Έλλειψη οξυγόνου…

Έλα να ξαπλώσεις λίγο δίπλα μου, μη φοβηθείς, δεν είμαι θυμωμένη, θέλω να κοιταχτούμε λίγο χωρίς να μιλάμε. Κι ύστερα θέλω να σου κλείσω τα μάτια. Θέλω να σου δώσω μια στιγμή  τα δικά μου. Θέλω να δεις μια φορά όλα όσα βλέπω…

Μια αγάπη που άφησες ανυπεράσπιστη από το πρώτο λεπτό. Παρατημένη σ’ εκείνη τη πλατεία όπου γεννήθηκε. Ένας έρωτας με τη γλώσσα έξω, εξαντλημένος να προσπαθεί να γίνει κανονικός. Κάποια γενέθλια που ξέχασες και τα κεριά που δυσκολεύτηκα να σβήσω, όχι για κάποιον άλλο λόγο, μα γιατί δεν ήξερα ποια ευχή να διαλέξω…

Να δεις ξένα πόδια να ανοίγουν διάπλατα μπροστά σου κι ένα κρεβάτι άδειο, να περιμένει εσένα. Να δεις μηνύματά σου με άλλους παραλήπτες. Να δεις να με προδίδεις ξανά και ξανά για μερικά βογκητά ή για λίγη επιβεβαίωση (αυτήν που ποτέ δεν σου έδωσα εγώ)…

Να δεις ένα Πάσχα, ένα καλοκαίρι, ένα αντίο, ένα φθινόπωρο, άλλο αντίο και έπειτα να δεις πως μ’ αγάπησες τάχα και ξανά φοβήθηκες το βαρύ χειμώνα. Να δεις ένα τηλέφωνο και άσκοπες αγανακτισμένες κλήσεις μήπως απαντήσει, μα δεν απάντησε ποτέ, κάτι απόμακρες φωνές ακούστηκαν μονάχα, καμιά η δική σου…

Θέλω να δεις πόσο μακριά σου είμαι πια, ούτε με το βλέμμα δεν μπορείς να με αγγίξεις. Μα πιο πολύ θέλω να δεις ποιος ήταν αυτός που με έδιωξε και να τον μουντζώσεις με όλο σου το είναι. Σου τα δανείζω για λίγο τα μάτια μου μωρό μου, γιατί δεν θα μπορέσω αλλιώς να καταλάβω ποτέ “πως τολμάς και νοσταλγείς τσόγλανε;”

Υ.Γ. Ένα πρωί θα ξυπνήσω και θα σταματήσω να σ’ αγαπώ. Θα σου δώσω ένα φιλί στο μέτωπο, κι έπειτα θα φύγω. Χωρίς αντίο, χωρίς να κοιτάξω πίσω μου, χωρίς ένα σημείωμα στην τσέπη σου…