Η κολοκυθιά…

Και όταν βρίσκουμε τα ζόρια, ε δεν θα σκάσουμε κιόλας, γρήγορα – γρήγορα το γυρίζουμε στην γνωστή μας κολοκυθιά, στην πιο προσφιλή μας μέθοδο για απενοχοποίηση και ταυτόχρονα φόρτωση των γεγονότων, ευθυνών και ενοχών ίσως στον επόμενο και αυτός στον επόμενό του και πάει λέγοντας στο πουθενά και για κανέναν.

Είναι παλιά η μέθοδος της κολοκυθιάς, μάλιστα όλοι μας, γυρνώντας νοερά στα παιδικά μας χρόνια, θα την συναντήσουμε στο σχολείο και στα παιγνίδια μας, να εκπαιδευόμαστε στην μέθοδο απενοχοποίησής μας από νωρίς, σαν να γνωρίζαμε αυτά που μας περίμεναν και έπρεπε να μάθουμε την κατάλληλη μέθοδο διαφυγής.

Βέβαια και η κολοκυθιά είναι παλαιότατο φυτό, χρησιμοποιείται από αρχαιοτάτων χρόνων ως συμπλήρωμα διατροφής αλλά κυρίως ως παιγνίδι στην παιδική μας ηλικία για εκπαίδευση και ως εργαλείο αργότερα για να ξεφεύγουμε από τα δύσκολα, φορτώνοντάς τα ταυτόχρονα στον επόμενο.

Μέχρι βέβαια να ξανάρθει η σειρά μας, να επαναλάβουμε την γνωστή διαδικασία σε συνεργασία με όλους τους άλλους, να διασκεδάσουμε ταυτόχρονα όλοι μαζί σε κυκλική πορεία, σαν να είμαστε στο πανηγύρι του χωριού μέσα στα μεγάλα μας κέφια, χορεύοντας και τραγουδώντας και βέβαια χωρίς να σκεπτόμαστε σε ποιόν απ όλους μας τελικά θα σπάσει η κολοκύθα.

Ξέρουμε άλλωστε εκ πείρας πλέον και ως εκπαιδευόμενοι και ως βιώνοντες την πραγματικότητα, ότι η κολοκύθα κάποτε σπάει, όπως έσπασε και το 2010 στον τότε πρωθυπουργό, που την είχε παραλάβει από τον προηγούμενο και βέβαια δεν την παρέδωσε στον επόμενο, μένοντας ο επόμενος στην αναμονή μέχρι να καρπίσει πάλι η κολοκυθιά και να παραλάβει νέα κολοκύθα για να την παραδώσει και αυτός στον επόμενο.

Έτσι το παμπάλαιο παιγνίδι της κολοκυθιάς συνεχίζεται παντού και πάντα απ` όλους ,πολίτες, πολιτευτές και κυβερνήτες, χωρίς κανείς να το ομολογεί, αλλά όλοι να γνωρίζουν καλά το παιγνίδι της και να το παίζουν με μεγάλη προσοχή και επιμέλεια, μην τυχόν και σπάσει το κολοκύθι στα χέρια τους.

Βλέπετε πως εν προκειμένω τα παθήματα γίνονται μαθήματα και κανείς δεν θα ήθελα να βρεθεί ποτέ στην ιδιαίτερα δύσκολη θέση που βρέθηκε ο κ. Παπανδρέου το 2010 – 2011, με την γνωστή κολοκύθα στα χέρια του, με τους συναδέλφους του να έχουν σπάσει τους κρίκους του κύκλου που παιζόταν το παιγνίδι και να μείνουν στην γωνία ουδέτεροι παρατηρητές και ο ίδιος να περιμένει το μοιραίο, όπερ και επήλθε, δηλαδή να σπάσει η κολοκύθα της χρεοκοπίας που παρέλαβε στα χέρια του.

Όπως όλα τα παιγνίδια λοιπόν  έτσι και το παιγνίδι της κολοκυθιάς, έχει τους τυχερούς και τους άτυχους, έχει εμπλοκές, περιπλοκές και ατυχήματα, που όλοι απεύχονται να συμβούν σε αυτούς, μάλιστα πολλές φορές παρακαλούν να παραδώσουν στον επόμενο με την ευχή ας προσέξει περισσότερο ή καλά να πάθει, αφού  είναι απρόσεχτος.