Χαριά: «Η αλλαγή του καιρού μας τελειώνει»!

Η Χαριά είναι χωριό και έδρα της ομώνυμης Τοπικής Κοινότητας που βρίσκεται περίπου 17 χλμ. βορειοανατολικά της πόλης του Πύργου σε υψόμετρο 119 μέτρων. Διοικητικά ανήκει στην Δημοτική Ενότητα Ωλένης του Δήμου Πύργου και στα τέλη της δεκαετίας του `70 είχε μόνιμο πληθυσμό περίπου 300 άτομα.

Πλέον ο πληθυσμός του χωριού έχει μειωθεί στο μισό μιας και η Χαριά έχει να ακούσει κλάμα μωρού εδώ και μια δεκαετία περίπου, αφού αυτό είναι το διάστημα που έχει να γεννηθεί μια καινούργια ζωή… ζωή στο χωριό δίνουν κάποιες γιορτές-πανηγύρια το καλοκαίρι και το φθινόπωρο στα οποία μαζεύεται κόσμος… πολιούχος του χωριού είναι ο Άγιος Δημήτριος, ο εορτασμός του οποίου τιμήθηκε πρόσφατα αν και ο (κεντρικός) δρόμος που οδηγεί στην εκκλησία έχει υποστεί ζημιά…

Φυσικά αρκετοί κάτοικοι έχουν επιλέξει να ζουν μόνιμα στον Πύργο και απλά επισκέπτονται το χωριό τους για να δουν τους δικούς τους και να βοηθήσουν στην αγροτοπαραγωγή που είναι και ο μοναδικός τροφοδότης της τοπικής οικονομίας…

Η καλλιέργεια της σταφίδας και της ελιάς μοιράζονται εξίσου αν και η φετινή σοδειά έχει πληγεί σε μεγάλο βαθμό. Οι κάτοικοι μιλούν για ζημιά που αγγίζει μέχρι και το 70% στη σταφίδα και λιγότερο στην ελιά (σ.σ. αν και στη συγκεκριμένη περίπτωση το φαινόμενο είναι σε εξέλιξη)…

Στο χωριό υπάρχει ένα καφενείο που λειτουργεί –κυρίως- μετά τις 6 το απόγευμα και μέχρι τις 10 το βράδυ, το πολύ, αποτελώντας το μοναδικό χώρο συνάθροισης του ανδρικού πληθυσμού…

Όλα τα παραπάνω προμηνύουν έναν πραγματικά δύσκολο χειμώνα για το χωριό, οι κάτοικοι του οποίου όμως δεν χάνουν την αισιοδοξία τους. Κι αν υπάρχει κάτι που τους κάνει να χαμογελούν αυτό δεν είναι άλλο από την ποδοσφαιρική ομάδα του Διγενή που -μετά από πολλά χρόνια απραξίας- επανήλθε στα γήπεδα της Ηλείας το 2015 κατορθώνοντας μάλιστα πέρυσι να ανέβει κατηγορία και φέτος να αγωνίζεται στο πρωτάθλημα της Β` Κατηγορίας της ΕΠΣ Ηλείας…

Ας δούμε τι μας λένε οι ίδιοι για όλα τα παραπάνω στο οδοιπορικό που κάναμε στη Χαριά το πρωί της περασμένης Παρασκευής…

Παναγιώτης Τσαπαρδώνης (πρόεδρος ΤΚ Χαριάς)

«Βασικό πρόβλημα παραμένει ο αποκλεισμός του χωριού από το δρομολόγιο του ΚΤΕΛ μιας και δρόμος από το Αρβανίτη δεν επιτρέπει την διέλευση του. Τουλάχιστον έρχεται –από άλλο δρόμο- το δρομολόγιο για τους μαθητές που πάνε στο σχολείο.  Ο δρόμος προς την εκκλησία του Αγίου Δημητρίου έχει πάθει ζημιά από τις κατολισθήσεις το 2012 κι από τότε τίποτα… κατολισθήσεις είχαμε και μέσα στο χωριό, δρόμος είναι κλειστός και με το ζόρι περνά ένα αυτοκίνητο. Στον Άγιο Δημήτριο που είναι το νεκροταφείο είναι κομμένος ο δρόμος… έχουμε ζητήσει αποκατάσταση αλλά μας αγνοούν. Και στους αγροτικούς δρόμους υπάρχουν σημεία που δεν θα μπορέσουν οι καλλιεργητές να μαζέψουν τις ελιές τους αφού η πρόσβαση είναι απαγορευτική. Αν είμαστε τυχεροί και αποκατασταθεί η πρόσβαση, τις επόμενες 10-15 μέρες, θα μαζευτούν οι ελιές! Η ζημιά στη σταφίδα είναι μεγάλη… αν φτάσει στο ίδιο επίπεδο και η ελιά, τελειώσαμε!»

