Γράμμα στην κυρία

Αγαπητή κυρία καλημέρα.

Είπα να σου γράψω, παρότι καθημερινά επικοινωνούμε μέσω της Κυβέρνησής μας, γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι δεν πρόκειται να με ακούσεις, ακόμη και αν σε βρίσω, πράγμα που δεν είναι του χαρακτήρα μου, ούτε και στις προθέσεις μου και μάλλον αυτό το ξέρεις, γι αυτό συμπεριφέρεσαι τόσο, μα τόσο απαράδεκτα.

Να σου πω λοιπόν για το μέγα θέμα των μεταναστών και των προσφύγων, όπως θέλεις να λες, και για τους πνιγμούς που γίνονται καθημερινά στα νερά του Αιγαίου, χωρίς να κάνουν διάκριση τα αγριεμένα κύματα μεταξύ ενήλικων και παιδιών και να σου εκφράσω την απογοήτευσή μου, γιατί παραμένεις θεατής και επιτρέπεις να πνίγονται συνάνθρωποί μας.

Ξέρεις βέβαια ότι αυτό το παιγνίδι των γεωπολιτικών στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής, είναι και δικό σου δημιούργημα από το 1917, μαζί με τους άσπονδους φίλους μας και φίλους σου, τους Αμερικανούς και τους Ρώσους και θυμάσαι το 1922 στο λιμάνι της Σμύρνης και στο Αιγαίο πάλι, που πνίγονταν και δικά σου μέλη και σύμμαχοι τότε, οι παππούδες μας δηλαδή, όπως επίσης θυμάσαι και το αισχρό δημιούργημά σου, τον «συνωστισμό» στο λιμάνι της φυγής.

Πάλι τα ίδια λοιπόν και σήμερα, όπως τότε, πάλι για τα κωλοπετρέλαια της περιοχής και για την επικράτηση του πιο ισχυρού, μεταξύ των ισχυρότερων και με σένα την ίδια μπλεγμένη μέχρι το λαιμό στο αισχρό παιγνίδι της επικράτησης, έχοντας εκεί φίλους και μέλη της οικογένειάς σου.

Καταλαβαίνεις βέβαια ότι δημιουργείς πρόβλημα στους λαούς, με τους εμφύλιους που διαρκούν από χρόνια πριν, αλλά παρά ταύτα επιμένεις να παίζεις το βρόμικο παιγνίδι σου και μην πεις ότι δεν γνωρίζεις τα πως και τα γιατί, ούτε να μας πεις ότι φταίει η θάλασσα του Αιγαίου για τους πνιγμούς, επειδή είναι αγριεμένη και βαθιά, ή φταίμε εμείς που δεν φυλάμε καλά τα σύνορά μας.

Χαϊδεύεσαι πάλι, όπως παλαιότερα με τον εξ ανατολών γείτονά μας, φοβούμενη μη σου τον πάρει ο Ρώσος και χάσεις την άμεση πρόσβαση στην Μοσούλη και στα άλλα πηγάδια του μαύρου χρυσού και δαίμονα του θανάτου για την περιοχή και την ευρύτερη προς τα δυτικά και προ αυτού του συμφέροντός σου, δεν ντρέπεσαι λιγάκι, αφήνοντας να πνίγονται αθώοι άνθρωποι, μεγάλοι και παιδιά, κάνοντας συσκέψεις χωρίς σκέψεις και συμβούλια χωρίς βούληση για το θεαθήναι μόνο.

Επιτέλους βοήθησε μεγάλη μου κυρία Ευρώπη, τους λαούς να ειρηνεύσουν, βοήθησε να μην πεθάνουν άλλοι στους εμφύλιους και στις θάλασσες, φιλοξένησέ τους μέχρι να ξαναφτιαχτούν οι πατρίδες τους και άσε αυτή την ερμαφρόδιτη πολιτική που ασκείς για έναν αιώνα τώρα, εις βάρος των λαών της περιοχής, συμπεριλαμβανομένης και της πατρίδας μας.

Μπορεί να τα ξαναπούμε αν νομίζεις και αν το επιθυμείς.