Ο τελευταίος χορός του Γιώργου Μανωλόπουλου

Στη ζωή μας υπάρχουν στιγμές ευτυχίας που αλλάζουν και γίνονται μέσα σε λίγες μέρες χρόνος δυστυχίας.

Χωρίς να συνειδητοποιείς τι είναι εκείνο που τρέχει μπροστά και δεν το σταματάς. Είναι η μοίρα σου; Αυτή που κανείς μα κανείς δεν την γνωρίζει; Aυτές οι σκέψεις ταλανίζουν το μυαλό μου με το αναπάντεχο άκουσμα του χαμού του αξέχαστου τώρα πια Γιώργου Μανωλόπουλου.

Ο ερχομός του στα γραφεία της εφημερίδας μας στην Αμαλιάδα πριν λίγες μέρες ήταν σαν να ήθελε να μας αποχαιρετήσει πριν φύγει για το μεγάλο του ταξίδι.

Ήλθε, για να μοιραστούμε μαζί του την χαρά για την επέτειο των 50 χρόνων της δημιουργίας του τεχνικού του γραφείου αλλά και του γάμου τους. Τον κοιτούσα στα μάτια όταν μιλούσε, γιατί μου έκανε εντύπωση. Ακόμη και εκείνα είχαν την έκφραση των λόγων του. Έλαμπαν όπως έλαμπαν και τα λόγια του για κείνη. Μιλούσε ακέραια, λιτά με αφηγηματικό ύφος και ήθος που μαρτυρούσαν μια αληθινή μεγάλη ευτυχία. Αποκαλυπτικός συναισθηματικά μου είπε: «Η Ρεβίτα είναι η γυναίκα της ζωής μου. Γιορτάσαμε όλοι μαζί πριν λίγες μέρες και όταν χορεύαμε ένιωσα ότι ήταν σαν χθες. Σαν να μην είχε περάσει μια μέρα. Την γνώρισα στη Γερμανία όταν πήγα να σπουδάσω στο «Darmstadt» Πολιτικός Μηχανικός στο Τεχνικό Πανεπιστήμιο.

Ήταν συναρπαστικός στα γεγονότα των αναμνήσεών του. Χάραξαν μαζί το δικό τους δρόμο, ενωμένοι και αγαπημένοι. Τα παιδιά τους, οι τρεις γιοί τους, ο Αλέξης που είναι αρχιτέκτονας, ο Θωμάς που είναι Οικονομολόγος και ο Μάρκος που είναι αρχιτέκτονας ήρθαν να συμπληρώσουν – ολοκληρώσουν την ευτυχία τους. «Τι να πούμε για τον πατέρα μας. Ήταν ο δάσκαλός μας. Μας έλεγε: «να είστε αξιοπρεπείς, δίκαιοι και να βοηθάτε τον κόσμο». Για μας ήταν ο πατέρας – πρότυπο.

Δημιούργησαν μια «εικονογραφική» οικογένεια και αγαπημένη που την χαρακτήριζε η συμπόνοια. Εκείνος με τα νέα μοντέρνα κτήρια σαν πολιτικός μηχανικός και εργολάβος και εκείνη με το φωτογραφικό της φακό να δημιουργεί ζωντανές εικόνες. Αγαπημένες φωτογραφίες τα λουλούδια της που την έκαναν γνώριμη και αγαπητή σ’ όλους. Αφού κάθε ένας έπαιρνε και την ευχή της, «καλή μέρα», «κάθε μέρα».

Είχαν τις ίδιες αντιλήψεις και έτσι όλοι όσοι τους γνώριζαν έχουν να πουν: «Τέτοια σχέση αγάπης σπάνια βρίσκεις». Αυτή την εικόνα την έζησα όταν τους πρωτογνώρισα πριν 20 χρόνια.

Ήταν τότε υποψήφιος Δήμαρχος της Αμαλιάδας, θέλοντας να παρουσιάσουμε την προσωπικότητά του, μας άνοιξαν την πόρτα του φιλόξενου σπιτιού τους, για να δούμε, αμέσως την μεγάλη αλήθεια που φώλιαζε. Την αγάπη. Αυτή που έδωσε και σ’ εμάς με την απλόχερη ευγένιά του, τη στήριξη και την αναγνώριση της εφημερίδας μας.

Ο Γιώργος Μανωλόπουλος ήταν ο πρωτεργάτης της αισθητικής αναμόρφωσης της Αμαλιάδας, γιατί μέσα από τα γερά και αρχιτεκτονικά του δημιουργήματα έκανε τη διαφορά και έβαλε την προσωπική του σφραγίδα στην πόλη της Αμαλιάδας και όχι μόνο. Αυτός ο θαυμαστός κόσμος της δικής του τέχνης ξεχωρίζει ακόμη. Σπίτια και κτίρια μοναδικά αποτελούν «κομμάτια» της ζωής του.

Ένιωθε κανείς βλέποντας τα έργα του ότι ήταν αυτοδίδακτος με χαρίσματα που σπάνια συνυπάρχουν για να μετατρέψουν τελικά την εικόνα του αναγνωρισμένου δημιουργού, που από μικρός δεν φοβήθηκε τη δουλειά και πέτυχε με πίστη και προσπάθεια.

Αυτός ήταν ο Γιώργος Μανωλόπουλος, ο άνθρωπος που είχε το πιο μεγάλο πλεονέκτημα στο χαρακτήρα του. Να είναι πάντα αισιόδοξος.

Η αισιοδοξία και η αγάπη για την τέχνη του ήταν η πηγή της έμπνευσής του.
Στην Αμαλιάδα, την πόλη που γεννήθηκε και αληθινά αγάπησε τόσο πολύ, οι άνθρωποι της τον αποχαιρέτησαν για πάντα.
Ο κάθε άνθρωπος που άναβε ένα κερί στην εκκλησία του Αγίου Γεωργίου για κείνον περνούσε από την σκέψη του ο καλοσυνάτος φίλος τους, γιατί έτσι ένιωθε για όλους. Ακόμη και η ανήμπορη γιαγιά που ήταν δίπλα μου, άκουσα να λέει «Τέτοιοι άνθρωποι δεν υπάρχουν, ήταν ο καλύτερος, ζήσαμε από αυτόν», και τα μάτια της βούρκωσαν.

Έτσι βουρκώσαμε όλοι, όταν η αγαπημένη του Ρεβίτα του είπε το τελευταίο ευχαριστώ. Λέξεις σπαραγμού, αφιερωμένες σ’ εκείνον, στον άνθρωπο που αγάπησε και αγαπήθηκε.

Οι αμέτρητοι φίλοι του πρόσφεραν για την ψυχή του στο φιλανθρωπικό έργο. Αυτό που έκανε και ο ίδιος. Ίσως μ’ αυτό τον τρόπο του έλεγαν οι φίλοι του ένα μεγάλο ευχαριστώ για την ανεκτίμητη φιλία που την μοίραζε απλόχερα με τον καλό του λόγο, και την αμεσότητα της ψυχής του.

Αυτή την αρχοντιά που είχε μέσα του, όπως και η μορφή του. Είχε την στόφα του άρχοντα και ήταν η ταυτότητα της Αμαλιάδας.

Τέτοιοι άνθρωποι δεν ξεχνιούνται… Τους θυμόμαστε για πάντα…