Δέσποινα Βανδή: «Με τον Ντέμη δεν θα χωρίσουμε ποτέ»

Η Δέσποινα λοιπόν μαζί με τον Αντώνη Ρέμο (sorry, Antoine, αλλά οι γυναίκες προηγούνται, έτσι έμαθα από το σπίτι μου κι έτσι την πάτησα) εμφανίζονται στο θηριώδες -λόγω έκτασης- «Αθηνών Αρένα» κάθε Παρασκευή και Σάββατο. Ως πότε; Ποιος ξέρει. Μέχρι να κοπάσουν οι απαιτήσεις θαυμαστριών και θαυμαστών. Οσο δεν θα χωράει κουνούπι.

Ηταν μια Τρίτη. Ηταν στου «Zonar’s». Και όταν ήρθε έμοιαζε με κοριτσάκι. Το «πρόχειρο» (casual το λένε) της πάει περισσότερο. Αφαιρεί χρόνια. Αφαιρεί βαρίδια. Αφαιρεί επισημότητα. Αφαιρεί αποστάσεις. Ολες αυτές τις αποστάσεις που χωρίζουν τη star από τον «κοινό θνητό»

Τις προάλλες έπεσα πάνω σε ένα πλάσμα ανεκτίμητης ειλικρίνειας. Στη Βάνα Μπάρμπα. Μου έλεγε ότι οι μεγάλοι έρωτες δεν φορούν νυφικό. Οτι η «σύζυγος» είναι προσοδοφόρο επάγγελμα. Και ότι η μονογαμία είναι για τα παραμύθια. Και ούτε.

«Ο καθένας με τις προσωπικές του εμπειρίες και με τα δικά του βιώματα. Εγώ μπορώ να σου μιλήσω για τα δικά μου».

Είμαι όλος αυτιά

ΕΡΩΤΑΣ ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΜΑΤΙΑ

«Οταν πρωτογνώρισα τον Ντέμη πρέπει να παραδεχτώ ότι με τρόμαξε».

Επειδή έπαιζε μπάλα;

(χαμόγελο γλυκό) «Με τρόμαξε η προσωπικότητά του. Εξέπεμπε άφθονο δυναμισμό».

Εσύ της Φιλοσοφικής και της φωνής, εκείνος του ποδοσφαίρου. Λογικό.

«Αυτός ο δυναμισμός με ανάγκασε, εκ των πραγμάτων, να τον προσεγγίσω σιγά-σιγά. Να τον ακουμπάω προσεκτικά. Πώς να σου εξηγήσω;».

Ηταν φόβος;

«Οχι φόβος, αλλά ας πούμε δέος. Κάπως έτσι προχωρήσαμε. Στην αρχή με λίγα αγκαλιάσματα. Αργότερα με περισσότερα. Στο τέλος ολοκληρωτικά».

Θέλεις να πεις ότι η σχέση δεν ήταν αυτό που λέμε ακαριαίος, φλογερός έρωτας με την πρώτη ματιά. Μπαμ και κάτω.

«Αυτά τα “μπαμ” τις περισσότερες φορές καταλήγουν και “μπουμ”. Στην αρχή λατρείες. Και στη συνέχεια “άντε γεια”».

Ενώ στην περίπτωσή σας;

«Είκοσι χρόνια. Σου κάνει;».

Εξαρτάται από την ποιότητα. Ο χρόνος είναι βασικός παράγοντας. Η ουσία είναι βασικότερος. Ξέρω άφθονα ζευγάρια που κοιμούνται σε ξεχωριστά δωμάτια.

«Θα σ’ το πω διαφορετικά. Εδώ θα συμφωνήσω με τη Βάνα. Το σεξ κάποια στιγμή εξατμίζεται».

Πότε;

«Εξαρτάται από το ζευγάρι».

ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΠΡΟΣΩΡΙΝΟ, ΤΟ ΑΙΣΘΗΜΑ ΠΑΝΤΟΤΙΝΟ

Οι περισσότεροι ισχυρίζονται ότι η «αναπαραγωγική» λειτουργία (τι κομψότητα!) με το ίδιο άτομο διαρκεί πάνω κάτω 2-3 χρόνια.

«Το σεξ, λοιπόν, να συμφωνήσουμε, εξατμίζεται. Οταν λέω σεξ εννοώ η “τύφλωση”. Αυτό λένε και οι έρευνες και η ανθρώπινη εμπειρία. Στην αρχή “βλέπεις”, αλλά παραβλέπεις. “Θα αλλάξει”, λες από μέσα σου. Στη συνέχεια “βλέπεις” καλύτερα. Εκεί λοιπόν θα αποδειχθεί η αντοχή του θαυμασμού σου. Θέλω να πω ότι όσο ο χρόνος περνάει τόσο περισσότερο ωριμάζει το αίσθημα σαν το παλιό κρασί. Και τόσο περισσότερες μυρωδιές βγάζει. Το αίσθημα το ανιδιοτελές, το καθαρό, το γνήσιο».

Εννοείς αυτό το αίσθημα που δεν στηρίζεται σε ανασφάλειες, συνήθειες και τη ρουτίνα.

«Πάλι εξαρτάται. Η συνήθεια και η ρουτίνα είναι απαραίτητα “εργαλεία” λειτουργίας κάθε ανθρώπου και κάθε σχέσης. Είτε ερωτικής, είτε επαγγελματικής. Το πρωί θα σηκωθούμε, κάποια ώρα θα γευματίσουμε και πάει λέγοντας. Πρόσεξε τι θέλω να πω. Αν αυτές οι συνήθειες και αυτή η ρουτίνα υπερβαίνουν και συρρικνώνουν τα αισθήματα, τότε η σχέση είναι ηττημένη, κατεστραμμένη και τελειωμένη. Ενα τυμπανιαίο πτώμα».

Και φεύγεις;

«Φυσικά. Κάθε γυναίκα να κάνει κουράγιο, να πάρει τα μπογαλάκια της και να κλείσει την πόρτα πίσω απ’ αυτή τη βελούδινη κόλαση. Οταν όμως το αίσθημα είναι η μηχανή του οχήματος μέσα στο οποίο αναπόφευκτα λειτουργούν συνήθειες και ρουτίνα, ε, τότε η σχέση σκάει από υγεία. Και πρέπει να κάνουμε τα πάντα, να θυσιάσουμε τα δικά μας καπρίτσια προκειμένου να τη διαφυλάξουμε ως κόρη οφθαλμού».

Επειδή μεγάλωσα με δύο γυναίκες, τη μητέρα και τη γιαγιά μου, από μικρός συνειδητοποίησα πως το «ασθενές φύλο» είναι ένας από τους μεγαλύτερους μύθους που έχει επινοήσει η ανθρωπότητα.

«Εξηγήσιμο. Είναι επιλογή των γυναικών να υποδύονται τον ρόλο του αδύναμου πλάσματος. Τις εξυπηρετεί αυτό. Οποιος είναι αδύναμος εξασφαλίζει την προστασία του δυνατού. Δηλαδή του αρσενικού. Οπως συμβαίνει με τους γονείς. Πάντα θα στραφούν προστατευτικά στο πιο ευάλωτο παιδί τους».

Το ίδιο κι εσύ;

(χα χα χα) «Μου αρέσει να πιάνω πέτρα και να τη στύβω».

