Lifestyle

Πέτρος Μερλέμης: «Η μόνη ουσιαστική επιλογή που έχουμε είναι να κοιτάμε μπροστά με αισιοδοξία…»

2.jpg
Ακούστε το άρθρο

Γεννημένος στην Καρδίτσα πριν 33 χρόνια ο Πέτρος Μερλέμης τα τελευταία χρόνια είναι μόνιμος κάτοικος Ηλείας και δη του Πύργου μιας και η επαγγελματική του ιδιότητα (σ.σ. τραπεζικός υπάλληλος) τον θέλουν να εργάζεται στην Γαστούνη.

Αν και πτυχιούχος Λογιστικής δεν παραλείπει να εκφράζει την δημιουργική πλευρά του χαρακτήρα του όντας -εδώ και πέντε χρόνια- μέλος της Θεατρικής Ομάδας  Πύργου υποδυόμενος τον Αναστάση στην παράσταση «Σμύρνη – Μνήμες» που θα παρουσιάζεται έως τις 7 Απριλίου στο θέατρο «Απόλλων».

Μαζί τους είχαμε μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα συζήτηση όπου μας εξέφρασε τις… «Εν Οίκω» απόψεις του για θέματα τόσο του θεάτρου, προσωπικά αλλά και γενικότερα…

 

 

Γιώργος Γουβιάς

gougio@hotmail.com

 

 

Για το Θέατρο...

 

«Αντί για τις συνηθισμένες και πολυχρησιμοποιημένες εκφράσεις περί της Τέχνης του Θεάτρου, ως κορυφαίας μορφής έκφρασης, τρόπου ψυχοθεραπείας μέσω της έκθεσης στο κοινό κ.τ.λ., θα ήθελα να «κλέψω» ένα σλόγκαν από μια διαφήμιση… «για να προσφέρεις τον καλύτερό σου εαυτό, πρέπει πρώτα να τον ξεπεράσεις». Αυτό νομίζω ότι ταιριάζει στην Τέχνη του Θεάτρου. Κάθε παράσταση μας χαρίζει μία καινούργια πρόκληση και μας καλεί να αντιμετωπίσουμε τον ίδιο μας τον εαυτό. Να τα βάλουμε με τους φόβους μας, να ξεφύγουμε από τη νοοτροπία «εγώ δεν μπορώ, δεν νομίζω, δεν πιστεύω….». 

Είναι πολύ ελπιδοφόρο για την πόλη του Πύργου το γεγονός ότι υπάρχουν τρεις ερασιτεχνικές θεατρικές ομάδες, πλέον της ομάδας των εφήβων και των παραστάσεων που ανεβαίνουν κατά καιρούς από σχολεία. Να μην ξεχνάμε βέβαια ότι ο ερασιτέχνης είναι αυτό ακριβώς που δηλώνει η ίδια η λέξη. Εραστής της Τέχνης. Ως οδηγό του δεν μπορεί να έχει το οικονομικό κίνητρο και κριτήριο. Περισσότερη αξία και βαρύτητα δίνει στο συναίσθημα, παρά στην τεχνική». 

    

 

 

Για το γεγονός ότι είναι μέλος της Θεατρικής Ομάδας Πύργου και την παράσταση «Σμύρνη-Μνήμες»…

 

 

