Μαριάννα Μαρτέλη: Ένα πρότυπο γυναίκας με ευαισθησίες!

Η Μαριάννα Μαρτέλη είναι ταλαντούχα, εργατική, γεμάτη ευαισθησίες για περιβαλλοντικά θέματα και με τεράστια λατρεία για τους τετράποδους φίλους, βοηθάει πάντα οπουδήποτε υπάρχει ανάγκη. Ζει και εργάζεται στην Ηλεία από το 2004, γνωρίζοντας την πόλη του πύργου στα καλά και τα άσχημα χρόνια της. Πλέον αφιερώνει καθημερινά ελεύθερο χρόνο στο να φροντίζει τους τετράποδους φίλους της αλλά και για να δίνει το παρόν σε κοινωνικές και πολιτιστικές δράσεις.

Η εκπαιδευτικός Μαριάννα Μαρτέλη μοιράστηκε με την εφ.«Πατρίς» την άποψή της για τις ομορφιές και τις ατέλειες της Ηλείας, ανέλυσε τις σκέψεις της για τα αδέσποτα και ανέσυρε αναμνήσεις από την καλλιτεχνική της καριέρα.

Ακολουθεί ολόκληρη η συνέντευξή της:

Το πέρασμά σας σε μια από τις πιο επιτυχημένες σειρές της ελληνικής τηλεόρασης σας έκανε ευρέως γνωστή στο τηλεοπτικό κοινό; Αποτέλεσε κάτι θετικό για εσάς στην εξέλιξη της ζωής σας;

“Η τηλεόραση ξεκίνησε για μένα πολύ πριν τη συμμετοχή μου στο «Κωνσταντίνου και Ελένης», ήδη από το πρώτο έτος που φοιτούσα στη Δραματική Σχολή (1989). Ο υπέροχος Κώστας Κουτσομύτης που δίδασκε σενάριο και σκηνοθεσία στη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών, επέλεξε πρωτοετείς φοιτητές μεταξύ των οποίων κι εγώ,  να συμμετάσχουν στη σειρά που σκηνοθετούσε τότε για την τηλεόραση τον «Κίτρινο Φάκελο».  Πήρα το «βάπτισμα του πυρός» δίπλα σε χαρισματικούς ηθοποιούς και είμαι ευγνώμων για αυτό.  Αργότερα ήρθαν και άλλες τηλεοπτικές παραγωγές, όπως «Φάκελος Αμαζών», «Γαλάζιο Διαμάντι», «Ορκιστείτε Παρακαλώ», καθώς και συμμετοχή στις ταινίες «Πέππερμιντ» και «Ροζ Ολοταχώς». Παρόλα αυτά, η μεγάλη επιτυχία του «Κωνσταντίνου και Ελένης» και οι συνεχείς επαναλήψεις της προβολής του δεκαεννιά χρόνια μετά, συντελούν στην αναγνωρισιμότητά μου από τους τηλεθεατές αν και είχα μικρό ρόλο στη σειρά και εκ των υστέρων πιστεύω ότι «σήκωνε» πολλές βελτιώσεις στην ερμηνεία του από πλευράς μου.  Δεν είχα προηγούμενη εμπειρία σε κωμικούς ρόλους και θεωρώ πως ήμουν αρκετά αμήχανη.  Ο κόσμος όμως συμπάθησε τη «Λίλα» και μου λένε συχνά νέα παιδιά: «σας θυμάμαι στη σειρά κυρία Λίλα, μεγάλωσα με το Κων/νου και Ελένης»”.

Θέατρο ή τηλεόραση; Ποια είναι η προτίμησή σας και γιατί;