Βλάσσης Αγριδιώτης (κάτοικος Χαριάς, αγρότης)

«Και η σταφίδα και η ελιά πάθανε ζημιές, ξηρασία κυρίως και βλάστηση σε μερικά κτήματα. Οι ελιές έχουν πάθει τη μεγαλύτερη ζημιά και πιο πολύ το δέντρο που στέγνωσε αφού δεν μάζεψε νερά και υγρασία. Κάποιο παραγωγοί που έβγαζαν 20 τόνους φέτος φτάσανε στους 8, κάποιοι με 6 πήγανε στους 2… από τον ΕΛΓΑ ήρθαν μόνο για τον καύσωνα. Υπάρχει και αντιπλημμυρικό έργο που έμεινε στη μέση… ήταν από το ταμείο Μολύβιάτη, ξεκίνησε αλλά δεν συνεχίστηκε. Μιλάμε για έργο που αφορά σε δρόμο που οδηγεί στη δεξαμενή από την οποία υδροδοτείται το χωριό. Αυτό μας απαγορεύει να τη συντηρούμαι ότι αυτό συνεπάγεται…».

Γιώργος Κωνσταντόπουλος (κάτοικος Χαριάς, αγρότης)

«Με χίλια προβλήματα ξεκινάμε και φέτος. Οι ελιές μας έχουν μεγάλη ζημιά από τη μεγάλη ζέστη και την ανομβρία αφού από το Φλεβάρη έχει να πέσει νερό κι ο τόπος στέγνωσε. Αυτό το νερό που έριξε πρόσφατα είναι λίγο, δε βοηθά, αφού ότι είχε να πάρει μη ελιά το πήρε. Πιστεύω ότι η ζημιά στο λάδι θα είναι τουλάχιστον 40%… Η καλλιέργεια της σταφίδας στο παρελθόν απέδιδε… τα τελευταία χρόνια έχει αλλάξει ο καιρός, υπάρχει μεγάλη ξηρασία, τελείωσε… σβήσαμε! Παρηγοριά μας είναι η ποδοσφαιρική μας ομάδα που μας δίνει την ευκαιρία να τη βλέπουμε και να ξεσκάμε λίγο. Ασχολούνται τα παιδιά μας, τα βλέπουμε κι ανεβαίνει η ψυχολογία μας».

Κώστας Κολόσακας (κάτοικος Χαριάς)

Τον συναντήσαμε μέσα στο αυτοκίνητο του να μεταφέρει ξύλα για το τζάκι. Παντρεμένος με ένα παιδί μας τόνισε ότι «Η αγροτική παραγωγή φέτος πήγε χάλια. Μιλάμε για 70% ζημιά… ο χειμώνας προβλέπεται δύσκολος».

Παναγιώτης Κωνσταντόπουλος (18 ετών, κάτοικος Χαριάς που υπηρετεί στην Αεροπορία)

«Στο χωριό είμαστε 5-6 παιδιά στην ηλικία μου. Παίζω ποδόσφαιρο στον Διγενή και η ύπαρξη της ομάδας είναι κάτι εντυπωσιακό για μας αφού μας δίνει την ευκαιρία να αθλούμαστε. Κάθε Κυριακή μαζευόμαστε, αφήνουμε τις δουλειές μας και πάμε να παίξουμε ποδόσφαιρο… είναι γιορτή για μας! Θα ήθελα να έχουμε δικό μας γήπεδο, τώρα παίζουμε τα εντός έδρας στο γήπεδο του Καράτουλα… επίσης θα ήθελα στη Χαριά να υπήρχαν περισσότερα μαγαζιά. Έχουμε ιντερνετ τουλάχιστον και περνάμε την ώρα μας. Για έξοδο βγαίνουμε στον Πύργο και μερικές φορές πάω και στο καφενείο του χωριού».

Πανούλα Κούβελα (κάτοικος Χαριάς)

«Μια χαρά περνάμε… τρώμε τον τραχανά μας, το κρεατάκι μας το φρέσκο. Στη σταφίδα και την ελιά άλλοι πήγαν καλά κι άλλοι όχι, δεν είναι όλοι εξίσου. Εμείς οι γυναίκες κάνουμε τις δουλειές του σπιτιού, συζητάμε μεταξύ μας, περνάει η ημέρα. Ο γιατρός περνάει από το χωριό… κάνει εξετάσεις σε αίθουσα του σχολείου, όποιος θέλει πηγαίνει. Το σχολείο είναι κλειστό πολλά χρόνια αφού έχουμε λίγα παιδιά».