Δέκα χρόνια από τον θάνατο του Γιώργου Δημητρακόπουλου

Το παρακάτω κείμενο επιμελήθηκε ο πρώην πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου Πύργου Νίκος Δουφεξής και είναι βασισμένο από την ομιλία του Φώτη Δημητρακόπουλου, αδελφού του αείμνηστου δημάρχου Πύργου, σε τιμητική εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε τον Μαίο του 2006 από τον Δήμο Πύργου για να τιμηθεί η μνήμη του Γιώργου Δημητρακόπουλου.

Είναι μεγάλο τόλμημα να θέλεις να μιλήσεις για μεγάλα γεγονότα και για σημαντικά πρόσωπα που διαδραμάτισαν ρόλους ιδρυτικούς ή μεταρρυθμιστικούς που σημάδεψαν τον τόπο τους και την εποχή τους. Γιατί συμπορεύεσαι με το βασανιστικό ερώτημα αν έχεις την ικανότητα να περιγράψεις με ευκρίνεια και πιστότητα την αληθινή εικόνα τους.

Ο αδέκαστος κριτής, η κοινωνία που δέχτηκε τις επιρροές των προσώπων και τις επιδράσεις των γεγονότων, βρίσκεται διαρκώς ενώπιόν σου, σε επιφυλακή, φύλακας της αλήθειας.

Ο Γιώργος Δημητρακόπουλος είναι μια τέτοια περίπτωση: Άνθρωπος που πρωταγωνίστησε σε ιστορικές στιγμές του τόπου του και διαδραμάτισε ρόλο δημιουργού και χτίστη, ρόλο που σημάδεψε την εποχή του και χάραξε κατεύθυνση, ρόλο ο οποίος προσδιόρισε την περαιτέρω πορεία της πόλης μας.

Ανήκει σε εκείνη τη γενιά του 1930-1940, που βίωσε τη δραματική πορεία της πόλης του Πύργου μέσα από τη βιομηχανική άνθηση και το μεγαλοαστικό πλούτο, την κατοχή και τις φρικτές ντόπιες εικόνες του Εμφυλίου, την μεταπολεμική μιζέρια και την αποβιομηχάνιση, μια διαδρομή κατάρρευσης, που υποβίβασε αυτή την κάποτε Ηγέτιδα Πόλη στο επίπεδο απλής, επαρχιακής μικρόπολης.

Γεννημένος το 1936, στη γειτονιά ανάμεσα στο θέατρο ΑΠΟΛΛΩΝ και στο γυμνάσιο αρρένων, που αντιπροσώπευε τα χρόνια εκείνα μέχρι το 1950-55 την εικόνα της πόλης ολόκληρης, έζησε με κείνη τη γενιά, προσπάθησε σαν ένας απ? αυτήν, την πίστεψε και βίωσε τη δικαίωσή της.

Είναι αυτή η γενιά των νέων μαθητών του 1940-50, των τρομαγμένων και ιδεολογικά μπερδεμένων παιδιών της Κατοχής και του Εμφυλίου, αυτής της γενιάς, που σε πεισμα της ανέχειας και των μύριων αντιξοοτήτων, πρόκοψε, άνθισε και πλημμύρισε την Ελλάδα ολόκληρη, με σπουδαίους επιστήμονες, ανώτατους δικαστικούς και Υπαλλήλους, ιεράρχες, στρατηγούς, πολιτικούς, επιχειρηματίες και ανθρώπους της διανόησης, δημιουργώντας για τους νεώτερους και νεότατους του Πύργου μια παράδοση μοναδικής λάμψης. Και εκείνος τους καμάρωνε!

Αυτή ακριβώς τη γενιά ξεσήκωσε και εκπροσώπησε το 1975, όταν διέγραψε μια εκπληκτική εκλογική πορεία και αυτή ακριβώς τον στήριξε και μοιράστηκε τις ευθύνες μαζί του στην οχταετία της Δημαρχίας του.

Τα 1953 τέλειωσε το γυμνάσιο και από το 1954 φοιτά με εξαιρετική επιτυχία στη γεωπονική και δασολογική σχολή του πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, όπου μετά τις σπουδές του παραμένει ως έφεδρος ανθυπολοχαγός του πυροβολικού.

