Αρθρογραφία

Απομεινάρια στιγμών

apomeinaria_stigmon.jpg
Ακούστε το άρθρο

Τους είδα σε μια πλατεία να χαμογελά ο ένας στον άλλον. 

Τους είδα σε ένα δρόμο να περπατούν παράλληλα.

Τους είδα ένα μπαρ να τραγουδούν στο ίδιο τέμπο.

Τους είδα ξανά σ’ ένα στενό πλακόστρωτο κι είχαν δάκρυα στα μάτια τους.

Αναρωτήθηκα τι να συνέβαινε.

Μετά από καιρό ρώτησα έναν πλανόδιο που συνήθιζε να περιφέρεται σ’ εκείνη την πλατεία. Δεν τους ήξερε.

Ρώτησα έναν άστεγο που ζούσε σ’ εκείνο το δρόμο. Δεν τους είχε δει ποτέ.

Ρώτησα έναν μυστήριο τύπο σ’ εκείνο το μπαρ. Χαμογέλασε, ήταν η μόνη απάντηση που πήρα.

Έπειτα από καιρό τους είδα σε μια φωτογραφία. Ήταν αγκαλιασμένοι.

Εκείνη προσπαθούσε να κρατηθεί απ’ ότι τους απέμεινε.

Κι εκείνος είχε πέσει ήδη στο κενό ενός χωροχρόνου που είχε παγώσει.

Έκρυψα εκείνη τη φωτογραφία σ’ ένα συρτάρι.

Και τότε κατάλαβα πως τίποτα δεν θα ήταν πια το ίδιο.

Τότε είδα τα κομμάτια του παζλ ενωμένα. Φως και χρώματα παντού.

Κι ας έλειπε προς το παρόν ο σκοπός, κι ας αγνοούσα το τέλος.

Βγήκα στο μπαλκόνι και άναψα ένα τσιγάρο.

Ο καιρός είχε αλλάξει απότομα. Το φεγγάρι έλειπε.

Ο ουρανός ήταν γεμάτος από σύννεφα. Άλλα λευκά. Άλλα γκρι. Κουβαλούσαν βροχή.

Ανέμεινα καρτερικά παρατηρώντας τον χορό τους.

Κοίταξα τη θάλασσα. Ήρεμη … γαλήνια. Σαν να περίμενε κι εκείνη μαζί μου.

Η καταιγίδα δεν άργησε να ξεκινήσει.

Η βροχή που κουβαλούσαν αυτά τα σύννεφα, τελικά μας έφερε τον χειμώνα.

Έναν χειμώνα που αρνείται πεισματικά να «αποχωρήσει».


Mariannaki_1993@hotmail.com

Μαριάννα Μητροπούλου

Όλη η επικαιρότητα