Δίδαξε πολλά… έγραψε περισσότερα!

Προσφάτως, ο Χρήστος Πασαλάρης σε ένα από τα τελευταία του άρθρα, αρνείτο πεισματικά το τέλος των εφημερίδων. Καλούσε δε, την ελληνική δημοσιογραφία να ξαναβρεί τον παλιό καλό εαυτό της, και το χαρακτηριστικό με τη δική του μοναδική γραφή, κείμενό του δεν ήταν παρά ένα προσκλητήριο στον κόσμο που έφερε τον τίτλο: «Γύρισε πίσω φίλε αναγνώστη στην αγαπημένη σου εφημερίδα…»

Κράτησα το άρθρο για να το παρουσιάσω στην «Ημέρα του τύπου» που καθιερωμένα ετησίως «γιορτάζεται» αργότερα. Δυστυχώς οι εξελίξεις με τον θάνατο ενός ανθρώπου που δίδαξε πολλά και έγραψε πολύ περισσότερα με πρόλαβαν.

Στον αποχαιρετισμό του «μεγάλου δασκάλου» και ως ένδειξη ευγνωμοσύνης για όσα κάποιοι από εμάς μάθανε από εκείνον και τα βιβλία του, παραθέτω σήμερα ένα εκτενές απόσπασμα της προαναφερόμενης συγκινητικής παρέμβασης του για την σημασία του τύπου.

«…ΑΚΟΜΗ χειρότερη συνέπεια της πνευματικής νωχέλειας είναι η βαθμιαία αποδυνάμωση κάποιων σπανίων κληρονομικών χαρισμάτων του Έλληνα, όπως: Η απορία, η αμφιβολία, η αμφισβήτηση, η αντίσταση, το πάθος της έρευνας και η δίψα για μάθηση.

Αναγνώστες εφημερίδων και βιβλίων με τα παραπάνω προσόντα, είναι ανεπιθύμητοι για το “κρατούν σύστημα”. Επιθυμητοί είναι μόνον οι κολλημένοι στα κανάλια, όπου οι καλοπληρωμένες “τηλεπερσόνες” τους νταντεύουν μεσημέρι – βράδυ, τι να τρώνε, τι να ψωνίζουν, πώς να μιλάνε, πώς να διασκεδάζουν, ποιους να λατρεύουν και ….τελικά ποιους να ψηφίζουν!

ΑΝΑΡΩΤΙΟΥΝΤΑΙ οι σκεπτόμενοι πολίτες τι είδους δημοσιογραφία κάνουμε εμείς εδώ στην Ελλάδα των μνημονίων, ποιους υπηρετούν τα ήδη καταχρεωμένα κανάλια, γιατί δεν λειτουργεί εδώ και μήνες το ΕΣΡ (Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης) που έχει στις αποθήκες του 400 φακέλους με βαριές παραβάσεις της δεοντολογίας και με χαμένα πρόστιμα πολλών εκατομμυρίων και γιατί δε βγαίνουν στο φως κάποιοι πάμπλουτοι “δημοσιογράφοι” που έχουν θέσει την πένα και το λαρύγγι τους στην υπηρεσία  μεγαλοαπατεώνων…

ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ που σπουδάζουν δημοσιογραφία μαθαίνουν με λύπη τους ότι η αγωνιστική δημοσιογραφία έχει σταματήσει σε εκείνους τους μεγάλους δασκάλους που έβαλαν πάνω από όλα τον αγώνα τους για την πατρίδα, τις ελευθερίες και τη δημοκρατία. Μαθαίνουν ότι στα 222 χρόνια του αγωνιστικού ελληνικού Τύπου ξεχωρίζουν μορφές που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο ως σπουδαίοι αγωνιστές και συνάμα μεγάλοι δάσκαλοι του λειτουργήματος, όπως ο τιμημένος αγωνιστής Θεόκλητος Φαρμακίδης στα χρόνια του “21”, ο τολμηρός ανακαινιστής του Τύπου Βλάσης Γαβριηλίδης στα χρόνια του μεσοπολέμου και τέλος οι ξεχωριστοί εκδότες Λαμπράκης, Νικολόπουλος, Βλάχος, Μπότσης, Καραγιώργης και Τεγόπουλος στα νεότερα χρόνια…

ΛΑΘΕΥΟΥΝ εκείνοι που κλαψουρίζουν ότι οι ελληνικές εφημερίδες γράφουν τον επίλογό τους και ότι ο γραπτός Τύπος έχει ξοφλήσει. Η καθημερινότητα δείχνει ότι όλες οι μεγάλες εφημερίδες της Αμερικής, της Αγγλίας, της Γερμανίας, της Ρωσίας, της Κίνας, της Σουηδίας κ.α πουλάνε εκατομμύρια φύλλα, διατηρούν τη δύναμή τους και ασκούν μεγάλη επιρροή στους κυβερνώντες, όπως έδειξαν οι πρόσφατες εξελίξεις γύρω από την ελληνική κρίση…

ΚΑΤΙ ΑΝΑΛΟΓΟ θα περίμενε κανείς να ιδεί και στην Ελλάδα. Όπου όμως ακόμη και “σοβαρές εφημερίδες” μολύνθηκαν και ζημιώθηκαν από την προσκόλλησή τους σε παρατάξεις και σε αρχηγούς, ενώ θα όφειλαν να μείνουν μακριά από τα κόμματα, να ασκούν έντιμο έλεγχο της κάθε εξουσίας , να διατυπώνουν πρωτότυπες ιδέες και να πείσουν τον αναγνώστη ότι υπάρχουν και λειτουργούν μόνο για λογαριασμό του και για την πατρίδα. Για κανέναν άλλον, όσο ισχυρός και αν είναι, όσα και αν τους προσφέρει!..

ΙΣΩΣ ΛΟΙΠΟΝ είναι ώρα να βγουν από την αδράνεια όλοι οι έντιμοι και ακέραιοι λειτουργοί του Τύπου (και ευτυχώς είναι πολλοί), ώστε η ελληνική δημοσιογραφία να ξαναβρεί τον παλιό καλό εαυτό της και οι σκεπτόμενοι Έλληνες να ξαναγυρίσουν στην αγαπημένη τους εφημερίδα!..»