Άννα Κορτέση: Η «Ημέρα της Γυναίκας» δεν είναι γιορτή αλλά υπενθύμιση

Η 8η Μαρτίου ως παγκόσμια ημέρα της Γυναίκας καθιερώθηκε προς τιμή δύο αποκλειστικά γυναικείων απεργιακών κινητοποιήσεων που έλαβαν χώρα στις ΗΠΑ τον 19ο αιώνα.

Η πρώτη πραγματοποιήθηκε στις 8 Μαρτίου 1857, όταν οι εργαζόμενες στις βιοτεχνίες ενδυμάτων της Ν. Υόρκης ντυμένες στα λευκά, διοργάνωσαν μεγάλη πορεία, διεκδικώντας καλύτερες συνθήκες εργασίας, την μείωση του ωραρίου από 16 σε 10 ώρες, κατάργηση των φυλετικών διακρίσεων, ισότητα μεταξύ ανδρών και γυναικών, μεροκάματα ίσα με των κλωστοϋφαντουργών και των ραφτών. Η διαδήλωση δυστυχώς βάφτηκε κυριολεκτικά στο αίμα.

Αργότερα το 1900 συνεχίζονται πιο δυναμικά οι αντιδράσεις και ιδρύονται μεγάλα σωματεία υπερ των εργαζομένων στις Ηνωμένες Πολιτείες και διεξάγουν μαχητικούς αγώνες, που καταστέλλονται βιαίως. Οι συνθήκες συνέχιζαν να είναι αξιοθρήνητες στα εργοστάσια και οι γυναίκες δέχονταν πρόστιμα για τα πλέον απίστευτα πράγματα όπως γιατί γελούσαν, μιλούσαν, τραγουδούσαν εν ώρα δουλειάς. Οι υπερωρίες ήταν υποχρεωτικές και χωρίς πληρωμή γι’ αυτές.

Το Φεβρουάριο του 1909 στην Ν. Υόρκη, έγινε η 2η μεγάλη μακροχρόνια απεργιακή κινητοποίηση με σύνθημα «Ψωμί και Τριαντάφυλλα», που κράτησε σχεδόν 13 βδομάδες και συμμετείχαν πάνω από 20.000 εργάτριες οι οποίες ξυλοκοπήθηκαν, σύρθηκαν στα δικαστήρια αλλά η απεργία διαλύθηκε όταν έγιναν συμβιβασμοί στις περισσότερες επιχειρήσεις.

Το 1910 στη 2η Συνδιάσκεψη των Εργαζομένων Γυναικών στο Σοσιαλιστικό Συνέδριο της Κοπεγχάγης, η Γερμανίδα ΚΛΑΡΑ ΤΣΕΤΚΙΝ (1857-1933), εμπνευσμένη από τους αγώνες των Αμερικανίδων εργατριών, ως φόρο τιμής στις 2 ιστορικές διαδηλώσεις του 1857 και του 1909, πρότεινε και αποφασίστηκε να ορισθεί η 8^η  Μαρτίου σαν Παγκόσμια Ημέρα των Γυναικών η οποία το 1975 καθιερώθηκε από τον ΟΗΕ και από τότε γιορτάζεται σε όλο τον κόσμο.

Η ημέρα αυτή όμως πρέπει να μας υπενθυμίζει και τον αγώνα που πρέπει να συνεχιστεί ώσπου να πάψει η ανισότητα σε όλους τους τομείς. Η πολιτεία θα πρέπει να αναγνωρίσει την προσφορά στα οικογενειακά βάρη ως εργασία άξια θεσμοθετημένης προστασίας και να διατηρεί ακμαίες τις αναγκαίες κοινωνικές δομές, στηρίζοντας τις μονογονεϊκές οικογένειες χωρίς τα αγκυλωμένα κοινωνικά πρότυπα, μοιράζοντας τα βάρη ισότιμα και δίκαια.

Θα πρέπει η κοινωνία να  αναλάβει τις ευθύνες και να μην υποθάλπει την σεξουαλική, ψυχολογική καταπίεση και την ενδοοικογενειακή βία.

Κάθε μέρα σε όλο τον πλανήτη γυναίκες βιάζονται, σκοτώνονται και πωλούνται σαν ζώα. Η ημερομηνία «8 Μαρτίου» δεν είναι γιορτή αλλά υπενθυμίσει ότι ο αγώνας πρέπει να συνεχιστεί για την τυπική ισονομία και την ουσιαστική ισότητα στα αυτονόητα δικαιώματα. Πριν γιορτάσατε λοιπόν την «ημέρα της γυναίκας», σκεφτείτε και αναλογιστείτε τον αγώνα που θα πρέπει να γίνει ώστε καμιά γυναίκα και κανένας άνθρωπος στον πλανήτη να παλεύει για τα αυτονόητα.