Δικαιοσύνη και δικαίωση

Δανείσθηκα τον παραπάνω τίτλο από το βιβλίο του αείμνηστου μεγάλου νομικού της χώρας μας, και όχι μόνο, Ευάγγελου Κρουσταλλάκη, επίτιμου Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου, γιατί μου φαίνεται ότι ταιριάζει στις παρακάτω σκέψεις:

Δέκα (10) χρόνια τώρα (2007-2017) η Ελληνική Δικαιοσύνη, περιέπεσε στη δίνη της υπόθεσης Βατοπεδίου που ξεκίνησε με μία ψευδώνυμη επιστολή, η οποία περιήλθε στην Εισαγγελία του Αρείου Πάγου με αντικείμενο:  «παράνομες» ανταλλαγές μεταξύ του Δημοσίου και της Μονής Βατοπεδίου.

Παραγγέλθηκε αρχικά προκαταρκτική εξέταση, η οποία χρεώθηκε στον τότε Αντεισαγγελέα Πρωτοδικών Αθηνών και νυν Προϊστάμενο της Εισαγγελίας Πρωτοδικών Πατρών κ. Παν. Μεϊδάνη, δικαστικό λειτουργό που κόσμησε αργότερα και τη θέση του Εισαγγελέα Πρωτοδικών Ηλείας και που αναγνωρίζεται από όλο τον νομικό κόσμο για την επιστημονική του επάρκεια, την επιμέλεια, την αρτιότητα και την αντικειμενικότητα στον χειρισμό των υποθέσεων που αναλαμβάνει.

Ο τότε «νεαρός Αντεισαγγελέας», όπως τον αποκαλεί ο πρώην Εισαγγελέας του Α.Π. Γεώργιος Χ. Σανιδάς, στο βιβλίο του «Αγωνία και Αγώνας για τη Δικαιοσύνη», αφού μελέτησε τη δικογραφία, συλλέγοντας το αναγκαίο υλικό προκειμένου να διαγνώσει εάν στοιχειοθετούνται οι υπό διερεύνηση κατηγορίες, έκρινε ότι τα καταγγελλόμενα δεν ήσαν βάσιμα και έθεσε τη δικογραφία στο αρχείο, σύμφωνα με το άρθρο 43 του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας, με βάση το οποίο «αν η μήνυση ή η αναφορά δεν στηρίζεται στο νόμο ή είναι προφανώς αβάσιμη στην ουσία της ή ανεπίδεκτη δικαστικής εκτίμησης, ο Εισαγγελέας Πλημ/κών τη θέτει στο αρχείο και υποβάλλοντας τη δικογραφία στον Εισαγγελέα Εφετών, αναφέρει σε αυτόν τους λόγους για τους οποίους δεν άσκησε ποινική δίωξη».

Με την γενναία και κυρίως τεκμηριωμένη πράξη του τότε «νεαρού Αντεισαγγελέα», συμφώνησε και ο Εισαγγελέας Εφετών Αθηνών και το ζήτημα φαινόταν πως είχε λήξει εκεί.

Και αν πράγματι είχε λήξει εκεί, η «υπόθεση Βατοπεδίου», τουλάχιστον στο ποινικό της σκέλος, δεν θα είχε υπάρξει ποτέ.

Και δεν θα είχε υπάρξει περαιτέρω, η δηλητηρίαση μιας ολόκληρης κοινωνίας από το όργιο του λαϊκισμού που επακολούθησε (θυμηθείτε π.χ. τις εκμαυλιστικές εκπομπές, κυρίως στον  ALPHA, τα πύρινα ρεπορτάζ και άρθρα στα «ΝΕΑ», στην «Ελευθεροτυπία» κ.λ.π.).

Δεν θα είχαν υπάρξει οι σπιλώσεις υπολήψεων, οι διαπομπεύσεις, οι διασυρμοί και ακόμη η απώλεια της ελευθερίας πολλών «εμπλεκομένων» που κρίθηκαν προσωρινά κρατούμενοι!!!

Δεν θα καταστρέφονταν άνθρωποι αθώοι.  Εκ των οποίων μάλιστα ένας απεβίωσε πριν προλάβει να δικαιωθεί εν ζωή.  Δεν θα ετίθεντο σε ομηρία ανώτατοι δικαστικοί και κοινωνικοί λειτουργοί.  Δεν θα παραδινόταν στην αμφισβήτηση και στον δημόσιο καγχασμό η ίδια η Δικαιοσύνη, που δήθεν «προστάτευε» τους τότε υπουργούς ως «παραπλανηθέντες», με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τη δημοκρατική λειτουργία του ιδίου του πολιτεύματος.  Δεν θα κατέρρεε μία δημοκρατικά εκλεγμένη, πλην όμως αμήχανη, φοβική και ενοχική, όπως απεδείχθη, κυβέρνηση, επειδή έτσι το αποφάσισε μία αντιπολίτευση, που, αργότερα, ως κυβέρνηση, πληρώθηκε με το ίδιο νόμισμα για τον σφιχτό εναγκαλισμό της με τους σαρκοβόρους λαϊκιστές, είτε αυτοί έφεραν την προβιά του δημοσιογράφου, είτε του εθνοπατέρα.

Η «υπόθεση Βατοπεδίου», κατέρρευσε παταγωδώς σαν γίγαντας με γυάλινα πόδια.  Ή, καλύτερα, βούλιαξε μέσα στη λίμνη της Βιστωνίδας, προλαβαίνοντας όμως να πάρει μαζί της στο βυθό μια δεκαετία από τη ζωή μας, που πιθανότατα να έφερε θετικό πρόσημο, τόσο σαν παρελθόν,  όσο και σαν παρόν και κυρίως σαν μέλλον.

Το χειρότερο όμως είναι, ότι ναι μεν μπορεί να δικαιώθηκαν κάποιοι άνθρωποι, μεταξύ των οποίων και ο τότε «νεαρός Αντεισαγγελέας», πλην όμως η Δικαιοσύνη της πατρίδας μας δεν δικαιώθηκε.

Δικαίωσή της θα υπήρχε μόνο εάν έκοβε από την αρχή, κάθε δεσμό με τις σκοτεινές και άθλιες σκοπιμότητες, που της επέβαλε ασφυκτικά η εκτελεστική εξουσία και το παρακράτος των νοικιασμένων κονδυλοφόρων.

Εάν έκοβε από την αρχή τον «βήχα» στα πολιτικά παράσιτα, που εκμεταλλευόμενα τους αργούς της ρυθμούς, αλλά και τις εγγενείς αγκυλώσεις της, παρέσυραν επί δέκα έτη την χώρα και τους θεσμούς της στον παρατεταμένο εκτροχιασμό που βιώνουμε.

Αλήθεια, πόσα δεινά θα είχαν αποφευχθεί εάν είχε εισακουσθεί ο τότε «νεαρός Αντεισαγγελέας»;

Του Θοδωρή Δ. Αντωνόπουλου

Δικηγόρου