσή της δεν σφραγίστηκε από το «ιερό πάθος» της επιτυχίας του εθνικού στόχου που της ανατέθηκε. Υπαγορεύθηκε από μίζερες μικροκομματικές επιδιώξεις και παλαιοκομματικές νοοτροπίες. Οι ηγέτες ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ αρνήθηκαν να συμμετάσχουν, αλλά και να συνεισφέρουν το καλύτερο στελεχιακό δυναμικό τους. Γεννάται η υποψία ότι προσδοκούσαν περισσότερα μικρο-κομματικά οφέλη από την αποτυχία. Η στάση τους οδήγησε σε αντίθετα αποτελέσματα. Το κέρδος, από τις όποιες επιτυχίες, εισπράττει μόνο ο κ. Σαμαράς. Οι άλλοι δύο εταίροι εισπράττουν μόνο το κόστος.

Ούτε όμως και ο κ. Σαμαράς επιστράτευσε το αξιολογότερο δυναμικό της παράταξής του. Αυτό, έστω, που έχει απομείνει από την καταστροφική διακυβέρνηση Κ. Καραμανλή. Με εξαίρεση τον Γιάννη Στουρνάρα, κριτήριο των επιλογών του ήταν η προσήλωση στο πρόσωπό του. Και οι τρεις, αντί να επιστρατεύσουν ό,τι καλύτερο διαθέτει η χώρα για την πλήρωση των θέσεων στους κρατικούς οργανισμούς επέλεξαν τη διανομή, με το σύστημα 4-2-1, σε φίλα προσκείμενα πρόσωπα και κομματικά στελέχη. Απέδειξαν ότι δεν έχουν συνειδητοποιήσει την κρισιμότητα της κατάστασης στην οποία έχει περιέλθει η χώρα. Ούτε το μέγεθος των προβλημάτων. Συνεχίζουν τις παλαιοκομματικές και φαύλες πρακτικές του παρελθόντος.

Γίνεται φανερός ο λόγος γιατί καρκινοβατούν οι μεταρρυθμίσεις. Μεταρρυθμίσεις δεν γίνονται με τους κυβερνητικούς εταίρους να έχουν καταληφθεί από άγχος. Οι δύο, της πολιτικής επιβίωσης και ο ένας, της πολιτικής κυριαρχίας. Για να επιτύχουν απαιτείται, κατά πρώτο λόγο, ομόθυμη και συμπαγής πολιτική στήριξη. Χωρίς να παρεισφρύουν μικροκομματικοί υπολογισμοί.

Κατά δεύτερο λόγο, οι μεταρρυθμίσεις προϋποθέτουν από τους αρμόδιους Υπουργούς βαθειά γνώση του αντικειμένου, λεπτομερώς επεξεργασμένος σχεδιασμός, ταχύτητα και επαγγελματισμός στην εφαρμογή τους. Η κρίση της ΕΡΤ απέδειξε ότι καμιά από τις προϋποθέσεις αυτές δεν συντρέχει. Η τόλμη και η αποφασιστικότητα του Πρωθυπουργού, αφού δεν συντρέχουν οι δύο παραπάνω προϋποθέσεις, μοιάζουν περισσότερο με άγνοια κινδύνου.

Η αναγκαιότητα ανασύνθεσης της κυβέρνησης έχει αναγνωρισθεί και από τους τρεις ηγέτες. Αν δεν διαλυθεί η συγκυβέρνηση, ο ανασχηματισμός είναι προ των πυλών. Η εμπειρία διδάσκει ότι κανένας ανασχηματισμός δεν βελτίωσε ουσιωδώς το κυβερνητικό έργο. Περισσότερο επιβεβαίωσε την κόπωση και τη φθίνουσα πορεία. Ο ανασχηματισμός δεν αρκεί. Απαιτείται μετασχηματισμός. Σε κρίσιμες καταστάσεις, σε συνθήκες εθνικής κρίσης δεν χωρούν συμβατικές λύσεις. Απαιτούνται λύσεις υπερβατικές. Η χώρα χρειάζεται Κυβέρνηση Εθνικής Ανασυγκρότησης.

Ο σχηματισμός Κυβέρνησης Εθνικής Ανασυγκρότησης, αφοσιωμένης αποκλειστικά στο στόχο της εξόδου της χώρας από την κρίση, χωρίς κομματικούς ή εκλογικούς περισπασμούς, η οποία θα παραμείνει μέχρι τέλους της κοινοβουλευτικής περιόδου, αποτελεί, υπό τις παρούσες συνθήκες μονόδρομο. Η κρίση για την ΕΡΤ είναι ο καταλύτης.

Μια κυβέρνηση εκτάκτων συνθηκών, ολιγομελής αποτελούμενη από πρόσωπα με κύρος, ήθος, γνώσεις, εμπειρία και διάθεση προσφοράς (μείγμα άφθαρτων και πεπειραμένων πολιτικών, διακεκριμένων τεχνοκρατών και πετυχημένων επιχειρηματιών),είναι αυτή, που μπορεί να σηκώσει το βάρος της ανόρθωσης της οικονομίας και της ανασυγκρότησης του κράτους. Επικεφαλής μιας τέτοιας Κυβέρνησης δεν μπορεί παρά να είναι πολιτική προσωπικότητα εγνωσμένου κύρους και εμπειρίας.

