Ε.Βεργοπούλου: «Μας λείπει η κουλτούρα συνεργασίας»

Η σημερινή Εν Οίκω καλεσμένη μοιράζει τον χρόνο της μεταξύ εκπαίδευσης και πολιτικής, καταρρίπτοντας τα στερεότυπα που συνοδεύουν παραδοσιακά την κοινωνική θέση της γυναίκας. Η Εύη Βεργοπούλου από τον Πύργο μίλησε στην εφ.«Πατρίς» για την εικόνα που έχει για την ελληνική εκπαίδευση, για ποιο λόγο επικρατεί αδιαφορία και απογοήτευση στους νέους για την πολιτική, ενώ δεν διστάζει να διατυπώσει την άποψή τους για τον λόγο που η Ηλεία παραμένει στη στασιμότητα.

Tι σε ώθησε να ακολουθήσεις τις σπουδές στα Οικονομικά;

Ήμουν αποφασισμένη για την κατεύθυνση που θα ακολουθούσα από το γυμνάσιο. Τα οικονομικά είναι η επιστήμη της καθημερινότητας. Συνδυάζει ταυτόχρονα πολλά επιστημονικά πεδία, και αυτό που με συναρπάζει περισσότερο είναι ότι πρόκειται για μια κοινωνιολογική επιστήμη που μελετάται πάντα υπό το πρίσμα της έννοιας της αποτελεσματικότητας, ή τουλάχιστον έτσι μας δίδαξαν πως πρέπει να σκεφτόμαστε οι καθηγητές μας. Από το πρώτο έτος λάτρεψα την Πολιτική Οικονομία, ήμουν άριστη στα Δημόσια οικονομικά και για αυτό διάλεξα στο 4^ο έτος την κατεύθυνση της Οικονομικής πολιτικής και Ανάπτυξης, και όχι την βαρετή κατ΄εμέ Διοίκηση των Επιχειρήσεων.

Ποια είναι η εικόνα που έχεις σχηματίσει για την ελληνική εκπαίδευση;

Εργάζομαι στην εκπαίδευση εδώ και μια δεκαετία προετοιμάζοντας παιδιά που δίνουν εξετάσεις για την εισαγωγή τους στις οικονομικές σχολές. Δυστυχώς το σύγχρονο σχολείο παραμένει προσκολλημένο στην στείρα απομνημόνευση πληροφοριών από τα παιδιά (ημερομηνίες, γεγονότα, ορισμούς εννοιών κτλ) αντί να εστιάζει στην όξυνση της κριτικής σκέψης τους. Η τεχνολογία μάς δίνει την πρόσβαση στην πληροφορία με ένα «κλικ» και ενώ θα έπρεπε να εστιάσουμε στο να διδάξουμε στα παιδιά τον τρόπο να την κατανοούν, να την αξιολογούν και να την ερμηνεύουν, να αντιλαμβάνονται τις αιτίες και τα αποτελέσματα, τα αξιολογούμε για την εισαγωγή τους στην ανώτατη εκπαίδευση σύμφωνα με το ποιος τα θυμάται καλύτερα από το βιβλίο. Για παράδειγμα, τα ιστορικά γεγονότα διδάσκονται και εξετάζονται με το να αποστηθίζουν τις ημερομηνίες και όχι αξιολογώντας την σημασία τους, οι συνδυαστικές εργασίες που θα έδιναν στα παιδιά την πραγματική γνώση είναι σχεδόν ανύπαρκτες. Στη δική μου επιστήμη, οι μαθητές του ΕΠΑΛ καλούνται να αποστηθίσουν τον ορισμό του ισοσκελισμένου/πλεονασματικού/ελλειμματικού προϋπολογισμού χωρίς να διδάσκονται την οικονομική σημασία της κάθε επιλογής, και εδώ είναι ίσως και το παράλογο της κοινωνίας μας, ενώ το βιβλίο για το συγκεκριμένο ζήτημα γράφει ότι δεν έχει η σημασία η περαιτέρω ανάλυση, καλούμε τους μαθητές την ίδια στιγμή να αποφασίσουν και να ψηφίσουν ως ώριμοι πολίτες. Είμαι λοιπόν από αυτούς που πιστεύουν πως η ελληνική παιδεία δεν βελτιώνεται απλά αυξάνοντας τον προϋπολογισμό για αυτήν, αλλά δημιουργώντας ένα νέο μοντέλο εκπαίδευσης-διδακτικής.

