Οι πρώτες Πανελλαδικές και ο ανιψιός του Στεφανόπουλου…

Το πρώτο και «μεγάλο» πρόβλημα που προέκυψε μετά την έκδοση των αποτελεσμάτων αφορούσε στον Ηλείο πολιτικό και Αντιπρόεδρο της τότε κυβέρνησης…

Τον Σεπτέμβριο του 1964, πενήντα τέσσερα χρόνια δηλαδή νωρίτερα, έγινε για πρώτη φορά η επίσημη κυβερνητική ανακοίνωση περί της εφαρμογής του συστήματος των αδιάβλητων Πανελλαδικών Εξετάσεων στην Ελλάδα.

Πρωθυπουργός τότε ήταν ο Γεώργιος Παπανδρέου, υπουργός Παιδείας ο Λουκής Ακρίτας και γενικός γραμματέας του ίδιου υπουργείου ο Ευάγγελος Παπανούτσος, που κατά κάποιο τρόπο είχε «πάρει επάνω του» την επιτυχία του εξαιρετικώς δύσκολου εγχειρήματος.

Και οι τρεις πάντως, σημαντικές-ιστορικές μορφές της πολιτικής ζωής της νεώτερης Ελλάδας, αντιστάθηκαν αποτελεσματικά στον «πόλεμο» που είχε προηγηθεί και εξακολουθούσε να γίνεται από πολιτικούς αντιπάλους, καθηγητές των ΑΕΙ και τους ιδιοκτήτες όσων φροντιστηρίων λειτουργούσαν εκείνη ακριβώς την εποχή…

Ένα χρόνο πριν, είχε τοποθετηθεί ο πρώτος υπολογιστής στην Εθνική Στατιστική Υπηρεσία και αυτό, υπήρξε ένα… «κομβικό σημείο» για να πραγματοποιηθούν οι πανελλαδικές εξετάσεις περίπου ή σχεδόν με τον τρόπο που γνωρίζουμε και σήμερα. Σε διαφορετικά βεβαίως πλαίσια και σε μεγαλύτερους χρόνους από την τωρινή πραγματικότητα.

Παρ’ όλα αυτά η αγωνία της αναμονής και οι επιφυλάξεις ότι μπορεί «να τιναχθούν όλα στον αέρα» ήταν ένα μεγάλο ρίσκο που το αντιλαμβάνονταν οι εμπλεκόμενοι στην ανυπομονησία τους για την δίκαιη και ομαλή έκδοση των αποτελεσμάτων.

Δίκαιη και ομαλή, όχι όμως και γρήγορη καθ’ ότι χρειάστηκαν 200 (διακόσιοι) άνθρωποι να δουλέψουν νυχθημερόν επί δύο μήνες για να φέρουν σε πέρας τη διαδικασία!

Διαδικασία που, αφορούσε σε 40.016 υποψηφίους μαθητές, και συνολικά 12.500 θέσεις που διεκδίκησαν εκείνη την περίοδο για τα πανεπιστήμια της χώρας.

Ο πρώτος άνθρωπος που ασχολήθηκε επισταμένα, έχοντας κυρίαρχο ρόλο στην αντιμετώπιση προβλημάτων ήταν ο υπεύθυνος Μηχανοργάνωσης της Εθνικής Στατιστικής Υπηρεσίας, Χρήστος Γκούβης. Σε μια σπάνια για το περιεχόμενό της συνέντευξη, στην εφ. «ΤΟ ΒΗΜΑ» που από κείμενο αρθρογράφου της, προέκυψε και το προχθεσινό θέμα της έκθεσης των φετινών πανελλαδικών εξετάσεων, εξιστορεί γεγονότα που συνέβησαν πριν, αλλά και κατά τη διάρκεια της αρχικής αδιάβλητης και πρωτόγνωρης για το 1964 προσπάθειας.

Και τί θυμήθηκε; Ότι το πρώτο και «μεγάλο» πρόβλημα που προέκυψε αμέσως μετά την έκδοση των αποτελεσμάτων ήταν εκείνο που αφορούσε στον Αντιπρόεδρο της Κυβέρνησης, τον Ηλείο μάλιστα πολιτικού Στέφανο Στεφανόπουλο!

«Τί θα πω τώρα στον Αντιπρόεδρο της Κυβέρνησης…» αναρωτήθηκε ο Παπανούτσος γεμάτος ανησυχία, απευθυνόμενος στον Χρήστο Γκούβη, όταν τον κάλεσε να μιλήσουν… αυστηρώς προσωπικά μπροστά στις καρτέλες των εξεταζόμενων.

Τί είχε συμβεί; Ο ανιψιός του Στέφανου Στεφανόπουλου, πιθανότατα Ηλείος και αυτός, δεν είχε περάσει στη Νομική Αθηνών κάτι που «θορύβησε» την οικογένειά του καθώς δεν μπορούσε να γίνει πλέον καμία παρεκτροπή από το εγκαινιαζόμενο και δίκαιο σύστημα των πανελλαδικών εξετάσεων.

Τί θα συνέβαινε χωρίς αυτό; «Θα έπαιρνε ο Στεφανόπουλος τον αρμόδιο καθηγητή για τις εξετάσεις και θα τελείωνε εκεί το θέμα!», είπε αυθόρμητα και αφοπλιστικά ο δημόσιος υπάλληλος που χειρίστηκε κυρίαρχα τα πρώτα μηχανογραφημένα αποτελέσματα της πιο δύσκολης δοκιμασίας των υποψηφίων!

Γιατί, τί γινόταν προηγουμένως; Μα, τα Πανεπιστήμια έκαναν μόνα τους τις εξετάσεις, γεγονός που αφαιρούσε -πέραν των άλλων- σε έναν υποψήφιο να δώσει σε πολλές σχολές. Όσο για το ίδιο το σύστημα; Οι καταγγελίες περί της διαβλητότητάς του ήσαν και πολλές και συχνές…

Από τότε μέχρι σήμερα, έχουν επιχειρηθεί τουλάχιστον δέκα βασικές μεταρρυθμίσεις πάνω στο εξεταστικό σύστημα που είναι αδιάβλητο και αξιοκρατικό. Το ερώτημα όμως που παραμένει πάντα το ίδιο είναι, πόσο πιο δίκαιο μπορεί να γίνει. Οι αλλαγές θα συμβαίνουν. Οι ανατροπές δεν θα αποφευχθούν. Οι απαντήσεις ωστόσο είναι αμφίβολο αν κάποτε δοθούν, διακριτές και ξεκάθαρες…