Το εικαστικό βάψιμο σε τοίχους κτιρίων ως μέσο έκφρασης και η ανατρεπτική τέχνη μερικών θρυλικών καλλιτεχνών.
“Some people become cops because they want to make the world a better place. Some people become vandals because they want to make the world a better looking place.” – Banksy
To γκράφιτι έχει να κάνει με ένα σχέδιο, τη γραφή ενός κειμένου ή μιας τοποθέτησης σε τοίχους και σκοπό έχει την επικοινωνία ενός μηνύματος προς το ευρύ κοινό.
Προέρχεται από το λατινικό graffiare που στα λατινικά σημαίνει χαράσσω (σχεδιάζω) αλλά το σύγχρονο κίνημα γκράφιτι ξεκίνησε στα τέλη της δεκαετίας του 1960 στη Φιλαδέλφεια της Αμερικής. Ξεκίνησε από περιθωριακούς νεαρούς που έγραφαν το όνομα ή το ψευδώνυμο τους σε τοίχους και υπόγειες διαβάσεις του μετρό. Την εποχή εκείνη ονομαζόταν hitting/tagging.
Με την πάροδο του χρόνου, βέβαια, το γκράφιτι μεταπλάστηκε και εξελίχθηκε. Μετατράπηκε με την εμπειρία και το ταλέντο σε μια δραστηριότητα δημιουργικής έκφρασης. Σταδιακά καλλιεργήθηκε και πλέον αποτελεί ένα πλούσιο σε γλαφυρότητα και δυναμική μέσο ικανό να μεταδίδει τα δικά του κοινωνικά και πολιτικά μηνύματα ισάξια με κάθε άλλη μορφή τέχνης.
Παρακάτω δίνεται μια (σύντομη) λίστα με καλλιτέχνες από τις γειτονιές του πλανήτη των οποίων τα έργα αποτελούν μια ιδιαίτερη περιβολή για τους γυμνούς τοίχους:
Ο “επιχειρηματίας” David Choe
Η δουλειά του Αμερικάνου με κορεατική καταγωγή David Choe εμφανίζεται σε διάφορα πεδία αστικής κουλτούρας και διασκέδασης. Έχει σχεδιάσει εξώφυλλα για δίσκους καλλιτεχνών και έχει ασχοληθεί με την καλλιτεχνική επιμέλεια των σκηνικών σε πολλές ταινίες.
Τα έργα του χαρακτηρίζονται από έναν ακατέργαστο και ξέφρενο γούστο, που σύμφωνα με εκείνον αποκαλείται “βρώμικο στυλ”. Μέσα από τα σχέδια του εξερευνά θέματα και παραλλαγές της επιθυμίας και της λαχτάρας, της υποβάθμισης και της εξύμνησης.
Το 2007 του είχαν ζητήσει να βάψει τους τοίχους στα κεντρικά γραφεία της Facebook και κανόνισε να πληρωθεί με μετοχές της εταιρίας. Πέντε χρόνια μετά, όταν η εταιρία εισήχθηκε στο χρηματιστήριο, οι μετοχές που του ανήκαν πια άξιζαν εκατομμύρια.
Πέραν της επιτυχίας του στην κανονική αγορά, δεν ξεχνά ποτέ τις καταβολές του. Τα γκράφιτι του υπάρχουν πια διάσπαρτα και διακοσμούν τοίχους σε πόλεις από την Αγγλία και τη Γαλλία μέχρι και την Ιαπωνία.
Η συλλογή από γκράφιτι που έχει δημιουργήσει ξεχωρίζει για τον ασυνήθιστο γραφικό της χαρακτήρα ο οποίος φέρνει στο νου αιγυπτιακή ιερογλυφική γραφή και αραβική καλλιγραφία. Η χαρακτηριστική του γραμματοσειρά συνδυάζεται συχνά με ρεαλιστικά πορτρέτα δημιουργώντας μια από τις πιο αναγνωρίσιμες τεχνοτροπίες στον κόσμο του γκράφιτι.
Επιρροές του αποτελούν τα φωτισμένα χειρόγραφα (δηλαδή τα διακοσμημένα με χρυσό και ασήμι), οι αναγεννησιακές εικόνες και η σύγχρονη τέχνη που βασίζεται στο κείμενο. Ταυτόχρονα αντλεί έμπνευση από τη θρησκευτική αρχιτεκτονική και τo ντεκόρ.
