Χρονομηχανή: Οι αγνοούμενοι της Κύπρου 1974

Του Κώστα Λούρμπα, πρώην Δήμαρχος Γαστούνης και πρόεδρος της ΤΕΔΚ

Αυτές της μέρες έρχονται στο νου μας οι σκιές των 71 Ελλήνων στρατιωτών της ΕΛ.ΔΥ.Κ., (οι 16 από την Ηλεία) και οι 1619 ΑΓΝΟΟΥΜΕΝΟΙ της Κύπρου με τα γεγονότα του 1974, καθώς και το δράμα των οικογενειών τους.

ΑΓΝΟΟΥΜΕΝΟΙ

Δεκ. Λούρμπας Δημήτριος του Δημητρίου από τη Γαστούνη, 16/8/1974

Στρ. Σταματόπουλος Κων/νος του Νικολάου από τη Γαστούνη, 16/8/1974

Στρ. Βελώνας Δημήτριος του Επαμεινώντα από τη Νέα Μανωλάδα, 16/8/1974

Δεκ. Θανόπουλος Δημήτριος του Ιωάννου από το Πουρνάρι, 22/7/1974

Στρ. Καραγκούνης Χαράλαμπος του Πέτρου από του Φλόκα, 16/8/1974

Στρ. Κωνσταντακόπουλος Ιωάννης του Νικολάου από το Νησίο, 16/8/1974

Στρ. Νικητόπουλος Λάμπρος του Ηλία από τη Θεισόα, 16/8/1974.

Δεκ. Ξένος Θεόδωρος του Γεωργίου από το Λάνθι, 16/8/1974.

Στρ. Παπαδόπουλος Ιωάννης του Χαρίλαου από το Λάνθι, 16/8/1974

Στρ. Παφιώλης Κων/νος του Χρήστου από τα Γρανιτσέïκα, 21/7/1974.

ΝΕΚΡΟΙ

Στρ. Αναστασόπουλος Ανδρέας του Μιχαήλ από το Χάβαρι, 22/7/1974

Στρ. Γαλάνης Αναστάσιος του Σπυρίδωνα από την Καλλιθέα, 22/7/1974

Στρ. Γιάνναρος Αλέξιος του Γεωργίου από την Αλφειούσα, 22/7/1974

Στρ. Κουλιαντώνης Ηλίας του Διονυσίου από το Βαρθολομιό, 22/7/1974

Στρ. Μανιάτης Σπυρίδων του Βασιλείου από τη Ζαχάρω, 22/7/1974

Στρ. Πολυζώης Ιωάννης του Αντωνίου από την Ξυλοκέρα, 16/8/1974.

Εύχομαι σε όλες τις οικογένειες να μην βρεθούν ποτέ στη θέση των τραγικών οικογενειών και των Μανάδων, που σαν τραγικές “Ικέτιδες” μιας απλής ελπίδας, χτυπούν εναγώνια τις κλειστές πόρτες της ανθρωπότητας.

Εύχομαι να μη ζήσουν ποτέ τις συγκλονιστικές σκηνές, που διαδραματίζονται κάθε χρόνο, από την επίσκεψη των Μανάδων στον Τύμβο της Μακεδονίτισσας, στο Στρατόπεδο της ΕΛ.ΔΥ.Κ. και στο Στρατόπεδο της 35 Μοίρας Καταδρομών, κατά τη διάρκεια της επιμνημόσυνης δέησης, για την εξακρίβωση της τύχης των Αγνοουμένων μας.

Μάνες, σύζυγοι, αδελφές και άλλοι συγγενείς των Πεσόντων και Αγνοουμένων Ελλαδιτών, πλημμυρίζουν τους χώρους και σαν πένθιμος τραγικός χορός αρχαίου δράματος, σύρουν τα βήματά τους στο προσκήνιο με τις επιτύμβιες στήλες και τις πλάκες με τα ονόματα των Αγνοουμένων μας.

44 χρόνια ζουν το μαρτύριο της άγνοιας και της προσμονής. 44 χρόνια περιμένουν να φανεί ο Αγνοούμενός τους. 44 χρόνια κρατιούνται στη ζωή με τη φλόγα της ελπίδας, που σιγοκαίει τα σπλάχνα. 44 χρόνια πάνε στην Κύπρο, με την ελπίδα πως θα ακούσουν επιτέλους μια είδηση για το χαμένο παιδί τους.

Περήφανοι ζητιάνοι, που χτυπούν τις κλειστές πόρτες της ανθρωπότητας, ζητώντας μια μονάχα είδηση ζωής.

