Αρθρογραφία

Οίκος εμπορίου; (Aφιερωμένο στην Ερατώ)

Ακούστε το άρθρο

Ίσως φανεί υπερβολικό σε ορισμένους αναγνώστες τόσο το θέμα του παρόντος σημειώματος, όσο και η προσέγγιση σε αυτό.

Ας προστατεύσει ο Βολταίρος με την αξιολόγηση του δικαιώματος της διαφωνίας και την πλευρά αυτήν, αλλά και του υπογράφοντος το παρόν άρθρο.

Είναι κατανοητόν άλλωστε, ότι άλλες οι προσλαμβάνουσες εκείνων που τους αφορά ένα θέμα ή είναι παρόντες σε ένα γεγονός και άλλες όσων μέσω ενός ασήμαντου ίσως κειμένου πληροφορούνται για αυτό.

Ζήσαμε όλοι όσοι ήμασταν εκεί, την έντονη συγκινησιακή φόρτιση όταν ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου «λύγισε» και δάκρυσε, αναφερόμενος στους νεκρούς του Αττίλα και τον ξεριζωμό των ελληνικών οικογενειών.

Όπου και να κοίταζες δίπλα σου, οι λάμψεις των προβολέων της εκκλησίας του Αγίου Αθανασίου πρόδιδαν τα δάκρυα που «άστραφταν» στα μάτια όλων μας.

Όμως την ίδια στιγμή την απέριττη θλίψη των πολλών αμαύρωνε η οχλαγωγία κάποιων που αποτελώντας ένα ετερόκλητο συνονθύλευμα δηλητηρίαζε με την απρέπεια (το λιγότερο) αυτή την υποβλητική ατμόσφαιρα.

Νόμιζες ότι δεν βρισκόσουν σε εκκλησιαστικό ναό, αλλά ίσως σε λαϊκή αγορά ή σε καφενείο.

Έτυχε η οικογένειά μου να ήταν μια από εκείνες που φιλοξένησαν μικρά παιδιά από την Κύπρο, που είχαν μείνει χωρίς σπίτι, χωρίς γονείς και χωρίς μέλλον.

Και όλη αυτή η αντίθεση συναισθημάτων των μεν και των δε μοιραίως με γέμισε θλίψη και ντροπή. Θέλω να πιστεύω ότι κανείς ή καμία από την ανωτέρω «απρεπή χορωδία» δεν θα ήθελε να είχε ο ίδιος ή η οικογένειά του ανάλογη μοίρα.

Ας κλείσει τα μάτια και ας σκεφτεί ένα τέτοιο ενδεχόμενο…

Και ας μην ντραπεί να δακρύσει…

Όλη η επικαιρότητα