Μια Κυβέρνηση Εθνικής Ανασυγκρότησης είναι η μόνη που μπορεί να εμπνεύσει ελπίδα και αισιοδοξία στο χειμαζόμενο λαό μας και να κινητοποιήσει τις ζωντανές δυνάμεις της κοινωνίας, που το κομματικό σύστημα έχει απομονώσει και αποξενώσει από το πολιτικό γίγνεσθαι. Το επιστημονικό, οικονομικό και επαγγελματικό δυναμικό του τόπου μπορεί και πρέπει να στρατευθεί για την ανασυγκρότηση της χώρας και την «ανακεφαλαιοποίηση» της πολιτικής.

Η «ανακεφαλαιοποίηση» του κυβερνητικού σχήματος και του πολιτικού συστήματος είναι περισσότερο αναγκαία και επείγουσα και από αυτή του τραπεζικού συστήματος. Συνιστά όρο sine qua non για την αντιμετώπιση της κρίσης και την αποκατάσταση της αξιοπιστίας του πολιτικού συστήματος. Οι ηγέτες των τριών κομμάτων που υποβάλλουν το λαό σε βαρύτατες θυσίες και δοκιμασίες, οφείλουν να αποδείξουν ότι μπορούν και αυτοί να θυσιάσουν προσωπικές φιλοδοξίες και να κατασβέσουν την δίψα για εξουσία.

Οι ηγέτες των τριών κομμάτων του λεγόμενου ευρωπαϊκού τόξου μπορεί και πρέπει να συμμετάσχουν στην κυβέρνηση καταλαμβάνοντας τους ευαίσθητους τομείς Εξωτερικών, Άμυνας και Δικαιοσύνης. Κυρίως οφείλουν να αφοσιωθούν στην ριζική ανασυγκρότηση του πολιτικού συστήματος, την αλλαγή του εκλογικού και πρωτίστως την αναθεώρηση του Συντάγματος.

ΚΕΝΤΡΟΑΡΙΣΤΕΡΑ

Η αποκατάσταση της πολιτικής σταθερότητας αλλά και της δημοκρατικής ομαλότητας επιβάλλει την ανασυγκρότηση της Κεντροαριστεράς. Το κενό ανάμεσα στην συντηρητική Ν.Δ. του Α. Σαμαρά και τη Λαϊκιστική Αριστερά του Α. Τσίπρα, πρέπει να καλυφθεί από τις μεταρρυθμιστικές προοδευτικές δυνάμεις, ολόκληρου του πολιτικού φάσματος.

Σήμερα δεν εκφράζονται από κανένα κομματικό φορέα. Το ΠΑΣΟΚ δεν εκφράζει πλέον το αίτημα του εκσυγχρονισμού. Παρέμεινε ένα βαθειά προσωποπαγές κόμμα με έντονα αποτυπώματα νεποτισμού και οικογενειοκρατίας. Προσωπικότητες της πολιτικής, του πνεύματος, της επιστήμης με προσφορά στους τομείς δράσης τους και την κοινωνία οφείλουν να συνδιαμορφώσουν το νέο φορέα. Πρωταγωνιστή και όχι ουραγό πολιτικών εξελίξεων. Προσωπικές στρατηγικές και μοναχικές πορείες είναι ασύμβατες με την σημερινή πολιτική πραγματικότητα.   Είναι αίτημα της κοινωνίας και όρος επιβίωσης της Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας.
    

Οι σκέψεις αυτές διατυπώνονται, ενώ ακόμη δεν είναι γνωστές οι τελικές αποφάσεις των τριών ηγετών. Ισχύουν όποιες και αν είναι αυτές. Αποτελούν μονόδρομο για τη σωτηρία της χώρας. Αλλά και τη δική τους πολιτική επιβίωση.

Η πρωτοφανής κρίση που βιώνουμε, περισσότερο κι από το επίπεδο ζωής, έχει πλήξει τον κώδικα αξιών της κοινωνίας, την εμπιστοσύνη στο μέλλον της χώρας και την πίστη στους Δημοκρατικούς θεσμούς. Η κρίση είναι η τελευταία ευκαιρία για ένα νέο ξεκίνημα. Είναι στο χέρι μας να την μετατρέψουμε σε ευκαιρία αναγέννησης και ανασυγκρότησης της χώρας, στην οικονομία, την δημόσια διοίκηση, την παιδεία, στο πολιτικό σύστημα. Να διαμορφώσουμε τις συνθήκες μιας βιώσιμης ανάπτυξης, με κοινωνική ευθύνη και διαφάνεια. Να διασφαλίσουμε το ευρωπαϊκό μας μέλλον. Να αλλάξουμε όλα όσα δεν καταφέραμε τα προηγούμενα χρόνια.