Αυτή την ελπίδα δεν έχει δικαίωμα να την σβήσει κανένας. Όποιος και να είναι και ιδιαίτερα οι απόντες των Εθνικών προσκλητηρίων και εκείνοι που εποχικά εκμεταλλεύονται αυτό τον ανθρώπινο πόνο, τον πόνο των θυμάτων ενός ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΠΑΙΓΝΙΔΙΟΥ, για χάρη της εξουσίας.

Δεν μπορεί κανένας να διαπραγματεύεται για ίδιους σκοπούς τον πόνο της μάνας του Αγνοούμενου. Αυτό είναι ανοσιούργημα, είναι βαρύτατο και απάνθρωπο έγκλημα, που ατιμάζει τη θυσία για την Πατρίδα και απογοητεύει αυτούς που θέλουν να αγαπούν την Πατρίδα.

Απαιτούμε να μας δοθούν συγκεκριμένα στοιχεία, πειστικά. Όποια κι αν είναι, θα τα δεχθούμε, αρκεί να είναι πραγματικά.

Δεν μπορούμε να δεχθούμε ότι οι άνθρωποί μας είναι νεκροί, επειδή απλώς το λένε οι Τούρκοι. Θα πρέπει να το αποδείξουν. Λένε ότι οι άνθρωποί μας δεν βρέθηκαν ούτε νεκροί ούτε ζωντανοί. Επομένως αγνοούνται. Πρέπει κάποια στιγμή να μάθουμε τι έγιναν. Τους πήραν και τους πήγαν στην Τουρκία, τι τους έκαναν; Να δεχθούμε ότι πέρασαν 44 χρόνια και άρα να τους ξεχάσουμε; Δεν μπορούμε να το κάνουμε αυτό ΠΟΤΕ. Και αν ακόμα η Τουρκία τους πήρε και τους εκτέλεσε, πρέπει να λογοδοτήσει για τα εγκλήματά της και να δώσει εξηγήσεις στην ανθρωπότητα.

Κάθε χρόνο πηγαίνουμε στη μαρτυρική Κύπρο, με αφορμή τη μαύρη επέτειο της Τουρκικής εισβολής και του προδοτικού φασιστικού εγκλήματος του 1974, σε βάρος της Κύπρου και του Ελληνισμού ολόκληρου, για να υψώσουμε φωνή διαμαρτυρίας, φωνή αγανάκτησης, για το συνεχιζόμενο δράμα των οικογενειών μας, που επί 44 χρόνια δεν μπόρεσαν να πληροφορηθούν την τύχη των αγαπημένων μας προσώπων.

Εκφράζουμε την ανησυχία μας για το παρατεινόμενο έγκλημα, για την έλλειψη στοιχειώδους προόδου  στην επίλυση του θέματος και τον τερματισμό της αγωνίας και του δράματός μας.

Θρηνήσαμε χιλιάδες νεκρούς Ελλαδίτες και Κύπριους, πονέσαμε χιλιάδες πρόσφυγες και αναζητούμε χιλιάδες Αγνοούμενους. Και η θύμησή τους είναι προσκλητήριο αγώνα, προσκλητήριο για εξόφληση του χρέους μας, απέναντι στα Αγνοούμενα αδέλφια μας.

Ο πόνος των Μανάδων, που τα παιδιά τους έπεσαν για την Πατρίδα είναι μεγάλος και κλίνουμε ευλαβικά το γόνυ σε αυτές τις Μανάδες και τους τάφους των Ηρώων μας. Και Δίνουμε τη διαβεβαίωση πως δεν πρόκειται να αφήσουμε να είναι τα παιδιά τους η τελευταία γενιά των Ηρώων μας στην Κύπρο.

Για το δράμα των Αγνοουμένων μας, οι λέξεις είναι δύσκολες, γιατί αυτό που νοιώθουμε είναι δύσκολο να ξεκαθαριστεί.

44 χρόνια δεν γνωρίζουμε τίποτα για την τύχη τους, δεν ξέρουμε αν ζουν και πόσοι ζουν. Δεν ξέρουμε αν ζουν και πως ζουν. Δεν ξέρουμε αν θα πρέπει να ακούσουμε την ελπίδα που πηγάζει μέσα από την καρδιά μας ή τα λόγια του βάρβαρου κατακτητή: “δεν κρατάμε αιχμαλώτους”.

