Χριστίνα Δεληγιώργη: «Η παιδεία είναι εθνικό θέμα»

Ένα σκίτσο της, που αποτυπώνει με τον πιο εύγλωττο τρόπο την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί στο χώρο της εκπαίδευσης με τους αναπληρωτές εκπαιδευτικούς, την έφερε στην επικαιρότητα, αφού έγινε viral και νούμερο ένα σε όλες τις εκπαιδευτικές σελίδες. Η Χριστίνα Δεληγιώργη από την Πάτρα είναι πτυχιούχος Γαλλικής Φιλολογίας, ένας νέος άνθρωπος που βιώνει τις επιπτώσεις της κρίσης και την ‘αστάθεια’ που επικρατεί στο χώρο της παιδείας. Μέσα από το σκίτσο εκφράζεται και όσο περιμένει την πολυπόθητη τοποθέτηση σε κάποιο σχολείο της χώρας, αποτυπώνει μέσα από τα σχέδιά της την κατάσταση και σήμερα μιλά στην ‘Π’ για όλα όσα θέλουν να μιλήσουν χιλιάδες εκπαιδευτικοί.

-Ως εκπαιδευτικός που ακόμη περιμένεις να τοποθετηθείς ως αναπληρώτρια έκανες ένα σκίτσο το οποίο έγινε viral, το περίμενες αυτό;

Όχι, αρχικά, το προόριζα για μία συνάδελφο, καθηγήτρια της πληροφορικής , την Ιωάννα, την οποία και θαυμάζω για τη μαχητικότητα και την επαγγελματική της ευσυνειδησία. Σε αυτή το έστειλα πρώτα, εξηγώντας της πως είναι εξαιρετικά αφιερωμένο τόσο στην ίδια όσο και σε όλους τους συναδέλφους που κάνουν υποχρεωτικό…  « τουρισμό » στα εν λόγω νησιά. Λίγες μέρες αργότερα, συνειδητοποίησα ότι το σκιτσάκι περιείχε μήνυμα ευρύτερης εμβέλειας και κατά συνέπεια, έπρεπε να το δώσω στη δημοσιότητα.

-Τι μήνυμα ήθελες να περάσεις μέσα από το σκίτσο σου ;

Ένα μήνυμα συμπαράστασης και διαμαρτυρίας ταυτόχρονα. Συμπαράστασης προς τους συναδέλφους μου αλλά και διαμαρτυρίας προς τους ιθύνοντες. Είναι πολύ άδικο αυτό που συμβαίνει και μας αφορά όλους. Η παιδεία είναι εθνικό θέμα και έτσι πρέπει να αντιμετωπίζεται. Χωρίς παρωπίδες κομματικές, χωρίς μισαλλοδοξίες πολιτικές. Βέβαια, στη γελοιογραφία ενυπάρχει το στοιχείο της υπερβολής και δεν είναι σωστό να χρεώνουμε τραγελαφικές καταστάσεις σε αυτούς που τις « κληρονόμησαν ». Το πρόβλημα στέγασης όχι μόνο των αναπληρωτών αλλά και του ιατρικού προσωπικού πάντα υπήρχε  σε μικρό ή μεγάλο βαθμό σε όλη την Ελλάδα. Ποιός ευαισθητοποιήθηκε ;

-Τι έχεις να πεις στους συνάδελφούς σου, οι οποίοι βρίσκονται στην ίδια κατηγορία με εσένα;

Τους εύχομαι να μη χάσουν το κουράγιο και το χαμόγελό τους.  Την αξιοπρέπειά τους την έχουν ούτως ή άλλως. Έχουν ήδη διανύσει μια μεγάλη πορεία και είναι αξιέπαινοι γι’ αυτό, έστω κι αν κάποιοι δεν τους το αναγνωρίζουν. Να έχουν εμπιστοσύνη στη δύναμη του καλού .« Έστι δίκης οφθαλμός, ος τα πάνθ’ ορά » .