“Σχεδόν όλοι οι ηθοποιοί απαντάμε Θέατρο. Ο ηθοποιός βρίσκεται σε απόλυτη σύνδεση και διάδραση με το κοινό και το αποτέλεσμα της παράστασης επηρεάζεται ανάλογα με την φυσική, πνευματική και ψυχική «σχέση» ηθοποιού – κοινού.  Κάθε θεατρική παράσταση είναι μια μοναδική εμπειρία που έχει στοιχεία τελετουργίας και αποτυπώνεται στη συνείδηση του κοινού που την παρακολουθεί, δημιουργώντας συγκίνηση μέσω του συναισθήματος.  Είναι ποίηση, μαγεία, ένας κόσμος που συνεπαίρνει και απογειώνει, μια υπόθεση εσωτερική, που ο θεατής επιλέγει να συμ-μεθέξει σε αυτήν.  Ρισκάρει να «συναντηθεί» με ένα έργο, να κρίνει, να συν-κινηθεί.  Ο θεατής, «δι’ ελέου και φόβου» εσωτερικά «καθαίρεται», ανυψώνεται πνευματικά και ηθικά. Η τηλεόραση από την άλλη είναι μέσο με μεγάλη απήχηση. Ο τηλεθεατής εξοικειώνεται με τον ηθοποιό και μπαίνει στο σπίτι του μέσα από οθόνη.  Για τους νέους ειδικά ηθοποιούς αποτελεί εφαλτήριο για να ξεκινήσουν την καριέρα τους, αφού προσφέρει αναγνωρισιμότητα και δουλειές στο θέατρο. Στερεί όμως την επαφή με το κοινό και όλα φιλτράρονται στο γυαλί.  Όλα εξαρτώνται από τη ματιά και μαεστρία του σκηνοθέτη.  Καλλιτεχνικά, η σκηνή είναι αυτή που σε δαμάζει, σε δοκιμάζει στο πέρασμα χρόνων, το σανίδι σε καλλιεργεί, σε απογειώνει ή σε απαξιώνει. Η τηλεόραση εμπεριέχει καταναλωτισμό, κέρδος καναλιών, τη διαφήμιση, «νούμερα τηλεθέασης».  Σε σπάνιες περιπτώσεις που τηλεοπτικές παραγωγές δεν φείδονται σε χρήματα και μεράκι και  δανείζονται την αισθητική και ποιότητα του θεάτρου, έχουμε σειρές όπως «Το Νησί» που άφησε βαθύ αποτύπωμα στο χώρο των τηλεοπτικών σειρών”.

Πόσο σημαντικό ρόλο έχει παίξει γενικότερα η τέχνη μέχρι σήμερα στη ζωή σας; Ποια θεωρείται ότι είναι τα μαθήματα ζωής που σας έχει προσφέρει;

“Πέρασα στη Φιλοσοφική Αθηνών και σπούδαζα Αγγλική Φιλολογία. Στο δεύτερο έτος, βλέποντας το «Λεωφορείο ο Πόθος» κατάλαβα τι αναζητούσε η ψυχή μου. Ήμουν «κλειστό», ντροπαλό παιδί, που οι θεωρητικές σπουδές στο Πανεπιστήμιο δεν είχαν βοηθήσει να ενταχθώ και να εκφραστώ δημιουργικά.  Το θέατρο ήταν η ευκαιρία μου. Έδωσα κρυφά εξετάσεις για Δραματική Σχολή και πάλεψα να πείσω τη μητέρα μου. Έτσι ξεκίνησε η γλυκόπικρη περιπέτεια και το μαγικό ταξίδι στο χώρο του θεάματος.  Τρία χρόνια στη Δραματική Σχολή, με εξαιρετικούς δασκάλους, υπέροχους συμφοιτητές, διάβασμα, πρόβες, ιδρώτα, αναζήτηση, γλυκιές και πικρές στιγμές, μια διαρκής εσωτερική αναζήτηση, αμφισβήτηση, απογοητεύσεις και συγκινήσεις.  Είχα την χαρά και την τιμή να συνεργαστώ με ανθρώπους  που θαύμαζα και θεωρώ έπαιξαν ρόλο στην καλλιτεχνική μου αγωγή όσο και σ’ αυτήν ως ανθρώπου, καθώς με επηρέασαν θετικά και με ενέπνευσαν με το ταλέντο και τη στάση ζωής τους και αποτελούν πρότυπά μου. Το θέατρο και η πορεία μου, μου έδωσαν διέξοδο στην φυσική μου εσωστρέφεια, ερεθίσματα να ανακαλύψω τον εαυτό μου και να εκφράσω μέσα από ρόλους σκοτεινά στοιχεία της συνείδησης μου.  Να αναζητήσω την αλήθεια για τα πράγματα, να ενωθώ με άλλους ανθρώπους, να ψυχαναλυθώ και να αποκτήσω αυτογνωσία. Να συγκινήσω, να προσφέρω, να αλλάξω”.

Με την αποστασιοποίηση σας από το χώρο του θεάματος, έχετε προσηλωθεί στο ρόλο της εκπαιδευτικού; Πόσο σημαντικός τον θεωρείται;

