Αρθρογραφία: Παρεξηγημένη Οικολογία

Στις Βρυξέλλες μια γνωστή μου έλεγε ότι της έκαναν παρατήρηση γιατί κατέβασε γρηγορότερα από την καθορισμένη ώρα τη σακούλα του γυαλιού.  Ήταν αγχωμένη, δεν ήθελε να της ξανασυμβεί.  Υπάρχει άραγε ανάλογη αναπτυγμένη οικολογική συνείδηση σε μας;

Στους δικούς μας δήμους υπάρχουν συνήθως μόνον μπλε και πράσινοι κάδοι, όπου ο καθένας όμως μπορεί να ρίξει οτιδήποτε σε οποιονδήποτε κάδο και κανείς δεν θα τον ελέγξει. Φυσικά ούτε ο εαυτός του, που θα έπρεπε να είναι ο πρώτος κριτής του. Όλοι οι δήμοι έχουν οικολογικά προγράμματα αλλά ελάχιστοι τα εφαρμόζουν. Αυτοί που δεν τα εφαρμόζουν έχουν πάντα σχεδόν σοβαρές δικαιολογίες…αλλά δικαιολογίες.

Εκ των πραγμάτων τίθενται μια σειρά ερωτημάτων.  Έχουν τα κόμματα εκτός από οικολογικά προγράμματα, μια ανάλογη πρακτική απόδειξη; Ποια είναι η σχέση οικολογικών διεκδικητικών κινημάτων με τα κόμματα αλλά και με τους πολίτες; Πώς ενεργοποιούνται οι πολίτες σε μια οικολογική πρακτική; 

Μια σειρά τέτοιων ερωτημάτων μου γεννήθηκαν παρακολουθώντας μια συνάντηση οικολογικών κινημάτων και δημοσιογράφων που διοργάνωσε ο ανεξάρτητος ευρωβουλευτής Κρίτων Αρσένης στο πλαίσιο των δράσεων του ευρωκοινοβουλίου. Και δεν μπορώ να πω ότι πήρα ικανοποιητικές  απαντήσεις.  Γενικά όλοι παραδέχονται ότι η οικολογική συνείδηση στη χώρα μας είναι πολύ χαμηλή. Εκτός από αυτούς που ασχολούνται με την οικολογία που θεωρούν ότι είναι παρεξηγημένοι θεοί  και κάποτε ο κόσμος θα τους ακολουθήσει μόλις δει το πνεύμα το αληθινό. Γι αυτό και ο καθένας έχει τη δική του αλήθεια και οι προσπάθειες να συναντηθούν αυτές οι διαφορετικές αλήθειες είναι ελάχιστες. Η πολυδιάσπαση των οικολογικών κομμάτων είναι μία ένδειξη.

Είναι γεγονός ότι κάθε κόμμα, κάθε δημοτική παράταξη που σέβονται τον εαυτόν τους περιλαμβάνουν στο πρόγραμμά τους ένα οικολογικό πρόγραμμα. Το οποίο βεβαίως σπανίως εφαρμόζεται. Τρανό παράδειγμα οι δήμοι – οι εξαιρέσεις παραμένουν μεμονωμένες και αφανείς. Τα κινήματα από την άλλη μεριά μοιάζουν να παλεύουν μόνα τους. Η πλειονότητα των πολιτών βαριέται να σηκωθεί από τον καναπέ της, τα δε κόμματα παραμονές δημοτικών εκλογών τα ανακαλύπτουν ξαφνικά κι έρχονται να τα αγκαλιάσουν για να απομακρυνθούν όταν σβήσουν οι προβολείς της επικαιρότητας. Κάτι που φυσικά δυσαρεστεί αυτούς που βρίσκονται μέσα στα κινήματα, έχουν δώσει χρόνο, χρήμα και πάνω από όλα την ψυχή τους για την υπόθεσή τους και βλέπουν τον κόπο τους να γίνεται αντικείμενο ψηφοθηρίας.  Από την άλλη μεριά ορισμένα κινήματα, ειδικότερα αυτά που έχουν κατακτήσεις, δεν κάνουν πάντα όλες τις προσπάθειες που χρειάζονται για να πείσουν αυτούς που απέχουν ή για διάφορους λόγους διαφοροποιούνται από το πιστεύω τους.

Υπάρχει κι ένα θέμα με την πολιτική του αρμόδιου υπουργείου. Περνάνε νόμοι, εδώ και στην ευρωβουλή που ουδέποτε εξηγούνται. Απλώς κάποια στιγμή νιώθουμε τις οδυνηρές συνέπειες τους. Δεν ξεχνώ ότι και στα μεγάλα media τα οικολογικά θέματα είναι όπως κι αυτά του βιβλίου: άφαντα. Ούτε οι επιχειρήσεις που κάποια στιγμή στο πλαίσιο της Εταιρικής Κοινωνικής Ευθύνης δραστηριοποιήθηκαν στα οικολογικά δείχνουν πια ενδιαφέρον.

Κατά την γνώμη μου η οικολογική συνείδηση είναι μια υπόθεση κουλτούρας. Ο πούρος vegetarian που καπνίζει και πετάει το αποτσίγαρο στο δρόμο, ο οικολόγος με την τζιπάρα των 2.000 κυβικών, ο προοδευτικός που κάνει το προεκλογικό του πρόγραμμα άλλοθι  δεν θα πείσει ποτέ τους άλλους, απλώς θα τους κατηγορεί ότι κάθονται στον καναπέ τους. Τα κόμματα και οι δημοτικές παρατάξεις  αν δεν αλωθούν σε καθημερινές οικολογικές πρακτικές δεν θα πείσουν ποτέ ότι το οικολογικό τους πρόγραμμα δεν είναι ένα προεκλογικό δίχτυ για ψηφοφόρους. Τα μέλη των κινημάτων αν δεν συνενωθούν/συνεργαστούν με άλλες κινήσεις, αν δεν δώσουν προτεραιότητα στο να εξηγήσουν τη δράση τους στους πολίτες θα μείνουν συνεπείς αλλά μόνοι.  Κυρίως όμως αν η υπόθεση της οικολογικής πρακτικής δεν μπει στο σχολείο και στην οικογένεια οι προσπάθειες όλων των υπολοίπων θα είναι μάταιες. Σπίθες χωρίς φωτιά.

www.thetoc.gr