Ακολουθεί η προσωρινή του απασχόληση στον Έβρο, ο πρώτος διορισμός του στην Ολυμπία, η φοίτησή του στο Μπενάκειο Φυτοπαθολογικό Ινστιτούτο και η οριστική επιστροφή του στον Πύργο με την ειδικότητα του φυτοπαθολόγου με αρμοδιότητα και ευθύνη για ολόκληρο το νομό Ηλείας.

Το 1968 με υποτροφία του Ο.Ο.Σ.Α. στο Παρίσι, πραγματοποιεί εξαιρετικές μεταπτυχιακές σπουδές στο Ινστιτούτο Φυτοπαθολογίας των Βερσαλλιών.

Είναι η εποχή που συναντά τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, από την προσωπικότητα του οποίου έχει βαθειά επηρεαστεί κατά τη φοιτητική του θητεία στη Θεσσαλονίκη.

Είναι η στιγμή που συνειδητοποιεί ότι αυτόν τον αρχηγό θα ακολουθεί σε όλη του τη ζωή.

Ακολουθεί ο γάμος με την εκλεκτή του Λιλίκα Βγενοπούλου με την οποία απόκτησε τον Πάνο και το Λάμπη. Τον οφθαλμίατρο και τον τεχνολόγο τεχν.έργων.

Το 1970 αποχωρεί από το Δημόσιο και ασχολείται πλέον με το εμπόριο φυτοφαρμάκων και την άσκηση της γεωπονικής του επιστήμης.

Το 1974, στη μεταπολίτευση, αρχίζει η μακρά διαδρομή του στα δημοτικά πράγματα.

Του ανατέθηκε τότε από την κυβέρνηση εθνικής ενότητας, το καθήκον του Δημάρχου Πύργου όπου παρέμεινε μέχρι την επάνοδό στους Δήμους των πρό της δικτατορίας αιρετών δημοτικών συμβουλίων.

Έκτοτε είναι διαρκώς παρών στα δημοτικά πράγματα είτε ως επικεφαλής δημοτικής παράταξης στις δημοτικές εκλογές του 1978 είτε ως συνεργάτης του αείμνηστου δημάρχου Μιχάλη Ξυστρή, διατελέσας και πρόεδρος του δημοτικού συμβουλίου την τετραετία 1987-1990.

Για δύο συνεχόμενες τετραετίες 1991-1998 ως δήμαρχος Πύργου πλέον, είναι ο πρωταγωνιστής στα τοπικά γεγονότα και σφραγίζει με την προσωπικότητά του και το ήθος του τις εξελίξεις, εγγράφοντας υποθήκες προόδου για το μέλλον της πόλης του.

Στην πολυτάραχη αυτή περίοδο της Δημαρχίας του, που σημαδεύτηκε από τους καταστρεπτικούς σεισμούς του 1993, συνέδεσε το όνομά του με τη μοίρα του τόπου μας και έβαλε στέρεες και ισχυρές βάσεις για την τοπική πρόοδο.

Κάτω από δραματικές συνθήκες ,πραγματοποίησε και άφησε στην πόλη του ένα τεράστιο έργο σπουδαίας υποδομής, απαραίτητης για την επιβίωση και την εξέλιξή της.

Κατά την τραγική εκείνη περίοδο των σεισμών του 1993, από λανθασμένες εκτιμήσεις των κρατικών υπηρεσιών, έγινε προσπάθεια υποβάθμισης του μεγέθους και της σημασίας των καταστροφών, γεγονός που σημάδεψε βαθειά το Δήμαρχο και τον Άνθρωπο Γιώργο Δημητρακόπουλο!

Το δράμα χιλιάδων τρομαγμένων ανθρώπων στις σκηνές και τα αμέτρητα ερείπια των σπιτιών ανέτρεψαν σε λίγα λεπτά τα όνειρά του για τον Πύργο. Έβλεπε άμεσο και υπαρκτό τον κίνδυνο εγκατάλειψης της πόλης.

Στην προσπάθειά του να διασώσει και να ποστατέψει ό,τι μπορούσε περισσότερο, εξάντλησε τα πάντα. Τά επιχειρήματα, τους ανθρώπους, τίς αντοχές του, την υγεία του.

