Χρ. Γιάνναρος: Ιός Άγριας λιτότητας στα Δημόσια Νοσοκομεία

Τα νοσοκομεία στο νομό μας όπως και όλα τα δημόσια νοσοκομεία στην χώρα μας αποτέλεσαν το απάγκιο για τα λαϊκά στρώματα στην περίοδο της κρίσης. Άλλωστε οι ίδιοι οι υπουργοί υγείας έλεγαν σε τακτά χρονικά διαστήματα για κύματα αυξημένης προσέλευσης κατά 30-40% επειδή ο κόσμος δεν έχει να πληρώσει.

Η αδυναμία του κόσμου να πληρώσει στην ώρα της ανάγκης φαίνεται και απ’ την εξέλιξη των ιδιωτικών δαπανών : Από 7,4 δισ. ευρώ που πλήρωνε το 2008 μειώθηκαν σε 5,5 δισ ευρώ το 2014. Δηλαδή τα αποθέματα για την ώρα της ανάγκης περιορίζονται απελπιστικά. Κι απ’ αυτά τα 7,4 δισ. ευρώ το 2008 τα 4,3 δισ. ευρώ ήταν για Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας (ΠΦΥ) τα οποία μειώθηκαν σε 1,5 δισ. ευρώ το 2014.

Την αντίστοιχη περίοδο η δημόσια δαπάνη για υπηρεσίες ΠΦΥ μειώθηκε από 2,3 δισ. ευρώ το 2008 σε 1,4 δισ. ευρώ το 2014. Ο κόσμος δηλαδή πλήρωσε τη γύμνια της ΠΦΥ στα Κέντρα Υγείας και πολυιατρεία του πρώην ΙΚΑ (και μετέπειτα του ΕΟΠΥΥ). Και εξακολουθεί να πληρώνει την ακόμα μεγαλύτερη γύμνια του Πρωτοβάθμιου Εθνικού Δικτύου Υγείας (ΠΕΔΥ) είτε με την εκτροπή προς τον ιδιωτικό τομέα -όπου υπάρχει θεσμοθετημένη συμμετοχή 15% στις εξετάσεις- είτε με πολύμηνες ουρές στις δημόσιες δομές.

Έτσι τα δημόσια νοσοκομεία συνέχισαν να δέχονται -εκτός απ’ τους ασθενείς που έχουν ανάγκη νοσηλείας- και το φορτίο της ΠΦΥ. Με προσωπικό μειωμένο κατά 17.000, σε σχέση με την προηγούμενη δεκαετία, λόγω του παγώματος των προσλήψεων και των συνταξιοδοτήσεων. 

Στο τέλος του 2013 υπηρετούσαν 81.821 γιατροί και εργαζόμενοι στα δημόσια νοσοκομεία. Υπολογίζεται ότι λείπουν 5.000 γιατροί και 25.000 νοσηλευτές και υπόλοιπο προσωπικό, που τώρα -το υπόλοιπο προσωπικό -αναπληρώνεται εν μέρει απ’ τα ιδιωτικά συνεργεία.

Σ’ όλη την περίοδο της κρίσης τα δημόσια νοσοκομεία είχαν -και έχουν- μόνιμα στο λαιμό τους τη θηλιά της άγριας λιτότητας με τις περικοπές των λειτουργικών δαπανών. Δηλαδή τα έξοδα για υγειονομικό υλικό, φάρμακα ορθοπεδικό υλικό, χημικά αντιδραστήρια και υπηρεσίες από ιδιωτικές εταιρείες (αφορούν την ασφάλεια, την καθαριότητα, τη σίτιση και εστίαση, τη συντήρηση κ.λπ.). 

Η εξέλιξη των λειτουργικών δαπανών ήταν η εξής: 2009 2,81 δισ. ευρώ. 20102,93 δισ. 2011 2,45 δισ. 2012 2,20 δισ. 2013 1,95 δισ. 2014 1,61 δισ. ενώ στον προϋπολογισμό του 2015 έχουν εγγραφεί 1,65 δισ. Μειώνονται δηλαδή κατά 41,28% την περίοδο 2009 – 2015.

Έτσι, τα νοσοκομεία θα βρεθούν και πάλι χωρίς φάρμακα και υγειονομικό υλικό, όπως κάθε χρόνο. 

Ένα ακόμα απότοκο της υποχρηματοδότησης των λειτουργικών δαπανών είναι και η δημιουργία χρεών των νοσοκομείων προς τρίτους: Στις 31.3.2014 οι ανεξόφλητες υποχρεώσεις ήταν 1,3 δισ. ευρώ και οι ληξιπρόθεσμες υποχρεώσεις ήταν 950 εκατ. ευρώ. 

Όπως όλοι οι εργαζόμενοι έτσι και όσοι εργάζονται στα δημόσια νοσοκομεία αντιμετωπίζουν τη μισθολογική εξαθλίωση. Το 2009, σύμφωνα με τον απολογισμό του υπουργείου Υγείας (Μάρτης 2012), το λεγόμενο «μισθολογικό κόστος» στα δημόσια νοσοκομεία ήταν 3,379 δισ. ευρώ. Είχε, με βάση τη μελέτη του ΙΟΒΕ, την παρακάτω εξέλιξη: 2010 3,318 δισ. ευρώ, 2011 3,100 δισ. ευρώ, 2012 2,797 δισ. ευρώ και 2013 2,329 δισ. ευρώ. Υπήρξε μια μείωση 29,3% των αποδοχών γιατρών και εργαζομένων.

Μ’ άλλα λόγια, γιατροί και εργαζόμενοι έχαναν κάθε χρόνο – με βάση το 2009 – με σταθερό ρυθμό 8,2% των συνολικών αποδοχών .

Οι εκρηκτικές λαϊκές ανάγκες -με 2,5 εκ. ανασφάλιστους- μπορούν να καλυφθούν από ένα δημόσιο αναβαθμισμένο σύστημα υγείας, που θα παρέχει δωρεάν υπηρεσίες ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης – και χωρίς κανέναν περιορισμό- σε όλο τον πληθυσμό της χώρας.

Αυτή είναι η πρόταση ΚΚΕ και είναι το μοναδικό κόμμα που θεωρεί ασύμβατη με το αγαθό της υγείας κάθε επιχειρηματική δράση σε αυτό το χώρο.

Αντίθετα Ν.Δ.-ΣΥΡΙΖΑ και όλα τα υπόλοιπα κόμματα στηρίζουν την επιχειρηματική δράση στηρίζουν τη στρατηγική της  Ε.Ε.< υγεία 2020> δηλαδή τη σταδιακή απόσυρση του κράτους από τις δαπάνες υγείας και το χαράτσωμα του λαού. 

Γι’ αυτό και η ενίσχυση του ΚΚΕ στις εκλογές της 25.1.2014 θα είναι ψήφος ανάταξης του δημόσιου συστήματος υγείας καθώς θα ενισχύει το αίτημα για πλήρη χρηματοδότηση των δημόσιων νοσοκομείων και των Κέντρων Υγείας από τον κρατικό προϋπολογισμό, με πλήρη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη σε όλους χωρίς περικοπές, πλαφόν, πληρωμές και συμμετοχές.