Αρθρογραφία

Άρθρο της Άννας Κυριακοπούλου

Ακούστε το άρθρο

Όσο κοινότυπο και απλοϊκό κι αν ηχεί, το όνομα της Βαϊμάρης ακριβώς έναν αιώνα μετά, επανέρχεται ακόμα και σήμερα όχι μόνο ως ιστορική αναφορά, αλλά και ως έναυσμα στην αφόρμησή μας περί αναλύσεως της σύγχρονης πάσχουσας δημοκρατίας.

Οι  αμέτρητες εκδόσεις βιβλίων στην Κεντρική Ευρώπη, από τον Γιόζεφ Ροτ έως τον Στέφαν Τσβάιχ και από τον Κάφκα έως τον εμβληματικό «Μαιτρ της Δευτέρας Παρουσίας» του Λέο Πέρουτς, αλλά και από αναρίθμητους αρθρογράφους στη διεθνή αρθρογραφία, όπως είναι ο Ρίτσαρντ Σέιμουρ (παρομοίασε την παρούσα κατάσταση στη Βρετανία με τη Βαϊμάρη σε άρθρο του με τίτλο «Welcome to Weimar Britain»), μαρτυρείται πως η ανάπηρη δημοκρατία της Βαϊμάρης είναι στις μέρες μας πιο επίκαιρη παρά ποτέ άλλοτε.

Η κατ’ επίφαση Δημοκρατία σήμερα, τείνει να αναχθεί σε μία στέρφα σχέση με μία παθητική, χειραγωγούμενη μάζα πολιτών, προσανατολισμένη σε αμιγώς οικονομικά συμφέροντα. Οι φρούδες ελπίδες φέρονται ως βαριά καρφιά σε ένα πολυβασανισμένο ευρωπαϊκό corpus, το οποίο συνεχώς απομακρύνεται από το μεγαλεπήβολο όνειρο του ενοποιημένου και ακμάζοντος ευρωπαϊκού κόσμου. Η ελευθεριάζουσα αύρα πνέει δηκτικά πάνω στις δημοκρατικές αρχές και τα δημοκρατικά ιδεώδη αδημονώντας να στραφεί αποκλειστικά στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων της αδηφάγου πολιτικής οικονομίας.

Δυστυχώς η χώρα μας, η Ελλάδα, εμφανίζει ολοένα και περισσότερες ομοιότητες με την πάσχουσα Δημοκρατία της Βαϊμάρης. Η συνεχής και αλυσιτελής λιτότητα, η ανεργία και η φτώχεια, απειλούν επικίνδυνα την ελληνική δημοκρατία, ταπεινώνοντας άρδην τον ελληνικό λαό. Σε άρθρο του Μπεν Μακιντάιρ, με τίτλο «Weimar Greece gambling with democracy» θίγεται πως, μολονότι η Ελλάδα δε βρίσκεται αντιμέτωπη με τη μέδουσα του θανάτου, τον υψηλό πληθωρισμό, το ποσοστό της ακροεξιάς δε συγκρίνεται με την εκπληκτική άνοδο των Εθνικοσοσιαλιστών κατά το 1932.

Και οι Times σχολιάζουν με συχνές αναφορές, πως τα αυστηρά μέτρα λιτότητας έχουν τεράστιο αντίκτυπο στην ελληνική κοινωνία. Μαζική ανεργία, πολιτική παράλυση, αυξανόμενη φτώχεια, κοινωνικές αναταραχές, ανησυχητική αύξηση της εγκληματικότητας και ακατάπαυστη εισροή πελώριου κύματος προσφύγων, σε μία χώρα που αδυνατεί να εξασφαλίσει ήδη τα αναγκαία στους γηγενείς, επιβεβαιώνουν πως η δημοκρατία στη χώρα μας πνέει τα λοίσθια έτοιμη να εκπνεύσει την τελευταία της πνοή.

Η δημοκρατία λοιπόν δοκιμάζεται στην εποχή μας ερχόμενη αντιμέτωπη με την ανάγκη να κυβερνήσει ωκεάνια ανθρώπινα σύνολα, τα οποία αδυνατούν να συλλάβουν το νόημά της ως αναβαθμό πολιτισμού. Εθίστηκαν να τη συλλαμβάνουν αποκλειστικά ως πολίτευμα και ως αφετηρία δικαιωμάτων, τα οποία πάντα και περιέργως ή και εντέχνως ταυτίζονται με το σφετερισμό, την απόλαυση και την ανάπτυξη της υλιστικής ευμάρειας.

Η αληθινή δημοκρατία όμως πραγματώνεται όχι ως αφετηρία αλλά ως απόληξη και καταμαρτυρείται στον καθημερινό βίο των πολιτών. Γιατί μία δημοκρατική πολιτεία χρήζει ενός αληθινά φωτισμένου λαού. Ενός φωτισμένου λαού, που ακτινοβολεί από το αγαθό της παιδείας, έτοιμος με την πνευματική του δράση να τη δικαιώσει.

Όλη η επικαιρότητα