Με πίστη, με πείσμα, με ακατανίκητη ορμή, ξεκίνησε ένα τιτάνιο αγώνα για να ανατρέψει το κλίμα και να πείσει τη δύσπιστη κεντρική εξουσία περί του μεγέθους της καταστροφής που έχει πλήξει τον τόπο. Επιστράτευσε τους πάντες που θα μπορούσαν να βοηθήσουν.

Το δημοτικό συμβούλιο ευρισκόμενο σε διαρκή συνεδρίαση πάνω από ένα μήνα, σύσσωμο συντάχθηκε με τις προσπάθειες και τις ενέργειές του και το αποτέλεσμα τον δικαίωσε. Κατάφερε να φέρει στον Πύργο την κυβέρνηση με επικεφαλής τον πρωθυπουργό(!) Κων. Μητσοτάκη που έρχεται, βλέπει, κατανοεί και συγκινείται. Και εκεί, τότε, στον δακρυσμένο Δήμαρχο δίνει ο Πρωθυπουργός το λόγο της τιμής του για το νέο Νοσοκομείο του Πύργου και για την εφαρμογή του «πακέτου Καλαμάτας».

Ετσι διαμορφώθηκε το «πακέτο Πύργου» που αποτέλεσε δέσμη λυσιτελών μέτρων που ανακούφισαν τους ταλαιπωρημένους συμπολίτες και ενίσχυσαν την τοπική αγορά, που ψυχομαχούσε.

Με αίσθημα σεβασμού και ευγνωμοσύνης, οι πολίτες του Πύργου πρέπει να αναφερόμαστε στην υπόθεση του Νομαρχιακού Νοσοκομείου Πύργου, που το χρωστάμε στον Γιώργο Δημητρακόπουλο.

Οι πολίτες εκείνης της εποχής ασφαλώς θυμούνται και οι νεώτεροι πρέπει να γνωρίζουν, ότι το φάσμα της καθολικής απαξίωσης της πόλης επλανάτο παντού.

Ο αρνητικός ανταγωνισμός των πολιτικών και η παθητική στάση της κουρασμένης τοπικής κοινωνίας οδηγούσαν τον τόπο στην τέλεια υποβάθμιση.

Εκεί αναδείχτηκε η ψυχική του δύναμη και το βάθος της αγάπης του για τον Πύργο.

Με την επιμονή του στην προσπάθεια που κυριολεκτικά ξεπέρασε τα ανθρώπινα όρια, τη σοβαρότητα και την συστηματική των επιχειρημάτων του, αντιμετώπισε και απομόνωσε όλους όσους αμφισβητούσαν το δικαίωμα του Πύργου να έχει αυτό το μεγάλο το σύγχρονο νοσοκομείο μέσα στα όριά του.

Η τελική δικαίωση, η δική του και της πόλης, ήρθε μετά και μέσα από μια μακρά, επώδυνη διαδρομή και σκληρές δοκιμασίες που μόνο το πάθος του Γιώργου Δημητρακόπουλου θα μπορούσε να αντέξει.

Το μεγάλο σύγχρονο Νοσοκομείο Πύργου θα στηρίζει στο διηνεκές το κύρος, την οικονομία και την κοινωνία αυτής της πόλης.

Ο Δήμαρχος Γιώργος Δημητρακόπουλος ,ο Γιώργης μας ,υπήρξε πάντα ένας καθαρόαιμος Πυργιώτης.

Ένας αθεράπευτα ρομαντικός πυργολάτρης. Χωρίς προσμείξεις και αλληθωρισμούς σκοπιμότητας.

Ούτε τα αξιώματα, μα ούτε και οι δοκιμασίες της εξουσίας και των ευθυνών άλλαξαν την προσωπικότητα και τον χαρακτήρα του.

Έζησε με τους ανθρώπους γύρω του, χωρίς μίζερες αναστολές και υστεροβουλίες. Ήθελε να προσφέρει και να δημιουργεί για τους άλλους, για όλους, για τον Πύργο.

Επικοινωνούσε ανθρώπινα, εμπιστευόταν την ευαισθησία, την κατανόηση των ανθρώπων γύρω του.

Στήριξε πολλά σε αυτή του την πεποίθηση. Μπορεί να μην δικαιώθηκε πάντα. Όμως δεν άλλαξε.

