Ο ρόλος του σχολείου στη διαμόρφωση της συμπεριφοράς του παιδιού!

Το σχολείο διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση της συμπεριφοράς του παιδιού και πολλές φορές γίνεται πηγή εμφάνισης προβληματικής συμπεριφοράς εκ μέρους του.  Είναι γνωστό πως η συμπεριφορά του παιδιού στο σχολείο είναι το αποτέλεσμα μιας σύνθετης αλληλεπίδρασης που έχει να κάνει α) με τη συμπεριφορά που το παιδί έχει ήδη διδαχτεί από το σπίτι του, πριν έρθει σχολείο, καθώς και τη στάση της οικογένειας προς το σχολείο και β) τις εμπειρίες του ίδιου του παιδιού από την επαφή του με τους δασκάλους του και τους συμμαθητές του.  Γίνεται λοιπόν σαφές ότι ο ρόλος του δασκάλου στη διαμόρφωση της συμπεριφοράς του παιδιού είναι εξαιρετικά σημαντικός.  Γι’ αυτό θα πρέπει να ακολουθεί και ορισμένες πρακτικές διδακτικής μεταχείρισης μέσα στη σχολική τάξη, ώστε να αποκτηθούν  οι απαραίτητες κοινωνικές δεξιότητες και στάσεις από τους μαθητές του που θα αποτρέπουν  την όποια προβληματική συμπεριφορά. Τέτοιες πρακτικές θα μπορούσαν να είναι:

• Η διδασκαλία δεξιοτήτων για αυτοέλεγχο και αυτοδιαχείριση.
• Η προσαρμογή του αναλυτικού προγράμματος και των δραστηριοτήτων στις ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες του παιδιού με προβλήματα συμπεριφοράς.
• Η βελτίωση των κοινωνικών δεξιοτήτων που θα βοηθήσουν το παιδί να αντικαταστήσει την ανεπιθύμητη συμπεριφορά με την κατάλληλη και κοινωνικά αποδεκτή  συμπεριφορά.
• Το πραγματικό ενδιαφέρον του εκπαιδευτικού για τη διαχείριση των ανεπιθύμητων συμπεριφορών με  επιδέξιο και ικανό τρόπο.
• Η διαμόρφωση θετικών προσδοκιών εκ μέρους του εκπαιδευτικού και η αποφυγή λανθασμένων πρακτικών που παραπέμπουν σε αρνητικές στάσεις.
• Η διαμόρφωση της αντίληψης πως  κάθε επιτυχία του μαθητή στη βελτίωση της συμπεριφοράς του είναι και επιτυχία του δασκάλου.
• Η εφαρμογή ενός μοντέλου ομαδοσυνεργατικής  εργασίας στο οποίο η συνοχή της ομάδας θα είναι ισχυρή, θα υπάρχει ισότιμη συμμετοχή του κάθε μέλους, ομαδική λήψη στις αποφάσεις και στην επίλυση των προβλημάτων, διάχυση των επιτυχιών της ομάδας στο σύνολο των μελών της κ.α.
• Η καλλιέργεια συναισθηματικά υγειών σχέσεων μεταξύ παιδιού και δασκάλου.
• Η συνεργασία του εκπαιδευτικού με τον ειδικό παιδαγωγό.
• Η αποσαφήνιση προς το παιδί από το δάσκαλο για τα λογικά όρια μιας αποδεκτής συμπεριφοράς.
• Το παιδί πρέπει να γνωρίζει με σαφήνεια τι ακριβώς περιμένει ο δάσκαλός του από αυτό τόσο σε επίπεδο σχολικής επίδοσης όσο και συμπεριφοράς.
• Δημιουργία κλίματος συμπάθειας από τον εκπαιδευτικό για τα προβλήματα που αντιμετωπίζει το παιδί είτε αυτά προέρχονται από το σχολικό είτε από το οικογενειακό του περιβάλλον.
• Δημιουργία ευχάριστου και παιδαγωγικού κλίματος μέσα στην τάξη όπου όλοι θα αισθάνονται περήφανοι και δημιουργικοί για τη συμμετοχή τους στα δρώμενα.
• Και οπωσδήποτε συνεργασία και συμβουλευτική με τους γονείς ιδιαίτερα στις περιπτώσεις που διαπιστώνεται πρόβλημα συμπεριφοράς εκ μέρους του παιδιού.

            Οι παραπάνω είναι μόνο μερικές εκπαιδευτές πρακτικές από αυτές που θα μπορούσε να ακολουθήσει ο δάσκαλος μιας κανονικής τάξης γενικής παιδείας. Άλλωστε δεν πρέπει να ξεχνάμε πως το σύνολο σχεδόν των παιδιών με προβλήματα συμπεριφοράς φοιτούν σήμερα στο σχολείο της γειτονιάς τους και οι δάσκαλοι καλούνται να αντιμετωπίσουν ένα ακόμα κοινωνικό φαινόμενο που τα τελευταία μάλιστα χρόνια  γίνεται όλο και πιο ανησυχητικό.          

Στασινοπούλου  Τζωρτζίνα