«Η επαφή με τη Θεατρική Ομάδα Πύργου έγινε ύστερα από την ανάλογη παρακίνηση ενός μέλους της ομάδας τον χειμώνα 2007-2008 παρακολουθώντας τις πρόβες του «Δον Καμίλο». Από εκεί και πέρα ήρθε η πρώτη συμμετοχή σε παράσταση το 2009 και «άμα ανέβεις μία φορά στο σανίδι, δεν ξανακατεβαίνεις».  Εντελώς συμπτωματικά η ιστορία της Μικρασιατικής Καταστροφής με συγκινεί συναισθηματικά και θεώρησα ιδιαίτερα ευτυχή συγκυρία το να συμμετάσχω φέτος σε μια παράσταση βασισμένη σε πραγματικές μαρτυρίες επιζησάντων από αυτή την καταστροφή. Η «Σμύρνη – Μνήμες» μας έδωσε και τη δυνατότητα μέσα από την έρευνα που έγινε για τη δημιουργία του έργου να μάθουμε πολλά ιστορικά γεγονότα για εκείνη την περίοδο, κυριολεκτικά μέσα από τις πηγές. Όσο για τον φετινό ρόλο του «Αναστάση», πρόκειται για έναν Μικρασιάτη αιχμάλωτο των Τούρκων, που δραπετεύει, περιπλανιέται μέσα στη Μικρασία και μένει να δούμε εάν στην παράσταση θα δικαιώσει το όνομά του και θα «Αναστηθεί» μέσα από την πάλη για την επιβίωση… 

Με την ευκαιρία να υπενθυμίσουμε εδώ ότι η Ομάδα αποφάσισε φέτος, λόγω των γενικότερων οικονομικών δυσκολιών, για τις παραστάσεις που θα δοθούν τις Τετάρτες και τις Πέμπτες να ισχύσει γενική είσοδος 5 ευρώ αντί της γενικής που είναι 8 ευρώ».

 

 

 

 

Η άποψη του για τον Πύργο και την Ηλεία…

 

«Ο νομός Ηλείας και η πόλη του Πύργου ειδικότερα, έγιναν πολύ γρήγορα μια συνήθεια. Εύκολη η προσαρμογή. Το τοπίο της ευρύτερης περιοχής μοναδικό και ευτυχώς που ακόμη δεν έχει «αξιοποιηθεί» σε μεγάλο βαθμό. Όμως την διαφορά σε έναν τόπο την κάνουν οι ξεχωριστοί άνθρωποι που συναντά κανείς και που αξίζει να τους έχει δίπλα του. Και σε αυτό το κομμάτι μπορώ να πω ότι στάθηκα τυχερός, χωρίς μάλιστα ιδιαίτερο κόπο. Και λέγοντας ξεχωριστούς ανθρώπους εννοώ όσους αποτελούν για εμάς σημαντικά πρόσωπα και ταυτόχρονα κάνουν και εμάς τους ίδιους να αισθανόμαστε ξεχωριστοί». 

 

 

 

 

 

 

 

Για το πώς βλέπει τα νέα δεδομένα που “επιβάλλει” η κρίση…

 

«Μαζί με την πολυδιαφημιζόμενη δημοσιονομική προσαρμογή επήλθε προσαρμογή και στις προτεραιότητές μας. Αναθεωρήσαμε και συνεχίζουμε να αναθεωρούμε ανάγκες και «ανάγκες». Ίσως και να μας βοηθήσει να ξεχωρίσουμε τι πραγματικά έχουμε ανάγκη, χρειαζόμαστε, θέλουμε και τι μας κάνει να αισθανόμαστε γεμάτοι».  

 

 

 

Για το πώς φαντάζεται το μέλλον…

 

Η μόνη ουσιαστική επιλογή που έχουμε είναι να κοιτάμε μπροστά με αισιοδοξία. Ας ρίξουμε μια προσεχτική ματιά στη φετινή μας παράσταση, για να διαπιστώσουμε ότι τόσοι άνθρωποι ξεριζωμένοι, μέσα από απίστευτες ταλαιπωρίες, κακουχίες, τραύματα σωματικά και ψυχικά, με μηδενική προοπτική για το μέλλον τους, κατάφεραν όχι μόνο να σταθούν στα πόδια τους, αλλά και να δημιουργήσουν κιόλας. Πώς; Με αξιοπρέπεια και με αλληλεγγύη. Αυτές τις δύο έννοιες τις έχουμε βάλει σε μιαν άκρη. Ίσως ήρθε η ώρα να τις ξαναπλησιάσουμε. Ας παραδειγματιστούμε λοιπόν για να κάνουμε την αρχή.  

 

 

Όλη η επικαιρότητα