Όνειρα ή εφιάλτες;

Επιτέλους το καταλάβαμε αν και αργήσαμε, βοηθούντος ασφαλώς και του Υπουργού Οικονομικών, ότι περάσαμε ήδη από την εποχή και την κατάσταση της λιτότητας στην νέα αποχή της ελπίδας και των ονείρων ,στην εποχή του λιτού βίου και όλων των συνεπακόλουθων, με ψυχραιμία φυσικά αλλά και περίσσευμα περίσκεψης και αυτοοργάνωσης.

Μην προτρέξουμε και κάνουμε απλοϊκές σκέψεις, θεωρώντας τις δύο έννοιες «λιτότητα και λιτός βίος» ταυτόσημες και παρόμοιες, ούτε να προσφύγουμε σε λεξικά και ερμηνείες ώστε να προσδιορίσουμε ομοιότητες ή διαφορές, απλά να το καταλάβουμε και να το χωνέψουμε, πως πρόκειται για  δύο καταστάσεις που το μόνο τους κοινό σημείο είναι η διαδοχή και η συνέχεια, με μετάπτωση από την λιτότητα στον λιτό βίο.

Έτσι λοιπόν και η γνωστή μας παρέα της μεσημεριανής ουζοποσίας, περιόρισε κατά το δυνατόν,  την χρονική διάρκεια της ουζοσύναξης και τον περιορισμό της κατανάλωσης, πιστή και υπάκουη στις παραινέσεις και στις προτροπές του κομψευόμενου Υπουργού μας, ώστε να περιορισθεί το κόστος αφενός ,αλλά και να επιδείξουμε καλή διαγωγή αφετέρου, προς τους έξωθεν παρακαλουθούντες ,φίλους μας.

Πέραν τούτου με την μετάπτωσή μας από την λιτότητα στον λιτό βίο, μπορούμε να πετύχουμε νηστεία, προσευχή, μοναχικότητα, αυτοσυγκέντρωση, φυγή από τα εγκόσμια ακόμη  και απόσυρσή μας, γιατί όχι, σε μοναστική σκήτη, πολύ πιθανόν μαζί με τις οικογένειές μας και με τους φίλους μας, εθελοντικά και αυτόβουλα, χωρίς νομοθετική ρύθμιση,  περεταίρω περικοπές μισθών, συντάξεων  και κλείσιμο μικροεπιχειρήσεων.

Αυτόβουλα και αβίαστα, με μόνη την παραίνεση περί «λιτού βίου», μπορούμε ακόμη και να σταματήσουμε τις λεγόμενες λαοσυνάξεις κάθε μεσημέρι, οι οποίες καταλήγουν τελικά, σε αύξηση του κόστους, σε αποφυγή της νηστείας, της προσευχής, της  μοναχικότητας και όλων των άλλων προχωρημένων καταστάσεων, οι οποίες είναι απόλυτα χρήσιμες για την ανόρθωση του αισθήματος και την κατανόηση της νέας εποχής των ονείρων και της ελπίδας.

Μπορούμε μόνο να βλεπόμαστε σε μικρότερες ομάδες και σε αραιότερα χρονικά διαστήματα, ώστε να απεξαρτηθούμε και να συντελεσθεί η μετάπτωσή μας στον «λιτό βίο» πολύ εύκολα και χωρίς συνέπειες, τέτοιες που θα μπορούσαν ίσως να σαμποτάρουν την νεοαριστερή θεωρία περί του προτεινόμενου νέου τρόπου ζωής και διαβίωσης.

Ακόμη δε, να συνηθίσουμε να μιλάμε και λιγότερο, γιατί είναι απαραίτητος ο περιορισμός της πολυλογίας και φλυαρίας και αποτελεί μεγάλο εμπόδιο για την επιβίωση στην κατάσταση του λιτού βίου, μέχρι του σημείου να μετατρέψει τα όνειρα και τις ελπίδες σε εφιάλτες και θα είναι κρίμα, πάνω που μπαίνουμε σε μία σειρά, να οπισθοδρομήσουμε σε καταδικασμένες καταστάσεις του πρότερου βίου μας.