Το σύνηθες φαινόμενο της εποχής είναι η αδιαφορία των νέων για την πολιτική. Εσύ πώς κόλλησες το «μικρόβιο» της εμπλοκής με τα κοινά;

Ένας σύγχρονος μύθος είναι ότι η νέα γενιά δεν ενδιαφέρεται για την πολιτική. Λάθος, η νέα γενιά είναι και πολιτικοποιημένη και παρακολουθεί την πολιτική ζωή (άλλωστε το παρατηρώ καθημερινά και στην τάξη) απλά αρνούνται… την ενασχόληση με αυτή. Γνώμη μου είναι πως η απογοήτευση αυτή οφείλεται στον τρόπο με τον οποίο τα κόμματα, οι συνδυασμοί και οι κινήσεις πολιτών, που αποτελούν τους φορείς έκφρασής της,  αντιμετωπίζουν την έννοια της Ομάδας. Δυστυχώς δεν μπορούμε να συνεργαστούμε. Η Ελλάδα, όπως και όλες οι χώρες του Νότου, στηρίζουν την πολιτική τους στον Έναν, τον Ηγέτη. Η νέα γενιά γνωρίζει πια πως η αντιμετώπιση των θεμάτων είναι τόσο σύνθετη που αυτό απαιτεί ομαδικό πνεύμα, δηλαδή συναίνεση, συνεργασία και συντονισμό. Η κουλτούρα αυτή απέχει πολύ δυστυχώς από τις πολιτικές μας ομάδες. Απογοητεύομαι και εγώ καθημερινά από την πολιτική και δεν κρύβω πως θεωρώ τον εαυτό μου χρήσιμο στο Διαβαθμιδικό Σύνδεσμο όσο καταφέρνω και συνεργάζομαι με όλους όσους πρέπει για την λειτουργία του. Αν αυτή η συνεργασία σπάσει, τότε και εγώ δεν θα έχω κανένα ρόλο εκεί.

Είσαι αισιόδοξη για τη συμμετοχή των γυναικών στα κοινά;

Όσον αφορά τις γυναίκες, είμαι αισιόδοξη πως, όσο η κοινωνία μας εξελίσσεται, οι γυναίκες θα συμμετέχουμε όλο και περισσότερο στην πολιτική ζωή. Ίσως κάποια στιγμή να φτάσουμε να αποτελούμε το μισό κοινοβούλιο, το μισό περιφερειακό ή δημοτικό συμβούλιο, όπως αποτελούμε και τον μισό… πληθυσμό. Ο λόγος που είμαι αισιόδοξη είναι πως εμείς οι ίδιες μεγαλώνουμε τα παιδιά μας με όρους πραγματικής ισότητας, γιατί όλο και περισσότερες από εμάς πιστεύουν βαθιά σε αυτή.

Τι είναι αυτό που λείπει από την Ηλεία και δεν μπορεί να αξιοποιήσει τα συγκριτικά της πλεονεκτήματα;

Όπως ήδη ανέφερα είναι… η συνεργασία. Οι φορείς αδυνατούν να συνεργαστούν μεταξύ τους και νομίζω πως αυτό το γνωρίζει κάθε Ηλείος πολύ καλά. Αν ρωτήσουμε έναν νέο τυχαία στο δρόμο θα μας πει πως κάθε πολιτικός προσπαθεί να καπηλευτεί κάθε θετική κίνηση και κάθε αντίδραση προς όφελός του, απλά για να εξασφαλίσει την επανεκλογή του. Μιλώντας με πολιτικούς θα ακούσουμε πάντα να μιλούν σε πρώτο ενικό…ποτέ στο «εμείς». Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη συνεδρίαση στα πλαίσια της διαβούλευσης για τον Τουρισμό που ένιωθα ότι δεν έχω κανέναν λόγο να βρίσκομαι εκεί. Από τη μία ακούγαμε πως η μελέτη είναι για τα σκουπίδια από κάποιον που παραδεχόταν ότι δεν την διάβασε (..αλλά προφανώς αυτό δεν έχει καμία σημασία), οι περισσότεροι πολιτικοί αντί να ακούσουν πρώτα τους επαγγελματίες προτίμησαν να μιλήσουν πρώτοι, κάποιοι τσακώθηκαν με χυδαία λόγια και τελικά μετά τις φωτογραφίες μείναμε μόλις 8. Δεν έχουμε μάθει να ακούμε, παρά μόνο να μιλάμε. Θεωρώ εκείνη την αίθουσα τότε μικρογραφία της κοινωνίας μας και τρανή απόδειξη πως το πρόβλημα είμαστε εμείς. Φυσικά στο εμείς θα συμπληρώσω και τους πολίτες. Αφήνουμε τους εαυτούς μας να γοητεύονται από τον λαϊκισμό και τελικά ψηφίζουμε αυτόν που… θα φωνάξει περισσότερο, θα μας κάνει τις όποιες μικροεξυπηρετήσεις και θα δούμε τις περισσότερες φορές την φωτογραφία του στις εφημερίδες. Έχουμε λοιπόν τους πολιτικούς που μας αξίζουν… Άλλωστε εμείς τους ψηφίζουμε!

Με ποιο έργο τέχνης θα παρομοίαζες την Ηλεία;

Θα επέλεγα ίσως τον πίνακα του Johannes Vermeer «Το κορίτσι με το σκουλαρίκι», νεαρή γυναίκα με βλέμμα καρφωμένο σε όποιον την κοιτάζει δείχνοντας ταυτόχρονα κάτι να περιμένει από αυτόν. Μεσαίας κοινωνικής τάξης, ρεαλιστική αλλά και ταυτόχρονα οικεία.

Toυ Παναγιώτη Φωτεινόπουλου

Fopan83@gmail.com