Διονύσιος Σολωμός, το άξιο τέκνο της Ζακύνθου

Η πόλη της Ζακύνθου, πρωτεύουσα και κύριο λιμάνι του ομώνυμου νησιού με τις πολλές φυσικές ομορφιές, είναι μια σύγχρονη πολιτεία που σέβεται την ιστορική διαδρομή της και τιμά δεόντως τα άξια τέκνα της, όπως φανερώνει, μεταξύ άλλων, η λειτουργία του μουσείου που είναι αφιερωμένο στον Διονύσιο Σολωμό και τους επιφανείς Ζακυνθίους.

Ευλόγως, η προσωπικότητα και το έργο του εθνικού ποιητή της νεότερης Ελλάδας κατέχουν κυρίαρχη θέση στον προαναφερθέντα μουσειακό χώρο. Το μαυσωλείο που φιλοξενεί τα οστά του Σολωμού (μαζί με εκείνα του ποιητή και λογίου Ανδρέα Κάλβου, 1792-1867), ο ανδριάντας του, έργο του Γεωργίου Bρούτου, η αίθουσα που φέρει το όνομά του και περιλαμβάνει προσωπογραφίες του ποιητή και οικείων του, χειρόγραφα και προσωπικά αντικείμενά του, δίνουν ξεχωριστό χρώμα στο μουσείο.

Ο Διονύσιος Σολωμός γεννήθηκε στη Ζάκυνθο το 1798. Πατέρας του ήταν ο κόντες Νικόλαος Σολωμός και μητέρα του η Αγγελική Νίκλη, μια γυναίκα του λαού, που εργαζόταν ως υπηρέτρια στο σπίτι του Σολωμού. Σε ηλικία δέκα μόλις ετών, το 1808, ο Σολωμός μετέβη στην Ιταλία, όπου σπούδασε αρχικά στο λύκειο της Κρεμόνας και ακολούθως στο πανεπιστήμιο της Παβίας (νομικά). Στην Ιταλία, μάλιστα, παρήγαγε στιχουργικό έργο στην ιταλική γλώσσα, γεγονός που τον κατέστησε γνωστό στους ιταλικούς λογοτεχνικούς κύκλους.

Το 1818 ο Σολωμός επέστρεψε στη Ζάκυνθο και άρχισε να επιδίδεται στην κύρια ποιητική δημιουργία του, κάνοντας πλέον χρήση της δημώδους ελληνικής γλώσσας.

Η έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης και οι αγώνες του επαναστατημένου έθνους τον επηρέασαν βαθύτατα, όπως αποδεικνύουν ο «Ύμνος εις την Ελευθερίαν» (1823), που καθιερώθηκε ως εθνικός ύμνος από το 1864, η ωδή «Εις τον θάνατον του Λορδ Μπάιρον» (1824) και «Η καταστροφή των Ψαρών» (1824).

Καρποί της συγγραφικής δραστηριότητας του Σολωμού στη Ζάκυνθο υπήρξαν επίσης τα πεζά «Διάλογος» και «Η γυναίκα της Ζάκυθος».

Το 1828 ο Σολωμός εγκαταστάθηκε στην Κέρκυρα. Εκεί, αφού πρώτα προσπάθησε επί ματαίω να δώσει ολοκληρωμένη μορφή στο δραματικό ποίημα «Ο Λάμπρος», συνέθεσε τα αρτιότερα έργα του. Η ωδή «Εις μοναχήν», «Ο Κρητικός», «Οι Ελεύθεροι Πολιορκημένοι», «Ο Πόρφυρας» συγκαταλέγονται στις σπουδαιότερες ποιητικές δημιουργίες του Σολωμού.

Ο μεγάλος ποιητής, που απεβίωσε στην Κέρκυρα το 1857 και κηδεύτηκε με μεγάλες τιμές, υπήρξε κορυφαίος εκπρόσωπος της λεγόμενης Επτανησιακής Σχολής, την οποία ακολούθησαν οι Ιάκωβος Πολυλάς, Γεράσιμος Μαρκοράς, Λορέντζος Μαβίλης κ.ά.

Ο Σολωμός θεωρείται ως ο θεμελιωτής της νέας ελληνικής λογοτεχνίας και διαμορφωτής της εθνικής γλώσσας για την καθολική παιδεία, αλλά και ως ο συνεχιστής της νεοελληνικής ποιητικής παράδοσης μετά την άνθηση της κρητικής λογοτεχνίας.

Αξίζει να προσθέσουμε ότι το Μουσείο Σολωμού και Επιφανών Ζακυνθίωνπεριλαμβάνει, πέραν των εκθεμάτων που αφορούν τον εθνικό μας ποιητή, την αίθουσα του λογίου και θεατρικού συγγραφέα Διονυσίου Ρώμα, την αίθουσα Νικολάου και Θάλειας Κολυβά (με συλλογή πολύτιμων εικόνων 17ου-19ου αιώνα), καθώς και την πτέρυγα επιφανών Ζακυνθίων, με προσωπογραφίες και προσωπικά ενθυμήματα.