Αναρριχητές…

Ο φίλος τον φίλο, ο κομματικός τον κομματικό, ο συγγενής τον συγγενή, ήταν και είναι, πλην ελάχιστων εξαιρέσεων, ο τρόπος  στελέχωσης των υπηρεσιών του Δημοσίου και του ευρύτερου Δημοσίου, παρά την ύπαρξη νόμων, διαδικασιών και λειτουργιών αδιάβλητου, ίσων ευκαιριών και αποκλεισμού  του ρουσφετιού και της συναλλαγής.

Με αυτόν τον τρόπο οικοδομήθηκε  το Ελληνικό Δημόσιο  και δημιουργήθηκαν άβατα και απυρόβλητα, αραχτών , προστατευόμενων και κλακαδόρων ,προς  χάρη του κομματάρχη, του φίλου και του συγγενή, εις βάρος φυσικά του κοινωνικού συνόλου  και  της εξυπηρέτησης των πολιτών.

Δημιουργήθηκαν στρατιές χειροκροτητών και κλακαδόρων, μισθοδοτούμενοι από το Δημόσιο και από τους ελλειμματικούς προϋπολογισμούς, που ισοσκελίζονταν και συνεχίζει να γίνεται το ίδιο , με δανεικά, τοκοχρεολύσια ,εγγυήσεις και υποθήκες, κυριολεκτικά και μεταφορικά, έτσι  ώστε η εξάρτηση να βαθαίνει  και να μονιμοποιείται.

Και βέβαια  δεν μπορεί να αναφερθεί κανείς σε ποιοτική παροχή υπηρεσιών από το Ελληνικό Δημόσιο, αφού ο δείκτης βρίσκεται μακράν του μέσου όρου των χωρών της Ευρωζώνης, συγκρινόμενος μόνο με χώρες της Ανατολίας και της Αφρικής, αλλά και πέραν της όποιας σύγκρισης, ο καθένας μας έχει τις ανάλογες εμπειρίες από τις ατομικές του συναλλαγές.

Όλα αυτά τα πήραν φυσικά χαμπάρι και τα κουστούμια με τις γραβάτες, που ονομάζονται και Τρόϊκα  και συνεχίζουν να συστήνουν ,να  πιέζουν και να απαιτούν τις λεγόμενες διαρθρωτικές αλλαγές, δείχνοντας μάλιστα αρκετή κατανόηση σε ότι αφορά τα δημοσιονομικά  ,τα λεγόμενα και οικονομικά, σε μια προσπάθεια των δανειστών, ώστε να περιφρουρήσουν τα δανεικά τους και  να μπορούν στο μέλλον να μας δανείζουν με μικρότερο ρίσκο.

Παρόλα αυτά όμως εμείς, η πολιτική και η διοικητική εξουσία δηλαδή, δυσκολεύονται  ή και αρνούνται να προχωρήσουν με άμεσες αποφάσεις και διευθετήσεις στην επανίδρυση, εκσυγχρονισμό, αναδιοργάνωση και τέλος πάντων νοικοκύρεμα του κράτους, ώστε να τεθούν οι υπηρεσίες του  στην υπηρεσία των πολιτών.

Συνεχίζεται ,πέραν κάθε λογικής ,η κακοδαιμονία και η άφεση του Ελληνικού Δημοσίου, να πορεύεται χωρίς οδηγό και πυξίδα  προς το άγνωστο και το πουθενά, παρά τα απογραφές, τις καταμετρήσεις και τελευταία , την κινητικότητα, την διαθεσιμότητα και όλες τις αηδίες, που μόνο σκοπό έχουν την παραπλάνηση της Τρόϊκας και την εξαπάτηση των πολιτών.

Θεωρείται μάλλον σίγουρο, πως οι δανειστές θα αναλάβουν πιο σκληρές και αποδοτικές πρωτοβουλίες, γιατί η  πολιτική και διοικητική εξουσία, με τα υλικά που είναι δομημένη, δεν μπορεί και δεν επιθυμεί αλλαγές και βελτιώσεις, φοβούμενη  την εξέγερση των χειροκροτητών και κλακαδόρων και την απώλεια των στηριγμάτων της, απόλυτα χρήσιμων για την διατήρησή της  και την νομή της εξουσίας.

Δημήτρης Μάλλιος