Στον περίβολο του στρατοπέδου της ΕΛ.ΔΥ.Κ., φυτέψαμε κυπαρίσσια, ένα για κάθε Αγνοούμενο. Και τα φυτέψαμε με την υπόσχεση πως κάποτε οι Αγνοούμενοί μας θα γυρίσουν και θα ξεριζώσουν μόνοι τους τα κυπαρίσσια. Πες μας, κύριε Ντεκτάς, κύριε Ταλάτ, κύριε Ακιντζί, αυτά τα δέντρα, αυτά τα κυπαρίσσια, θα ξεριζωθούν κάποτε ή  θα μεγαλώσουν, θα γίνουν δάσος, για να θυμίζουν τον πόνο το δικό μας και το αίσχος το δικό σας;

Ο κόσμος όλος ξέρει το δράμα μας, γνωρίζει το θέμα των Αγνοουμένων μας. Αναλογίστηκε όμως κανείς, πως αυτές οι καρδιές αντέχουν σε αυτή την αγωνία, σε αυτό το μαρτύριο, σε αυτά τα συναισθήματα, που θεριεύουν μέσα τους, πότε το ένα, πότε το άλλο, πότε η ελπίδα και πότε ο θάνατος;

Διατρανώνουμε την πίστη μας στον ανθρωπιστικό αγώνα που διεξάγουμε, βροντοφωνάζουμε το δίκιο μας και απαιτούμε από όλες τις ελεύθερες συνειδήσεις, να αφυπνισθούν και να συμπαραταχθούν μαζί μας, στον αγώνα για την πλήρη διερεύνηση της τύχης όλων των Αγνοουμένων μας.

Ενώνουμε τη φωνή μας με την φωνή των Κυπρίων, για την άμεση αποχώρηση του ξένου κατακτητή από τα χώματα της Κύπρου, την εφαρμογή των αποφάσεων του Ο.Η.Ε. και την  αποκατάσταση της ενότητας, της εδαφικής ακεραιότητας και της ανεξαρτησίας της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Φέρνουμε στη μνήμη μας, εκείνους που αγωνίσθηκαν, προδόθηκαν και χάθηκαν για τη λευτεριά της Κύπρου.

Υπενθυμίζουμε το χρέος όλων μας, απέναντι στους Ήρωες νεκρούς μας, απέναντι στους Αγνοουμένους μας και δίνουμε την υπόσχεση όλοι μαζί, ότι θα συνεχίσουμε τον αγώνα εκείνων ενωμένοι και αποφασισμένοι. Θα παλέψουμε με όλες μας τις δυνάμεις για την δικαίωση των πόθων του Κυπριακού λαού, για την διακρίβωση της τύχης και του τελευταίου Αγνοούμενου.

Φωνάζουμε και ρωτούμε: Τι έγιναν τα παιδιά μας; Τι έγιναν τ’ αδέλφια μας; Είναι αναφαίρετο δικαίωμα των οικογενειών μας, να μάθουν για την τύχη των παιδιών τους.

Γι’ αυτό φωνάζουμε όλοι μαζί: Τούρκοι τι κάνατε τα παλληκάρια μας; Τι κάνατε όλους εκείνους που συλλάβατε και οδηγήσατε, σαν ομήρους, στις φυλακές της Τουρκίας; Τι κάνατε όλους εκείνους που σεις οι ίδιοι, με τα στοιχεία και τα ντοκουμέντα που δημοσιεύσατε, ομολογήσατε πως τους κρατάτε;

Η φωνή μας, το δίκιο μας, πρέπει ν’ ακουστεί σ’ όλο τον κόσμο. Και δεν χάνουμε την πίστη μας, δεν χάνουμε το κουράγιο μας, μέχρι την ώρα εκείνη, που η φωνή μας θα ξυπνήσει τις συνειδήσεις όλων των λαών της γης και εξαναγκασθεί ο βάρβαρος  κατακτητής να δώσει εξηγήσεις για την τύχη τους. Τα χρόνια που πέρασαν, αντί να μας κάνουν να σκύψουμε το κεφάλι, αντίθετα θεριεύουν μέσα μας την απόφαση, να μην υποκύψουμε, να μη δεχθούμε τα τετελεσμένα, να μην αναγνωρίσουμε το ψευδοκράτος του Ντεκτάς, του Ταλάτ, του Ακιντζί, να μη διαγράψουμε τους Αγνοούμενούς μας, που προδόθηκαν το 1974 και εξακολουθούν να προδίδονται ακόμα.

Όψιμοι ειρηνιστές, θεωρητικοί της ειρήνης και εκδότες κατευθυνόμενων και προετοιμασμένων ψηφισμάτων, δεν αρκούν ούτε ωφελούν τα ψηφίσματά σας! Χρειάζονται ενέργειες, που θα εξυπηρετούν την ειρήνη στην πράξη και όχι ενέργειες, που εξυπηρετούν κομματικές σκοπιμότητες και προσωπικές επιδιώξεις.

Στην Κύπρο έγινε μια “θυσία” για να έρθει η “Δημοκρατία” στην Ελλάδα! Αυτούς που θυσιάστηκαν δεν πρέπει να τους ξεχνάμε, ούτε να καπηλευόμαστε τη μνήμη τους.