«Κάθε στιγμή μετράει» της Τζενόβα Λίζα

Λυρικό όσο και τρομακτικό, τo μυθιστόρημα Κάθε Στιγμή Μετράει αποτελεί μια συγκινητική αλλά ρεαλιστική αποτύπωση της ζωής, μιας διακεκριμένης καθηγήτριας, η οποία μαθαίνει ότι πάσχει από Αλτσχάιμερ και συνειδητοποιεί στην πορεία ότι η αξία της δε μετριέται απλά από την ικανότητά της να θυμάται.

Η Άλις Χάουλαντ είναι περήφανη για τη ζωή που οικοδόμησε με σκληρή δουλειά. Στα πενήντα της, είναι καθηγήτρια γνωστικής ψυχολογίας στο Χάρβαρντ και διεθνούς φήμης γλωσσολόγος, παντρεμένη με έναν επίσης φημισμένο βιολόγο, μητέρα τριών ενήλικων παιδιών. Όμως, όταν έρχεται αντιμέτωπη με ολοένα και συχνότερα περιστατικά αμνησίας και έντονο αποπροσανατολισμό, μια τραγική διάγνωση αλλάζει τη ζωή της –καθώς και τη σχέση της με την οικογένειά της και τον υπόλοιπο κόσμο– για πάντα.

«Χίλιες φορές καλύτερα να είχε καρκίνο. Θα αντάλλαζε το Αλτσχάιμερ με τον καρκίνο χωρίς δεύτερη σκέψη. Ντράπηκε που ευχόταν κάτι τέτοιο, άλλωστε ήταν μια ανούσια ευχή, όμως ακόμη κι έτσι επέτρεψε στον εαυτό της να το φανταστεί.

Η νόσος Αλτσχάιμερ ήταν ένα ολότελα διαφορετικό θηρίο. Κανένα όπλο δεν ήταν ικανό να το σκοτώσει.

Αυτή τη στιγμή όσοι νοσούσαν από το Αλτσχάιμερ βρίσκονταν αντιμέτωποι με την ίδια κατάληξη, είτε ήταν ογδόντα είτε πενήντα χρονών. Κι ενώ ένα φαλακρό κεφάλι και σταυρωτή κορδέλα θεωρούνταν σύμβολα θάρρους και ελπίδας, το σκάλωμα της ομιλίας και η σταδιακή εξαφάνιση των αναμνήσεων προμήνυαν νοητική αστάθεια και επικείμενη παράνοια. Οι καρκινοπαθείς μπορούσαν να προσβλέπουν στη στήριξη της κοινότητάς τους. Η Άλις αντιμετώπιζε τον παραγκωνισμό. Ακόμη και οι πλέον καλοπροαίρετοι και μορφωμένοι άνθρωποι είχαν την τάση να φοβούνται τους πνευματικά ασθενείς και να κρατούν τις αποστάσεις τους.

Δεν ήθελε να καταλήξει μια γυναίκα την οποία οι άνθρωποι απέφευγαν και φοβούνταν».