Αρθρογραφία

Μια πρόταση για την Αρχαία Ολυμπία

Ακούστε το άρθρο

Του Θοδωρή Τάκη
Αντωνόπουλου

Επί τιμή δήμαρχος – πρέσβης εκ προσωπικοτήτων Αρχ.Ολυμπίας: φαντάζομαι σε αυτό το βήμα μια προσωπικότητα παγκόσμιου βεληνεκούς, διεθνικού κύρους και άμεσης αναγνωρισιμότητας. Έναν άνθρωπο που θα έχει διαπρέψει στον τομέα που έχει καταπιαστεί, αλλά και που ταυτόχρονα θα έχει ξεπεράσει τα όρια αυτού του τομέα και θα έχει αφιερώσει το γνωστικό και το ηθικό του πλεόνασμα στον Άνθρωπο και σε ότι συνεργεί στην ανύψωση, στην ανάταση και στην τελείωσή του. Δεν με νοιάζει εάν θα είναι φιλόσοφος, ή διανοούμενος με την πλατιά έννοια, ζωγράφος, αστροφυσικός, ηθοποιός (περίπτωση Tom Hanks), γιατρός, νομικός, ιστορικός, ποιητής, σκηνοθέτης ή δημοσιογράφος. Εάν θα είναι θεράπων των θετικών ή των ανθρωπιστικών επιστημών. Εάν θα είναι πρώην (περίπτωση Sebastian Coe), ή νυν διάσημος αθλητής, ενεργός ερευνητής ή περιβαλλοντικός υπερασπιστής. Αρκεί να έχει διαγράψει μια σταθερή και πειστική διαδρομή στην υπηρεσία των πανανθρώπινων αξιών της ελευθερίας, της ειρήνης, της δημοκρατίας, της αλληλεγγύης και του σεβασμού της γνώμης του άλλου. Αρκεί να θέλει και να μπορεί να αναλάβει αυτήν την τεράστια ευθύνη να εκπροσωπεί διεθνώς την παγκόσμια πόλη της Αρχ.Ολυμπίας, με ό,τι αυτή περιέχει και συμπυκνώνει σε επίπεδο ιστορίας, συμβολισμού, πολιτισμού, αξιών και μηνυμάτων. Αρκεί να θέλει και να μπορεί να μεταφέρει και να διαδίδει αυτό το αενάως υγιές και πάντα επίκαιρο αφήγημα σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης γοητεύοντας τους νέους και εξευγενίζοντας τους μεγαλυτέρους.

Φαντάζομαι τον επί τιμή δήμαρχο – πρέσβη της Αρχ.Ολυμπίας ως ακάματο λαμπαδηδρόμο, που σε όλη τη διάρκεια της «θητείας» του θα συντονίζεται στον παλμό του ολυμπισμού, έτσι ώστε και από την ηχηρή του ακόμη καθημερινότητα να εκπέμπεται η εκθαμβωτική ακτινοβολία της αιώνιας αυτής «πόλης – έννοιας».
Και αυτό να συμβαίνει οπουδήποτε θα ζει, θα κινείται και θα δρα, χωρίς να περιορίζεται στις επίσημες, χρονικά τακτές, εκδηλώσεις. Στις οποίες σίγουρα θα παρευρίσκεται, δίπλα και κοντά στους θεσμικούς – φυσικούς ηγέτες της πόλης. Που και αυτοί με τη σειρά τους θα τον τιμούν, θα τον εμπνέουν και θα συνεργάζονται στενά μαζί του. Έτσι ώστε με τη δική τους επιμονή, τον δικό τους σχεδιασμό αλλά και το δικό του διεθνές εκτόπισμα να είναι πάντα διάπλατα ανοιχτές οι θύρες των κέντρων των αποφάσεων, χωρίς να απαιτούνται χρονοβόρες και πολλές φορές ατελέσφορες και μάταιες προσπάθειες. Έτσι ώστε να ακούγεται δυνατά η φωνή της παγκόσμιας πόλης τόσο στο εξωτερικό όσο και μέσα στη χώρα. Ιδιαίτερα μάλιστα στο εσωτερικό, καθίσταται πιο αναγκαία και πιο επιβεβλημένη η παρουσία μιας τέτοιας βαρύνουσας προσωπικότητας. Γιατί μάλλον η Αρχ.Ολυμπία εδώ είναι που αντιμετωπίζει τα μεγαλύτερα προβλήματα. Εδώ που το κράτος ενώ δημοσιονομικά τη διαχειρίζεται σαν παχιά αγελάδα, διοικητικά και από άποψη υποδομών την αντιμετωπίζει σαν ένα κοινό δήμο.

Χαμένο και ξεχασμένο στην εσχατιά του πουθενά. Λες και ο Ερμής σταμάτησε στο Έμπολι.* (Παρεμπιπτόντως δεν θυμάμαι ποιος ελλιπής ενέταξε την Αρχ.Ολυμπία στα καλλικρατικά και καποδιστριακά μορφώματα, με ό,τι αυτό οδυνηρά συνεπάγεται διοικητικά και λειτουργικά).
Φαντάζομαι λοιπόν τον δήμαρχο επί τιμή – πρέσβη της Αρχ.Ολυμπίας είτε θα είναι άνδρας, είτε γυναίκα, είτε άσπρος, μαύρος, κίτρινος ή ερυθρόδερμος, είτε Έλληνας, Γάλλος, Αφρικανός ή Αμερικάνος, Ιταλός, Γερμανός ή Αργεντίνος, Ισπανός ή Αυστραλός κ.λ.π. να αισθάνεται υπερήφανος και πλήρης για την αποστολή που θα του ανατεθεί και την ευθύνη που θα επωμισθεί. Τον/την φαντάζομαι να εγείρεται μπροστά σε ένα υπερεθνικό πολύχρωμο ακροατήριο και δίπλα από τον μέχρι σήμερα, κατά κόσμον τίτλο του, να προστίθενται και οι ωραίες, μεγάλες και αληθινές λέξεις «Επί τιμή Δήμαρχος – Πρέσβης Αρχ.Ολυμπίας».
Πιστεύω ότι θα είναι για καλό. Αρκεί να το καλλιεργήσουμε στο μυαλό μας, να το δουλέψουμε και να το υλοποιήσουμε.

(Υ.Γ. Οχι άλλο Brand name. Έλεος! Και όχι στα περί ένωσης Δήμου Πύργου και Δήμου Αρχαίας Ολυμπίας. Μόνο οικονομικίστικοι (για τον Πύργο) λόγοι μπορούν να δικαιολογήσουν μια τέτοια ασέλγεια).

* «Ο Χριστός σταμάτησε στο Έμπολι».
Ταινία του Francesco Rossi, 1979
Με τον Τζιάν Μαρία Βολοντέ.

Όλη η επικαιρότητα