Αυτός ήταν. Βαθύτατα ταπεινός και έντιμος, αναγνώριζε και τιμούσε τους άλλους, τη γνώση, τις επιτυχίες, την ανωτερότητα, τα αξιώματα

Περήφανος για την κομματική του τοποθέτηση, που δεν έκρυψε ποτέ και από κανέναν, δεν έπαιξε κομματικά παιγνίδια, συνεργάστηκε με όλες τις κυβερνήσεις, όλους τους βουλευτές, όλους όσους είχαν θέσεις ευθύνης, με ειλικρίνεια και καθαρότητα, έχοντας την εμπιστοσύνη και την εκτίμησή τους. Γιαυτό και πέτυχε πολλά.

Το συμφέρον της πόλης ήταν πάντα ο μόνος στόχος, αλλά και το μεγάλο του όπλο. Γιαυτό δεν άφηνε σε κανέναν περιθώρια για παρερμηνείες.

Έφυγε από τη ζωή ένα απόγευμα της Κυριακής 27 Οκτωβρίου του 2002. Όταν είχε πια αρχίσει να συνειδητοποιεί πως με το οχτώ χρόνια της Δημαρχίας του, είχε διαγράψει έναν πλήρη κύκλο δημόσιας προσφοράς, που έπρεπε να καταγραφεί, να κριθεί και να συγκριθεί.

Αυτή τη νομοτελειακή λειτουργία δεν την φοβήθηκε ποτέ. Την περίμενε και την ευχόταν. Μέσα του αισθανόταν δικαιωμένος και περήφανος.

Είχε τώρα περισσότερο χρόνο για την οικογένειά του, ξαναβρήκε τους φίλους τα αδέλφια, τη μητέρα του, για να κάνει αυτή τη φορά, όνειρα ζωής μαζί τους. Άπλωσε τη ζωή του σε όσα η βαρειά ενασχόληση με τα κοινά του είχε στερήσει.

«Του είχαμε ζητήσει να ξαναπαίξει φυσαρμόνικα» λέει ο αδερφός του ο Φώτης. «Μας το υποσχέθηκε?.

?..δεν πρόλαβε.»

Ηταν φίλος μου Ο Γιώργης!

Από τότε που τρέχαμε στις αθάνατες αλάνες γύρω από το γυμνάσιο αρρένων.

Από τότε που ο πετροπόλεμος ήταν το σκληρό και ενθουσιώδες παιγνίδι μας, θλιβερό κατάλοιπο της κατοχής που τυράννησε τα παιδικά μας χρόνια και της περιόδου του εμφύλιου που-δυστυχώς- δηλητηριάζει μέχρι και σήμερα τη ζωή μας.

Ανηφόριζε από το σπίτι του στην πλατεία με το σακάκι διπλωμένο και ανάρριχτο στον ώμο, με το κοντομάνικο πουκάμισο και τη γραβάτα μισοσφιγμένη, με ένα πλατύ χαμόγελο ευτυχίας, σκορπίζοντας στο διάβα του αισιοδοξία και καλωσύνη.

Χαιρέταγε εγκάρδια τους συμπολίτες του στα καφενεία της πλατείας, σκόρπιζε πειράγματα, έλεγε ανέκδοτα, άκουγε με συγκατάβαση και προσοχή την κάθε άποψη των συμπολιτών του. Έπινε την γκαζόζα του και ανάσαινα την πόλη του γεμάτος ευτυχία.

Αυτόν τον άνθρωπο, που κέρδισε τους κρίσιμους μεγάλους αγώνες, τον νίκησε καταμεσήμερο το άγος της ασφάλτου.

Για τον Πύργο, που τον τίμησε, στήνοντας την προτομή του απέναντι από το νέο δημαρχείο και για τους συμπολίτες του, θα αποτελεί πάντα σημείο αναφοράς.

Τον θυμόμαστε πάντα.

_______________________________

Η επιμέλεια του κειμένου βασίστηκε στην ομιλία του Φώτη Δημητρακόπουλου, αδελφού του αείμνηστου Δημάρχου, που έγινε το Μάϊο του 2006 στην εκδήλωση που οργάνωσε ο Δήμος Πύργου για να τιμήσει τη μνήμη του καθώς και σε δική μου ομιλία κατά την ίδια εκδήλωση.