Κελεμπίες και ρόμπες

Είχαμε πιστέψει ότι πολύ γρήγορα θα έβγαιναν τα Ελληνικά πετρέλαια, μας τα είχαν για σίγουρο τα τελευταία 15 χρόνια, συνέχεια ανακοινώσεις και δηλώσεις, χωρίς τα ψιλά γράμματα βέβαια και χωρίς ιδιαίτερες αναφορές στις υπάρχουσες συμφωνίες με τις επτά αδελφές που διαχειρίζονται την παγκόσμια αγορά υδρογονανθράκων.

Και εμείς είχαμε βγει στους δρόμους και στις πλατείες πανηγυρίζοντας και χειροκροτώντας τους θεσμούς μας που τόσο πολύ ενδιαφέρονταν για την απεξάρτηση της χώρας μας από τον εισαγόμενο μαύρο χρυσό και όχι μόνο αυτό, προβλέπονταν και χρυσές εξαγωγές και προσδοκία, πως το ευρώ πλέον θα γινόταν χρυσό για την χώρα μας.

Και μέσα σ όλα αυτά τα όνειρα και τις ελπίδες, τις υποσχέσεις και τους πανηγυρισμούς, εμείς παραγγείλαμε και παραλάβαμε κελεμπίες, πολλές αλλαξιές, για την προσαρμογή μας στην κοινωνία των πετρελαιάδων και τον συγχρωτισμό μας πλέον στα σαλόνια των επτά αδελφών και στις φαντασιώσεις μας έρχονταν συνέχεια η κοινωνία του αράγματος και της επιδότησης από τον πλούτο που θα συσσώρευαν στην χώρα οι εξαγωγές των πετρελαίων.

Κάναμε πολλές φορές δοκιμές φορώντας τις κελεμπίες σε επίσημες συναθροίσεις και θεματικές λαοσυνάξεις, με τους ράφτες μαζί μας, μην τυχόν κρεμάνε κάπου οι κελεμπίες για άμεση διόρθωση και επαναφορά στην ορθή κατάσταση, μην τυχόν εκτεθούν και οι μόδιστροι και κλείσουν τα νεότευκτα μοδιστράδικα και αναγκαστούμε να κάνουμε πλέον εισαγωγές.

Όλα φαίνονταν στην εντέλεια και όλοι προεξοφλούσαμε την ευμάρεια και ευημερία που έρχονταν και την είχαμε πλέον σίγουρη, από τα λεγόμενα των αντιπροσώπων μας, από τις επίσημες διαρροές και από την προπαγάνδα των ΜΜΕ, αλλά και από την μεγάλη μας επιθυμία, επιτέλους να μπούμε στο μεγάλο κλαμπ των πλούσιων, να εξοφλήσουμε τα ιδιωτικά και δημόσια χρέη και να αρχίσουμε πλέον να δανείζουμε τους λοιπούς φτωχούς του κόσμου, που δεν είχαν την τύχη μας.

Αλλά κάπου αυτή η δική μας τύχη σκόνταψε, κάπου ξέμεινε και άλλαξε πορεία, πήγε σε καλύτερους τόπους, όπου την οδήγησαν τέλος πάντων τα μεγαλοσυμφέροντα και τα γεωπολιτικά, φοβόταν ταυτόχρονα και τους διάφορους οικολογούντες τζάμπα και ανέξοδα, κυβερνητικούς και μη κυβερνητικούς και εμείς ξεμείναμε στο περίμενε, χωρίς όνειρα και ελπίδες.

Και ακόμη, με τους δανειστές να γίνονται πιο σκληροί, με προαπαιτούμενα και αιτούμενα, για συντάξεις, μισθούς και απειλές για περισσότερη φτωχοποίηση και περιθωριοποίηση, με το πολιτικό μας σύστημα να μοιράζει στους πολίτες σταγόνες ψυχρολουσίας, για να καλμάρει το πλήθος και να γίνει ανήμπορο, ώστε να μην ξαναβγεί στους δρόμους και στις πλατείες εναντίον του εαυτού του πλέον και κατά των επιλογών του της τελευταίας επταετίας.

Με χαμένη την τύχη μας λοιπόν, χωρίς τον μαύρο χρυσό και με τις κελεμπίες στα σεντούκια πλέον, δεν απομένει παρά να προμηθευτούμε ρόμπες για κάθε ενδεχόμενο και ας ελπίζουμε πως δεν θα χρειαστεί να τις φορέσουμε.