-Τι σημαίνει για έναν εκπαιδευτικό να βρίσκεται μακριά από τα σχολεία, χωρίς να γνωρίζει τι να περιμένει ;

Η αποστολή του εκπαιδευτικού στο σύγχρονο κόσμο είναι, νομίζω, δύσκολη όσο ποτέ άλλοτε. Είτε είναι ενεργός, εντός του σχολείου, είτε άνεργος, εκτός. Είμαστε μάρτυρες της πλήρους απαξίωσης της μόρφωσης.  Φέρνω στο νου μου τις ατέλειωτες λίστες αναμονής των εκπαιδευτικών, τους λεγόμενους « πίνακες κατάταξης ». Δεν είναι ονόματα. Είναι πρόσωπα. Δεν είναι αριθμοί . Είναι ζωές. Και γύρω από τις ζωές αυτές περιπλέκονται και άλλες ζωές και πρόσωπα και θυσίες και όνειρα…  Δεν είναι εύκολο να βγεις αλώβητος από την αναμέτρηση με την αγωνία για το αύριο.  Καλείσαι να δώσεις μία μεγάλη μάχη μέσα σου, μέσα στην ίδια την καρδιά σου. Κυρίως όταν βλέπεις ότι τα σχέδια στα οποία είχες επενδύσει τόσο χρόνο και κόπο, ματαιώνονται.  Ο στωικός φιλόσοφος Επίκτητος διέκρινε δύο ειδών γεγονότα : « τα εφ’ημίν » και « τα ουκ εφ’ημίν ». Αυτά δηλαδή που εξαρτώνται από τη δική μας θέληση και αυτά που είναι υπεράνω των δυνάμεών μας. Το να αγωνιστούμε στη ζωή μας, είναι στο χέρι μας.  Η ευθύνη όμως ή μάλλον η ενοχή για την « ακύρωση »  του αγώνα αυτού βαρύνει κάποιους άλλους. Όχι εμάς.

-Πώς βλέπεις γενικότερα την κατάσταση στην παιδεία;

Η παιδεία, το επαναλαμβάνω, είναι θέμα εθνικό.  Και μείζον. Πέρα από χρώματα, κόμματα και πολιτικές αποχρώσεις… Χώρα που δεν επενδύει στην εκπαίδευση του λαού της είναι καταδικασμένη σε μαρασμό και αποτελμάτωση. Δεν είναι ζήτημα ανεύρεσης οικονομικών πόρων αλλά σωστών επιλογών. Έχουμε μία τεράστια πνευματική κληρονομιά. Τι κάνουμε για να τη διαφυλάξουμε ; Δίδεται η δέουσα βαρύτητα στη διδασκαλία της ελληνικής γλώσσας ; Η Γεωμετρία, μάθημα κατ’εξοχήν ελληνικό, έχει τη θέση που της αρμόζει  στο εκπαιδευτικό μας σύστημα ;  Τι μπορεί να προσφέρει στο σύγχρονο κόσμο η ορθόδοξη παράδοση και πίστη ; Σε μια χώρα που πληρώνει κάθε χρόνο φόρο αίματος στην άσφαλτο, το μάθημα οδικής κυκλοφορίας στα σχολεία μας δεν θα έπρεπε να είναι απαραίτητο; Είναι μερικά ερωτήματα στα οποία αξίζει να εστιάσουμε την προσοχή μας. Επιπλέον, η χάραξη μίας σταθερής πολιτικής με γνώμονα την ιδιοπροσωπία του έθνους μας, με όραμα και πρόγραμμα και μέθοδο, πολύ θα ωφελούσε όλους μας. Αναγκαία συνθήκη για την αποτελεσματικότητά της θα ήταν το να αφουγκράζονται οι αρμόδιοι τις αγωνίες των ιδίων των εμπλεκομένων στην εκπαιδευτική διαδικασία και να είναι ανοιχτοί σε ιδέες και προτάσεις που βασίζονται όχι στη θεωρία αλλά στην εμπειρία.   « Οι μεταρρυθμίσεις, τέλος, πρέπει να γίνονται στην προσχολική εκπαίδευση » και όχι στο λύκειο, όταν το παιχνίδι έχει πλέον χαθεί.

-Η ενασχόλησή σου με την ζωγραφική πώς προέκυψε;

Από τα μαθητικά μου χρόνια, όταν είδα πως έχω άνεση στο σχέδιο.

-Θα συνεχίσουμε να βλέπουμε έργα σου, σκοπεύεις να σχολιάζεις την επικαιρότητα μέσα από τα σκίτσα σου;

Θα σας απαντήσω με δύο έργα μου!

Who is Who

Γεννήθηκε στην Πάτρα. Είναι πτυχιούχος του τμήματος Γαλλικής Φιλολογίας Αθηνών (ΕΚΠΑ) και της Σχολής Αγιογραφίας της Ιεράς Μητροπόλεως Πατρών . Διαθέτει δίπλωμα Βυζαντινής μουσικής. Έχει εργαστεί ως αναπληρώτρια σε σχολεία της Α\θμιας και Β\θμιας εκπαίδευσης.