Παραλιακές Αμερικανιές

Δεν καταλαβαίνει ο άνθρωπος, έφυγε μικρός απ το χωριό του για Αμερική, μεγάλωσε, σπούδασε εκεί και συνέχισε την επαγγελματική του καριέρα με τουριστικές μπίζνες και πριν από κάποια χρόνια, συνταξιούχος πιά, ήρθε στην Ελλάδα για γεράματα, αλλά έχοντας και το επιχειρηματικό στο μυαλό του, προσπάθησε να επενδύσει, αλλά δεν το κατόρθωσε.

Κόλλησε στην γραφειοκρατία και στην ιδεοληψία παραγόντων τινών, υποτιθέμενων υπηρετών του Δημοσίου συμφέροντος, αρνήθηκαν να τον δεχτούν ως επιχειρηματία, που είχε την επιθυμία να επενδύσει στην πατρίδα και ουσιαστικά τον έδιωξαν, με τον δικό τους τρόπο, για τα παράλια της Αδριατικής, όπου δραστηριοποιείται στα ξενοδοχειακά, με τους γιούς του βέβαια, που ακολουθούν τα χνάρια του.

Δεν μπορεί όμως, σκέπτεται τις ρίζες, την πατρίδα και πονάει κι ας δείχνει αυτή  να μην τον θέλει και εμείς λέμε πως δεν καταλαβαίνει, μας αραδιάζει Αμερικανιές, αλλά ο φίλος μας τάχει τετρακόσια, πολύ πάνω από εμάς και πονάει για την αποεπένδυση που έχει κυριαρχήσει και τείνει να εξελιχθεί σε μονιμότητα για άπραγες, τεμπέληδες, κρατικοδίαιτους και επιδοματίες του Δημοσίου και κάποιων λεγόμενων ΜΚΟ που κανείς δεν ξέρει τις πηγές των εσόδων τους.

Τελευταία κάνει τα μπάνια του στις παραλίες του νομού μας, αποφεύγει τις οργανωμένες, τις ξενοδοχειακές της Βόρειας Ηλείας, γιατί του αρέσει η απλότητα και η φυσικότητα, αγαπάει και τον τόπο καταγωγής του και έτσι καθημερινά βρίσκεται σε κάποιο σημείο της μεγαλύτερης και παρθένας παραλίας της Ελλάδος, της παραλίας, από Πύργο μέχρι Κυπαρισσία.

Σε αυτή την παραλία που δεν υπάρχουν τουριστικές εγκαταστάσεις ξενοδοχείων και λοιπών κατασκευών, παρά μόνον θάλασσα, άμμος και στις περισσότερες περιοχές πευκοδάσος που εφάπτεται του αιγιαλού και οπωσδήποτε της παραλίας, στην παραλία  που την  επισκέπτεται  η καρέτα για να γεννήσει τα αυγά της και που φυσικά κάνουν τα μπάνια τους οι αυτόχθονες κάτοικοι της Νότιας Ηλείας και χιλιάδες επισκέπτες.

Έτσι απλά χωρίς φτιασίδια και μόνιμες κατασκευές, αλλά με κάτι χειρότερο, με τις λεγόμενες καντίνες, που εξελίχθηκαν σε πολυκαταστήματα εστίασης, ηχορύπανσης και παρακμής, που θυμίζουν παράγκες των εκβολών του ποταμού Γάγγη στην Ινδία, που φαίνεται σαν να απολαμβάνουν ειδικά προνόμια ίδρυσης, λειτουργίας, ακόμη και φορολόγησης, που κατέλαβαν όσον χώρο νομίζουν πως χρειάζονται και ποιος ξέρει χωρίς υγειονομικούς και λοιπούς κανόνες, που θεωρούνται απαράβατοι για τους επαγγελματίες της ξηράς.

Και λέει ο ομογενής φίλος μας, ο επονομαζόμενος και Αμερικανοέλληνας, γιατί αλήθεια  ο ιδιοκτήτης της παραλίας, είτε είναι το κράτος, είτε η περιφερειακή και τοπική αυτοδιοίκηση, ή οποιοσδήποτε τέλος πάντων κρατικός φορέας, γιατί λοιπόν δεν φτιάχνει μόνιμες και ανθρώπινες εγκαταστάσεις προσωρινής διαμονής των παραθεριστών, εγκαταστάσεις αναψυχής, εστίασης και λοιπών δραστηριοτήτων, γιατί δεν τις φτιάχνει στα όρια παραλίας και δάσους, εγκαταστάσεις τύπου κάμπινγκ, με φως, νερό , τηλέφωνο, ύδρευση, αποχέτευση και λοιπές διευκολύνσεις;

Και αυτές τις εγκαταστάσεις να τις ενοικιάζει σε ενδιαφερόμενους επιχειρηματίες, έτσι ώστε και αυτοί να δραστηριοποιούνται επαγγελματικά σε συνθήκες πολιτισμού, αλλά και οι παραθεριστές να κάνουν τα μπάνια τους σε ανθρώπινες συνθήκες και φυσικά σε ελεύθερες για όλους παραλίες, τι ξεπεσμός είναι αυτός με τις λεγόμενες καντίνες, που δεν συμβαίνει σε καμία παραλία άλλης χώρας της Ευρώπης;

Και μην αρχίσετε τώρα να τα βάζετε με την φίλο μας τον Αμερικανοέλληνα, που τόλμησε να θίξει τα κακώς κείμενα, από αγαθή πρόθεση το έκανε, μήπως κάποτε γίνουμε μία σύγχρονη και φιλόξενη χώρα για ιθαγενείς και αλλοδαπούς.-