Καλή η ξενιτιά αν είναι για Ντουμπάι

Εγκατέλειψαν την Ελλάδα αναζητώντας ένα καλύτερο αύριο στη «Νέα Υόρκη της Ανατολής». Στον τεχνητό παράδεισο που αποτελεί ιδανικό παγκοσμίως προορισμό για όλους όσοι λατρεύουν την πολυτέλεια και ονειρεύονται να ζήσουν τις δικές τους «Χίλιες και μία νύχτες», χωρίς, όμως, επιστροφή. Αν και συμβιβασμένες με το αυστηρό καθεστώς του Ισλάμ και την άκαμπτη ηθική ενός τόπου που υπαγορεύει την κοινωνική θέση της γυναίκας σε μια ανδροκρατούμενη κοινωνία, εκείνες δείχνουν να διαθέτουν ό,τι χρειάζεται προκειμένου να πετύχουν τον σκοπό τους. Απέκτησαν πρόσβαση στα παλάτια, κέρδισαν την εκτίμηση και τον σεβασμό των ντόπιων αρχόντων, έγιναν αναντικατάστατα στελέχη σε επιχειρήσεις. Μέχρι και στον δημόσιο τομέα των αραβικών εμιράτων, που θεωρείται άβατο για τους αλλοδαπούς, κατάφεραν να εισχωρήσουν. Τρεις νεαρές Ελληνίδες περιγράφουν στο «ΘΕΜΑ» την καθημερινότητά τους στη «μουσουλμανική Ντίσνεϊλαντ», δηλαδή το Ντουμπάι, αλλά και στην πρωτεύουσα των εμιράτων, το συντηρητικό Αμπού Ντάμπι. Μιλάει για το δύσκολο διάστημα της προσαρμογής τους, τις παχυλές αμοιβές και τις σχεδόν ιδανικές εργασιακές συνθήκες, αλλά και την έλλειψη ελεύθερου χρόνου και τις επιφανειακές κοινωνικές σχέσεις. Μέχρι και για ανήθικες προτάσεις κάνουν λόγο…

Γιώτα Κανλή, 31 ετών 
Πουλάει στους Αραβες χειροποίητες συσκευές

Χρυσά κινητά που κοστίζουν χιλιάδες ευρώ

Από το Μενίδι στη Γλυφάδα και από το χαλαρό παραλιακό προάστιο στην απρόσωπη πόλη του πλούτου και της υπερβολής με τα σκληρά εργασιακά ωράρια. Το δρομολόγιο της 31χρονης Γιώτας Κανλή ήταν γεμάτο εμπόδια και δυσκολίες, τα οποία διογκώθηκαν μετά την κρίση αναγκάζοντάς την να αποταθεί σε ανθρώπους μέχρι και εκτός Ελλάδας προκειμένου να βρει την επαγγελματική της Ιθάκη. «Οταν χτύπησε τη χώρα μας η κρίση εργαζόμουν στην υποδοχή του “Hard Rock” στη Γλυφάδα. Καθημερινά έκανα ολόκληρο ταξίδι για να φτάσω στη δουλειά μου, αφού έμενα στο Μενίδι. Κάποια στιγμή άρχισαν να καθυστερούν και οι πληρωμές. Είχαν περάσει πάνω από πέντε μήνες και δεν είχα χρήματα ούτε για βενζίνη», θυμάται η ίδια. 

Μετά από ένα χρονικό διάστημα κατά τη διάρκεια του οποίου προσπάθησε να βρει, μάταια ωστόσο, άλλη δουλειά, αποφάσισε να στείλει το βιογραφικό της στην ανερχόμενη και χαμηλού κόστους Fly Dubai που εκείνη την περίοδο ζητούσε εμφανίσιμες Ευρωπαίες για να στελεχώσει τα αεροπλάνα της. «Πέρασα από συνέντευξη, όμως δεν πήγε και τόσο καλά κι έτσι δεν προσλήφθηκα», αναφέρει και προσθέτει: «Να όμως που μέσω μιας Ελληνίδας που εργαζόταν στη συγκεκριμένη εταιρεία κατάφερα να φιλοξενηθώ για ένα διάστημα στο σπίτι ενός άλλου συμπατριώτη μας. Δεν είχα σκοπό να φύγω από κει. Ηξερα ότι ήταν θέμα χρόνου να βρω δουλειά. Αλλωστε οι ευκαιρίες ήταν αρκετές». Επειτα από δύο εβδομάδες προσλαμβάνεται ως υπεύθυνη σε γνωστό κατάστημα του Ντουμπάι που εμπορεύεται χειροποίητες συσκευές κινητών τηλεφώνων διακοσμημένες με χρυσό, διαμάντια και εξεζητημένα δέρματα. «Εδώ ο πελάτης μπορεί να διαλέξει ροζ ή κίτρινο χρυσό για την επικάλυψη της συσκευής του και δέρμα από καρχαρία, πελεκάνο ή κροκόδειλο. Κάθε συσκευή κοστίζει περίπου 2.000 ευρώ. Αν προσθέσεις και ένα διαμαντάκι όπως κάνουν αρκετοί, τότε το κόστος ξεπερνά τις 3.000 ευρώ», εξηγεί.  Οι πελάτες της είναι ως επί το πλείστον Αραβες με μεγάλη οικονομική επιφάνεια. 