“Δώδεκα χρόνια μετά την ενασχόληση με θέατρο και τηλεόραση, βίωσα βαθιά υπαρξιακή κρίση που σε συνδυασμό με την οικονομική και τη συνεχή ανασφάλεια, με οδήγησε να απομακρυνθώ και να εργαστώ ως καθηγήτρια Αγγλικών σε αθηναϊκά σχολεία. Αργότερα, διορίστηκα στον Πύργο. Τα τελευταία χρόνια δεν διδάσκω, αλλά εργάζομαι στη Διεύθυνση Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης, στο τμήμα μισθοδοσίας.  Ο ρόλος του εκπαιδευτικού είναι το ίδιο σημαντικός με αυτόν του γονιού.  Όταν είναι αληθινά λειτουργός και όχι απλά επαγγελματίας,  είναι το πρότυπο του παιδιού και ο δάσκαλος των ανθρωπιστικών αξιών.  Ο εμψυχωτής  της ανάπτυξης της προσωπικότητας του μαθητή.  Επιτελεί ειδικό κοινωνικό ρόλο, αυτόν της ψυχικής καλλιέργειας και ευαισθησίας.  Το σχολείο είναι τόπος αναζήτησης και κάθε παιδί ξεδιπλώνει τις κλίσεις του, αναδεικνύει ενδιαφέροντα, ανακαλύπτει ανάγκες, θέτει πρότυπα.  Διδάσκεται την αναζήτηση και απόκτηση γνώσης που εναρμονίζεται με τις συνθήκες της εποχής, αλλά κυρίως με «φωτισμένο» και συνειδητοποιημένο δάσκαλο μαθαίνει, αφουγκράζεται, αφυπνίζεται πνευματικά και ψυχικά, αφομοιώνει ερεθίσματα, εξανθρωπίζεται”.

Πέρα από την εργασία ως καθηγήτρια, συμμετέχετε στα κοινά με διαφόρων ειδών δράσεις. Αναφέρετέ ορισμένες.

“Η ζωή αποκτά νόημα και αξία μέσα από την προσφορά. Με αυτό το σκεπτικό, συμμετέχω εθελοντικά σε κάθε ατομική ή συλλογική δραστηριότητα που προάγει τον πολιτισμό, που προβάλει άτομα, ομάδες, συλλόγους και το φιλανθρωπικό τους έργο, όταν και όποτε μου ζητηθεί να κάνω κάποια παρουσίαση ή να απαγγείλλω”.

Παρά τη φροντίδα αδέσποτων ζώων με την ομάδα «Αδέσποτες Πατούσες Πύργου», ο αριθμός τους συνεχώς αυξάνεται; Υπάρχει οριστική λύση στο ζήτημα;

“Τα αδέσποτα συνεχώς αυξάνονται, γιατί και εδώ υπάρχει στοιχειώδης έλλειψη παιδείας. Δεν είναι ουρανοκατέβατα!!! Πρέπει να γίνει συνείδηση στον κόσμο. Κάποιοι ασυνείδητοι «ιδιοκτήτες» τα παράτησαν. Υιοθετώντας ένα ζωάκι, είναι σαν να αποκτάς παιδί και η ζωή του εξαρτάται από σένα.  Χρειάζεται χρόνο, αγάπη, υπομονή και όχι να το διώχνεις επειδή έκανε κάτι κακό. Είναι ένα παραγωγικό ον, το οποίο αν δε στειρώσεις θα έχεις ανεπιθύμητες γέννες που δυστυχώς η μοίρα τους εξαρτάται από σένα. Πρέπει οι ιδιοκτήτες δεσποζόντων ζώων να σταματήσουν την αναπαραγωγή και να υιοθετήσουν την ιδέα της στείρωσης.  Δήμοι και κρατικοί φορείς οφείλουν να ασχοληθούν σοβαρά με το θέμα και να προσφέρουν κονδύλια για στειρώσεις, εμβολιασμούς και ενημέρωση των πολιτών τους για αρμονική συνύπαρξη με τα ζώα.  Δεν έχουν δείξει ακόμα επιθυμία επίλυσης του ζητήματος, εξετάζοντάς το επιφανειακά. Όσο και να παλεύουν εθελοντές με προσωπική εργασία, δεν επαρκεί για να δοθούν λύσεις ουσιαστικές και δεν μπορούν να υποκαταστήσουν το ανύπαρκτο Κράτος.  Εκεί έχει το ρόλο η παιδεία, που διδάσκει ότι τα ζώα είναι κομμάτι του οικοσυστήματος και οφείλουμε να σεβόμαστε και να προστατεύουμε τη ζωή τους.  Αν συνεχιστεί η αλαζονεία μας, με μαθηματική ακρίβεια οδηγούμαστε στην καταστροφή”.

Όσο κατοικείται στον Πύργο έχετε γίνει μάρτυρας δυσάρεστων γεγονότων, όπως τα σκουπίδια. Ποια ήταν τα συναισθήματά σας τότε και τώρα που το πρόβλημα έχει λυθεί σε μεγάλο βαθμό;