ΑΔΡΑΞΕ ΤΙΣ ΕΥΚΑΙΡΙΕΣ, ΚΟΡΙΤΣΙ ΜΟΥ

A, ρε Ντέμη, σκέφτηκα. Δεν το είπα. Τι σου επιφύλαξε η ζωή;

Και το προσοδοφόρο επάγγελμα «σύζυγος»;

«Γνωρίζω πολλές με αυτό το “επάγγελμα”. Καθόλου εύκολο. Δύσκολος ρόλος. Να στέκεσαι δίπλα στον σύντροφό σου. Να μεγαλώνεις τα παιδιά σου. Δύσκολος, αλλά μονοδιάστατος. Μια τέτοια γυναίκα επιλέγει μόνη της να περιορίσει ένα μέρος του εαυτού της και των αναγκών της, όπως την ανθρώπινη ανάγκη για δημιουργία. Ο,τι και να είναι αυτό που λέμε “δημιουργία”. Εργάζομαι άρα υπάρχω, άρα εκτιμώ τον εαυτό μου. Αρα επιβεβαιώνομαι. Αυτοπραγματώνομαι. Και άρα ολοκληρώνομαι».

Μπας και αυτή η προσποιητή αδυναμία των γυναικών ισχυροποιείται με τα χρόνια;

«Λογικό. Οσο μεγαλώνουμε τόσο πιστεύουμε ότι οι επιλογές μας είναι λιγότερες, ίσως και μηδαμινές. Αισθανόμαστε εγκλωβισμένες, “αιχμάλωτες”, σκουριασμένες. Πλάνη. Αντικειμενικά οι επιλογές είναι πολλές. Είναι εκεί έξω. Αδραξέ τες, κορίτσι μου! Προσπάθησε! Βγες από το καβούκι σου! Για όνομα του Θεού. Αφθονη πολυχρωμία, άφθονες περιπτώσεις, άφθονες επιλογές. Το πρόβλημα είναι υποκειμενικό και καθόλου αντικειμενικό».

Για όλες και για όλους;

«Μα φυσικά. Ολοι οι άνθρωποι έχουμε γεννηθεί με κάποιο προορισμό. Να κάνουμε κάτι. Οτιδήποτε. Και όλα τα επαγγέλματα είναι χρήσιμα, απαραίτητα, σεβαστά και παραγωγικά. Στοιχειώδες. Από τον μαραγκό, τον φούρναρη, μέχρι τους επιστήμονες, τους καλλιτέχνες, τα πάντα. Πλήθος. Απειρο».

Και η Δέσποινα της Καβάλας;

«Κάπως έτσι κι εγώ. Οταν ήμουν μικρή η ελληνική τηλεόραση ήταν ασπρόμαυρη. Το μοναδικό καλλιτεχνικό θέαμα που έβλεπα ήταν το “Θέατρο της Δευτέρας”. Οχι όπως σήμερα με τόσα ερεθίσματα και τόσα τηλεοπτικά θεάματα. Αυτό λοιπόν το “θέατρο” της κρατικής τηλεόρασης ήταν το εφαλτήριο της επιθυμίας μου να γίνω ηθοποιός. Πώς θα το κατάφερνα αυτό; Μα φυσικά με μια θέση στο πανεπιστήμιο».

Α έτσι, λοιπόν.

«Αμ πώς αλλιώς. Ετσι βρέθηκα στη Φιλοσοφική του Αριστοτελείου Θεσσαλονίκης. Ετσι χτύπησα την πόρτα της σχολής του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος. Ετσι απογοητεύτηκα και απομακρύνθηκα όταν άκουσα ότι πρέπει να παρακολουθώ ανελλιπώς τα μαθήματα. Επειδή δεν θα προλάβαινα. Ετσι, για να κερδίσω το επιούσιο άρχισα να εργάζομαι ως σερβιτόρα, ως πωλήτρια, ως γραμματέας. Κι έτσι ένα βράδυ, εκεί κοντά στο αεροδρόμιο, με τη φωνή της Γλυκερίας άρχισα να τραγουδάω κι εγώ. Με αποτέλεσμα κάποιος φίλος να με συστήσει σε φίλο του πιανίστα, να περάσω από οντισιόν και από το πουθενά να κάνω τα πρώτα βήματα στο τραγούδι».

ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΕΣ ΠΑΡΕΝΟΧΛΗΣΕΙΣ ΓΙΟΚ

Με όλα αυτά τα στάδια, από σερβιτόρα, πωλήτρια, γραμματέας και στη συνέχεια νεαρή, άβγαλτη τραγουδίστρια, από σεξουαλικές παρενοχλήσεις πώς πάμε;

«Μία φορά μου έχει συμβεί. Οχι κάτι χοντρό. Στη συνέχεια από κανέναν!».

Να το πιστέψω; Αν δεν θέλεις να το γράψω πες το μου στο αυτί κι εγώ θα σε προφυλάξω.

«Χα χα χα»

Πάντως αρκετοί στην Αμερική μπερδεύουν το φλερτ με τη σεξουαλική παρενόχληση. Το φλερτ αρχίζει με την ανταλλαγή βλεμμάτων και την εκφορά υπονοούμενων. Μερικές φορές επιθετικών υπονοούμενων. Τέλος πάντων, τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα μπορώ να καταλάβω.

«Τι;».

Αυτό που έλεγε η Βάνα για σένα. Οτι είσαι το πιο σεμνό πλάσμα που έχει συναντήσει στον καλλιτεχνικό κόσμο. Στη showbiz. Μια σεμνότητα σαν πανοπλία. Σαν ασπίδα προστασίας. «Ασε», σου λένε, «μακριά από τη Δέσποινα. Θα σπάσουμε τα μούτρα μας».

«Τώρα πώς να το πάρω αυτό; Καλό ή κακό;».

Εχει τα καλά του έχει και τα κακά του. Κανείς δεν μπορεί να τα έχει όλα. Ούτε η Δέσποινα.

Η συνέχεια σκέτος αιφνιδιασμός. Ετσι, από συνήθεια, ρώτησα κι εγώ για τα σχέδιά της. Τυπικές κουβέντες. Συνήθως τις αποφεύγω. Οποιος κάνει τέτοιες ερωτήσεις δεν έχει κάτι άλλο, πιο συναρπαστικό να πει.

«Από τον Φεβρουάριο με δική μου εκπομπή στο OPEN Beyond».

Μουσική; Με νέα ταλέντα;

«Εννοείς το “X Factor”; Κι αυτό θα γίνει. Ομως η δική μου εκπομπή θα είναι εβδομαδιαία και θα είναι ταξιδιωτική».

Η Ελλάδα της Δέσποινας Βανδή;

«Κάπως έτσι».

Τώρα με έστειλες αδιάβαστο.

ΟΠΟΥ ΚΙ ΑΝ ΤΑΞΙΔΕΨΩ Η ΕΛΛΑΔΑ ΜΕ ΜΑΓΕΥΕΙ

«Πάνω απ’ όλα το μεράκι. Αυτό το κρυφό μου μεράκι για τις ιστορικές διαδρομές, για τα ιδιαίτερα τοπικά προϊόντα, τα κρυφά στέκια, για οτιδήποτε συνιστά και ορίζει τη φυσιογνωμία κάθε τόπου. Τα ταξίδια ενός ερασιτέχνη. Ο εραστής της τέχνης. Ο εραστής μιας πατρίδας με τόσες ομορφιές, τόσους σπάνιους ανθρώπους και τόσες μυρωδιές. Ας πούμε η περίπτωση της Λήμνου».

Εγώ έλεγα ότι θα μου πεις για Μύκονο, Σαντορίνη, Πάρο, Αντίπαρο, Κουφονήσια…

(το προσπέρασε) «Η Λήμνος, για παράδειγμα. Που για τον μέσο Ελληνα είναι η πατρίδα του Στέλιου Ρόκκου και το στρατόπεδο πολλών φαντάρων. Κι όμως, η Λήμνος με τόσες γωνιές, με τόση αναπτυγμένη γευσιγνωσία και με την Πολιόχνη, στην ανατολική ακτή του νησιού, όπου εκεί λένε, πριν από 7.000 χρόνια γεννήθηκε η Δημοκρατία».