«Εξυπηρετώντας τους μαθαίνεις πολλά για τον χαρακτήρα και τη φιλοσοφία τους», λέει η Γιώτα Κανλή και συμπληρώνει: «Δεν είναι υπερβολή να πω ότι τη γυναίκα την αντιμετωπίζουν λες και είναι εμπόρευμα. Ειδικά όταν είναι εμφανίσιμη. Για να σε προσεγγίσουν δε, επιδεικνύουν τα λεφτά τους – ίσως επειδή νομίζουν ότι με το χρήμα αγοράζονται τα πάντα. Φταίει βέβαια και το γεγονός ότι στο Ντουμπάι οι περισσότερες Ευρωπαίες εκδίδονται». Ο μισθός μαζί με τα μπόνους που λαμβάνει από τον Ιρανό ιδιοκτήτη του καταστήματος, ο οποίος είναι κάτοχος ακόμα δέκα εταιρειών που ασχολούνται με το εμπόριο, είναι ο βασικός λόγος που την κρατά στο Ντουμπάι. «Παίρνω 1.600 ευρώ τον μήνα και μαζί με τα μπόνους μπορεί να ξεπεράσει τις 3.000 με 4.000 ευρώ. Δυστυχώς, εδώ τα πάντα μετριούνται σε λεφτά. Φιλίες χτίζονται πάνω σ’ αυτά. Δεν υπάρχει χρόνος και διάθεση για πραγματικές σχέσεις. Γι’ αυτό και πολλές φορές σκέφτομαι να τα εγκαταλείψω με την πρώτη ευκαιρία που θα μου δοθεί», σημειώνει.

Μιλένα Μαρτίνου, 31 ετών 
Η πέρσοναλ τρέινερ των παλατιών 

«Εκπαιδεύω τις γυναίκες τους»

Εχει μόλις επιστρέψει από τα βασιλικά παλάτια όπου παρέδωσε ιδιωτικό μάθημα kick boxing σε μια από τις γυναίκες των τοπικών αρχόντων. Αυτή είναι η δουλειά της τα απογεύματα στο αραβικό εμιράτο. Εκπαιδεύει τις γυναίκες να προστατεύουν τον εαυτό τους στον δρόμο, επιτυγχάνοντας παράλληλα και τη φροντίδα της σιλουέτας τους. Τους μαθαίνει τις βασικές τεχνικές των μαχητικών αθλημάτων κερδίζοντας ακόμα και τον σεβασμό των σκληροπυρηνικών συζύγων τους. Ο σεβασμός πάντως απέναντι στο πρόσωπό της άργησε να έρθει, ή μάλλον καθυστέρησε, επειδή πρώτα έπρεπε να χυθεί πολύς ιδρώτας πάνω στα ρινγκ και τα πανάκριβα χειροποίητα χαλιά των παλατιών.

«Οι Αραβες, ειδικά οι πιο συντηρητικοί, στην αρχή σε αντιμετωπίζουν με δισταγμό. Αν όμως σε εμπιστευτούν, τότε σε καλούν στο παλάτι τους για να εκπαιδεύσεις τις γυναίκες τους». 
Τώρα, το αν σκέφτεται να επιστρέψει μελλοντικά στα πάτρια εδάφη, αυτό είναι κάτι που τουλάχιστον τη δεδομένη χρονική στιγμή ούτε καν έχει περάσει από τον νου της, μια που οι οικονομικές απολαβές είναι ένα επιπλέον κίνητρο που λαμβάνει σοβαρά υπόψη της. Για παράδειγμα, μια γυμνάστρια στο Αμπού Ντάμπι, η οποία παραδίδει μαθήματα κατ’ οίκον, λαμβάνει περίπου 70 ευρώ την ώρα. Στην Αθήνα η τιμή του πέρσοναλ μαθήματος είναι σχεδόν τα μισά, ίσως και λιγότερα.

Μιλένα Μαρτίνου (αριστερά) και Κατερίνα Γιαταγάνη: δύο από τις νεαρές Ελληνίδες 
που αναζήτησαν την τύχη τους στα εμιράτα

Δεν είναι όμως μόνο τα πέρσοναλ μαθήματα πολεμικών τεχνών που εξασφαλίζουν στην Ελληνίδα γυμνάστρια μια άνετη από άποψη οικονομικών απολαβών καθημερινότητα. Η Μιλένα Μαρτίνου μπορεί να περηφανεύεται ότι είναι μία από τις ελάχιστες Ευρωπαίες που έχουν καταφέρει να αποκτήσουν θέση εργασίας και στον δημόσιο τομέα του αραβικού εμιράτου. «Εργάζομαι σε εταιρεία που εμπορεύεται και νοικιάζει πολυτελή ιδιωτικά αεροσκάφη και η οποία κατά το ήμισυ ανήκει στο Δημόσιο. Αυτές οι θέσεις προορίζονται για τους ντόπιους και όχι για τους αλλοδαπούς. Αν όμως τα καταφέρεις και μπεις, αφού βέβαια έχεις περάσει από ένα σωρό συνεντεύξεις, τότε διαπιστώνεις πώς είναι να εργάζεσαι σε ένα σχεδόν τέλειο εργασιακό περιβάλλον από πλευράς συνθηκών», καταλήγει. 

Κατερίνα Γιαταγάνη, 26 ετών 
Στέλεχος πωλήσεων σε περιοδικά 

«Στην αρχή έκανα την νταντά»