“Δρόμοι, γειτονιές, χωράφια είχαν μετατραπεί σε αποτρόπαιο σκηνικό παρακμής και εξαθλίωσης. Ζούσαμε σε συνθήκες «υγειονομικής βόμβας», αφού τα πάντα είχαν μετατραπεί σε εστίες μόλυνσης.  Συμπολίτες μας τους έβαζαν και φωτιά για να απαλλαγούν, αδιαφορώντας για τις συνέπειες που θα υπήρχαν στο περιβάλλον.  Όταν έβρεχε, οι ρύποι που απορροφούσε το χώμα πέρναγαν στον υδροφόρο ορίζοντα και η μόλυνση κατέληγε στην αφετηρία της, στον άνθρωπο.  Ποιος τιμωρείται; Υπάρχουν θεσμοθετημένοι φορείς να λογοδοτήσουν για τη ρύπανση;  Γιατί δεν γίνονται συνεχείς ενημερώσεις για το ρόλο του πολίτη στη διαχείριση των απορριμμάτων, για τη σωστή ανακύκλωση;  Είμαστε συνειδητοποιημένοι για την ευθύνη μας απέναντι στο περιβάλλον;  Ή μήπως με την ανοχή των κυβερνώντων, εμείς είμαστε η αιτία δημιουργίας του προβλήματος, καταστρέφουμε, μολύνουμε, αδιαφορούμε”;

Ως άνθρωπος που ήρθε, αγάπησε και πλέον έχει εγκατασταθεί εδώ, θεωρείς ότι η Ηλεία έχει μείνει πίσω όσον αφορά την ανάπτυξή της και που οφείλεται αυτό;

“Αυτό το αντιλαμβάνεσαι και ως επισκέπτης, όταν ρισκάρεις τη ζωή σου στην Ε.Ο. Πατρών–Πύργου, που σαν το γιοφύρι της Άρτας θέλει θυσία πολλών ανθρώπινων ζωών πριν ολοκληρωθεί. Μια απλή κακοκαιρία από την άλλη, αρκεί για να έχουμε σοβαρές κατολισθήσεις ή πλημμύρες και να κινδυνεύουν περιουσίες και ανθρώπινες ζωές.  Οι φονικές πυρκαγιές του 2007 και η ελλιπής αποκατάσταση του κοινωνικού ιστού, ανέδειξαν ξεκάθαρα το κενό του κρατικού μηχανισμού και την έλλειψη υποδομών για αντιμετώπιση τέτοιων φυσικών καταστροφών.  Είναι λυπηρό, για ένα νομό που η φύση έχει ευλογήσει με ομορφιές και ποικιλία καλλιεργήσιμων προϊόντων, που η αγροτική παραγωγή θα μπορούσε να αποτελεί βασικό στυλοβάτη της ελληνικής οικονομίας σε περίοδο κρίσης, να έχει έναν αγροτικό τομέα που αργοπεθαίνει και ύπαιθρο να ερημώνει συνεχώς, επειδή δεν υπάρχει κρατική στήριξη στον πρωτογενή τομέα παραγωγής”.

Πλέον δημιουργούνται σημαντικές δράσεις στην πόλη, με αρκετές να σχετίζονται με το θέατρο. Θεωρείται ενισχυμένο το επίπεδο του θεάτρου;

“Ένας αέρας δημιουργικότητας φυσά στην πόλη και ίσως είναι η μόνη χαραμάδα φωτός στο διαρκές σκότος της κρίσης που μας περιβάλλει. Όλες οι θεατρικές ομάδες του Πύργου προάγουν την καλλιτεχνική παιδεία του τόπου, με παραστάσεις εφάμιλλες των επαγγελματικών θιάσων.  Διδάσκουν πολιτισμό, ψυχαγωγούν, διασκεδάζουν αλλά και διαμορφώνουν τους αυριανούς θεατρόφιλους και μελλοντικούς ηθοποιούς. Καλλιτεχνικό έργο παράγεται και σε σχολεία, με παραστάσεις που οργανώνονται από εμπνευσμένους δασκάλους που αξιοποιούν το μαθητικό δυναμικό και παρουσιάζουν υπέροχες παραστάσεις που αναδεικνύουν το ταλέντο, το ψυχικό και πνευματικό δυναμικό των μαθητών τους”.

Τέλος, ποιες συμβουλές θα δίνατε στους νέους;

“Δεν είμαι σοφή και δεν μπορώ να δώσω συμβουλές. Μπορώ να μιλήσω μέσα από εμπειρίες μου και να τονίσω πως η ζωή είναι σύντομη περιπέτεια και δεν έχουμε πολυτέλεια να τη σπαταλήσουμε με φόβους, κακίες και αρνητισμό.  Καθένας είναι διαφορετικός αλλά έχει ίδιο δικαίωμα στη ζωή.  Αν αποδεχθούμε αυτή τη διαφορετικότητα, αν αγκαλιάσουμε το συνάνθρωπο με κατανόηση και καλοσύνη, ο κόσμος έχει ελπίδες να γίνει πιο ανθρώπινος.  Για να ανακαλύψουμε την ομορφιά της ζωής χρειάζεται κόπος, αγάπη και προσπάθεια”.