Όπως είναι φανερό παρακάτω, η τέχνη του μεταδίδει προσωπικά μηνύματα και μια μορφή ποίησης που δεν μπορούν να αποκρυπτογραφηθούν άμεσα από ένα οποιοδήποτε κοινό περαστικών.
Τα έργα τους είναι βαθιά επηρεασμένα από την λαογραφία της Ανατολικής Ευρώπης, τη φαντασία, τον μυστικισμό, και το πνευματώδες χιούμορ.
Γνωρίστηκαν στην Ακαδημία Καλών Τεχνών κι έκτοτε ζωγραφίζουν μαζί. Χαρακτηρίζονται και οι δύο τους επιτυχημένοι εμπορικοί καλλιτέχνες και ανεξάρτητοι σχεδιαστές. Η κουλτούρα του γκράφιτι, ωστόσο, θα είναι για πάντα η μεγάλη τους αγάπη.
Σήμερα συμμετέχουν σε διάφορες καλλιτεχνικές εκδηλώσεις δημόσιας τέχνης για να παρουσιάσουν τη συλλογική ή την ατομική τους δουλειά. Παράλληλα περιφέρονται σε διάφορες γωνίες της Ευρώπης για να ζωγραφίσουν τοίχους.
Οι εικαστικές του συνθέσεις, κατά κοινή ομολογία, μοιάζουν αφηρημένες. Το ιδιαίτερο και προσεγμένο του στυλ, όμως, κάτι έχει να μας δείξει. Υποθέτω κανείς δεν τον εξέφρασε καλύτερα από τον Carlos Mare όταν είπε:
“Ο Remi Rough συνεχίζει να αμφισβητεί τα όρια της σύγχρονης ζωγραφικής καθώς διασχίζει τη συλλογική ιστορία της τέχνης και το σημερινό αστικό λεξικό. Θεματικά συνεχίζει να διερευνά τις σχέσεις μεταξύ των αντιλήψεων της γεωμετρίας, του αφηρημένου εξπρεσιονισμού και της τέχνης του γκράφιτι. Που στην πράξη και τη θεωρία οι σχέσεις αυτές καθίστανται πάντα παρούσες. Αυτή η συγχώνευση αποδίδει ένα νέο τύπο νεωτεριστικής ζωγραφικής που αντικατοπτρίζει το πάθος του για τα προαναφερθέντα αλλά και την επιθυμία του να αναθεωρήσει τα πάντα για τον σημερινό κόσμο.”
– Carlos “Mare139”, γλύπτης, ζωγράφος και λέκτορας τέχνης από τη Νέα Υόρκη
Η δουλειά του Kobra χαρακτηρίζεται από πολύχρωμα μοτίβα. Συνήθως απεικονίζει πορτρέτα με μία τεχνική επαναλαμβανόμενων τετραγώνων και τριγώνων.
Μέσα από την τέχνη του, με τη χρήση λαμπερών χρωμάτων και έντονων γραμμών που αποδίδονται με τρόπο καλειδοσκοπικό, έχει κερδίσει ιδιαίτερη φήμη στη χώρα του αλλά και στον υπόλοιπο κόσμο.
Κατάγεται από το Μπαλί και ξεκίνησε να βάφει στην πατρίδα του πριν από 17 χρόνια. Τα τελευταία χρόνια ζει και δραστηριοποιείται στην Αθήνα.
Το πορτφόλιο του αριθμεί ατομικές επιδείξεις και συμμετοχές σε μεγάλες ομαδικές εκθέσεις και γκαλερί τέχνης σε Αμερική, Ασία και Ευρώπη.
Όταν ερωτήθηκε για το λόγο που προτιμάει τους δρόμους έναντι της ασφάλειας μιας γκαλερί, απάντησε:
“Ο δρόμος έχει ελευθερία, έχει ζωντάνια, έχει επικοινωνία, έχει ρίσκο. Μπορείς να μοιραστείς τις ιδέες σου με πολύ περισσότερο κόσμο, να τον κάνεις να χαμογελάσει, να προβληματιστεί, να θυμώσει, να χαρεί ή να μελαγχολήσει. Επιπλέον στις μέρες μας ολοένα και περισσότερο αναδεικνύεται η ανάγκη για έκφραση και για επανοικειοποίηση του δημόσιου χώρου.
– WD, συνέντευξη από τον Βαγγέλη Μακρή για το LIFO.gr
Πηγή: frapress.gr