Μαζί με την ταξιδιωτική έκπληξη προέκυψε και δεύτερη. Και μάλιστα ποδοσφαιρική. Αφού πρώτα με ενημέρωσε ότι μαζί της σ’ αυτές τις ταξιδιωτικές περιπλανήσεις θα είναι ο γευσιγνώστης και φίλος της Βαγγέλης Δρίσκας.

«Φαντάζομαι θα ξέρεις ότι στο ίδιο κανάλι θα φιλοξενείται και αθλητική εκπομπή με τον Ντέμη».

Θα τα προλαβαίνεις;

«Θα τα προλαβαίνω».

Ολα;

«Ολα! Η δραστηριότητα είναι ελιξίριο εσωτερικής νεότητας. Θα προλαβαίνω και τη φροντίδα των δύο παιδιών μου».

Ηλικίας;

«Εντεκα και δεκατέσσερα. Θα προλαβαίνω να εκπληρώνω τα καθήκοντά μου στο επάγγελμα “σύζυγος”. Να είσαι βέβαιος γι’ αυτό. Θα προλαβαίνω το γυμναστήριό μου. Θα προλαβαίνω να διαβάζω».

ΚΥΡΙΟΙ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ, ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΜΙΛΗΣΤΕ ΣΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΚΑΝΟΝΙΚΟΙ!

Μυθιστορήματα;

«Οχι τόσο αυτά όσο βιβλία φιλοσοφικά. Και θα προλαβαίνω να βλέπω και να κουβεντιάζω με τους φίλους μου. Δεν είναι ζήτημα χρόνου. Είναι ζήτημα διάθεσης. Ολα από μέσα μας αρχίζουν και εκεί τελειώνουν».

Και από πολιτική;

«Ολα τα λάθη άρχισαν από τους γονείς μας, τις σπατάλες και την ασυδοσία μας. Τότε, την εποχή των παχιών αγελάδων, όταν κατέβηκα στην Αθήνα βρέθηκα σε μια πόλη που ποτέ δεν κοιμόταν, όπου όλοι σουλατσάριζαν παντού, τότε ήμασταν “καλεσμένοι” σε ένα ατελείωτο πάρτυ. Τώρα, λοιπόν, ήρθε ο λογαριασμός. Τώρα πρέπει να πληρώσουμε τα γλέντια».

Με αρχηγό τον Τσίπρα;

«Προσωπικά ποτέ δεν πίστεψα στις εξαγγελίες και τις υποσχέσεις του. Οχι γιατί δεν ήθελα, αλλά γιατί δεν πείστηκα. Ξέρεις ποιο είναι το πρόβλημα; Οτι κανείς δεν με έχει πείσει για την ικανότητα και την αληθινή επιθυμία του να μας βγάλει από αυτό το αδιέξοδο. Παράδειγμα; Η γλώσσα, ο λόγος που χρησιμοποιούν. Θα το πω αλλιώς. Γιατί κανείς απ’ αυτούς δεν μιλάει σαν κανονικός άνθρωπος; Γιατί;».

Αν και αυτή η δική της απορία μοιάζει με φινάλε, παρ’ όλα αυτά εγώ επέστρεψα στα προσωπικά. Δηλαδή «αντέχει η σχέση με τον Ντεμίνιο;».

«Να είσαι βέβαιος. Με τον Ντέμη δεν θα χωρίσουμε ποτέ. Θα μαλώνουμε φυσικά. Αλλά ποτέ δεν θα χωρίσουμε. Αλλωστε αν δεν μαλώναμε θα είχαμε πεθάνει από πλήξη».

Καθώς απομακρυνόταν ήταν σαν να άκουγα το τραγούδι της:

«Μια μέρα άλλαξα τον κόσμο να σ’ τον δώσω

Μπροστά στην πόρτα σου με έβγαλε η καρδιά

Μα όσο κι αν πάλεψα το φως να ξεκλειδώσω

Στα δάχτυλά μου ’μεναν πάντα τα κλειδιά».

Πηγή: marieclaire.gr