Αρθρογραφία

«Προπαγάνδα τέλος»

agrotes-kinitopoiiseis.jpg
Ακούστε το άρθρο

Χρειάζονται 75 ευρώ, για να πας αεροπορικώς στην Αλεξανδρούπολη. Και χρειάζονται πάνω από 100 ευρώ για να πας οδικώς (κόστος βενζίνης και διοδίων). 

Ε, βρέθηκε δικηγόρος που δηλώνει στον Εισαγγελέα ότι αναγκάστηκε να πάει αεροπορικώς, ενώ ήθελε να πάει οδικώς, αλλά δεν τον άφησαν τα μπλόκα των αγροτών. Ο συγκεκριμένος δικηγόρος, μάλιστα, φαίνεται ότι εμποδίστηκε από 68 μπλόκα να φτάσει στον προορισμό του. 

Με βάση τον αριθμό που αναφέρει υποθέτουμε ότι θα ξεκίναγε από την Αθήνα, θα πήγαινε απ’ άκρου σε άκρο στην Κρήτη, θα διέσχιζε μετά όλη την Πελοπόννησο, θα ανέβαινε Ηπειρο, θα κατέβαινε Στερεά, θα συνέχιζε Θεσσαλία και πάει λέγοντας (αμφίβολο κι αν έτσι θα συναντούσε 68 μπλόκα, αλλά για να το αναφέρει κάτι θα ξέρει). Ζητά, λοιπόν, τη δίωξη των επικεφαλής και των 68 μπλόκων (σ.σ. που δεν του επέτρεψαν να ξοδέψει 100 ευρώ και τον ανάγκασαν να πληρώσει μόνο 75). 

Είναι προφανές πως στην περίπτωσή του έχουμε απόλυτη εφαρμογή της απειλής του Παπαδημούλη: «Θα σας ταράξουμε στη νομιμότητα»…

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ επένδυσε πολύ στα επικοινωνιακά παιχνίδια, στα προπαγανδιστικά «βαφτίσια» (τρόικα σε θεσμούς, μνημόνιο σε συμφωνία κ.λπ.), με στόχο να παραπλανήσει το λαό, επένδυσε στην απαξίωση των προηγούμενων κυβερνήσεων και των κομμάτων που τις συνέθεταν, κινδυνολόγησε, απείλησε για τη χρεοκοπία εκτός ευρώ, υποστήριξε για άλλη μια φορά ότι η συμφωνία, το 3ο μνημόνιο, αποτελεί νίκη της διαπραγματευτικής της τακτικής γιατί απέφυγε τα χειρότερα. 

Κατάφερε να κατακτήσει μια πλειοψηφία σε ένα «όχι» στο δημοψήφισμα που ήταν εξαρχής «ναι» αλλά και στις βουλευτικές εκλογές του Σεπτέμβρη του 2015. 

Αμέσως μετά η συγκυβέρνηση άρχισε το παραμύθι ότι ο λαός μίλησε, ότι τώρα ξέρει πως «του έχουμε πει την αλήθεια», ότι έχει δώσει την έγκρισή του στη συμφωνία με την ψήφο του και, ταυτόχρονα, προχώρησε με μεγάλη ταχύτητα στην υλοποίηση των αντιλαϊκών μέτρων. 

Την κυβέρνηση ήρθαν να στηρίξουν άμεσα και έμμεσα τμήματα του μεγάλου κεφαλαίου, επενδύοντας ακριβώς στο γεγονός ότι αυτή, ως σχετικά πιο άφθαρτο πολιτικό προσωπικό, έχει τη δυνατότητα να υλοποιήσει τις αντιλαϊκές αναδιαρθρώσεις που δεν μπόρεσαν να υλοποιήσουν οι προηγούμενοι. 

Δεν άργησε, όμως, να έρθει η στιγμή που η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ βρέθηκε στη θέση των προηγούμενων, απέναντι στη λαϊκή αγανάκτηση και αντίδραση, στη διαμαρτυρία που εντάθηκε με αιχμή τα σχέδια για το Ασφαλιστικό. 

Αργά ή γρήγορα αυτό θα γινόταν. Επί 3 χρόνια, οι εργαζόμενοι, τα λαϊκά στρώματα είχαν εναποθέσει όλες τις ελπίδες τους στην κυβερνητική εναλλαγή με την ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση, εγκαταλείποντας μαζικά τα άλλα αστικά κόμματα, περισσότερο το ΠΑΣΟΚ αλλά και τη ΝΔ, ταυτόχρονα όμως παραιτούμενοι από τη συμμετοχή στους εργατικούς – λαϊκούς αγώνες που το διάστημα 2012 – 2015 σημείωσαν σταδιακή συρρίκνωση. Παρ’ όλα αυτά σήμερα ξαναβγαίνουν στο δρόμο. 

Οι κινητοποιήσεις του προηγούμενου διαστήματος, η απεργία στις 4/2, ο αγώνας της μικρομεσαίας αγροτιάς, τα συλλαλητήρια της περασμένης βδομάδας είναι ελπιδοφόρα. 

Αντικειμενικά προκαλούν δυσκολίες στις προσπάθειες της κυβέρνησης να υλοποιήσει τις αντιλαϊκές αναδιαρθρώσεις. Χαλάνε το κλίμα της ανοχής και της συναίνεσης που είχε διαμορφωθεί αμέσως μετά τις εκλογές. Δίνουν υλικό για χρήσιμα συμπεράσματα, για την ανάπτυξη των αγώνων αλλά και τις πολιτικές εξελίξεις. 

Βεβαίως, δεν πρέπει να υπερβάλλουμε ως προς το γεγονός ότι ευρύτερα στρώματα εργαζομένων, αγροτών, λαϊκών στρωμάτων βγαίνουν στο δρόμο κάτω από την αγανάκτηση, το θυμό ή την έλλειψη ελπίδας. Δεν σημαίνει ότι συντελείται καμιά αποφασιστική στροφή στο συσχετισμό δυνάμεων. 

Η πραγματικότητα είναι ότι υπάρχουν πολλά που πρέπει να ξεπεραστούν, πολλά που πρέπει να γίνουν, δεν πρόκειται για μια ευθύγραμμη πορεία. Θα υπάρξουν μπρος – πίσω, σκαμπανεβάσματα, περίοδοι αναδίπλωσης, περίοδοι έξαρσης. 

Σε αυτές τις κινητοποιήσεις παρεμβαίνουν οι πάντες με στόχο να τις καναλιζάρουν: Η κυβέρνηση, όλα τα αστικά κόμματα, διάφοροι μηχανισμοί του αστικού κράτους αλλά και του κεφαλαίου, δυνάμεις που εκφράζουν τα συμφέροντα ανώτερων τμημάτων των μεσαίων στρωμάτων, μεγαλοαγρότες και επιχειρηματίες, κ.ά. Ομως, ακόμα και έτσι η πραγματικότητα είναι ότι αυτές οι κινητοποιήσεις τούς έχουν προκαλέσει προβλήματα. Και μόνο το γεγονός ότι η κυβέρνηση «μετράει» το πώς θα φέρει το Ασφαλιστικό, ελπίζοντας σε μια εκτόνωση, είναι ένας δείκτης. 

Η ευκαιρία  είναι εδώ, τώρα, να ανοίξει η συζήτηση στους εργαζόμενους, στα λαϊκά στρώματα που κινητοποιούνται για το με ποιους όρους μπορεί το εργατικό – λαϊκό κίνημα να έχει συνέχεια, διάρκεια και προοπτική, ποιες είναι οι προϋποθέσεις για να βάλει πραγματικά εμπόδια στην υλοποίηση των αντιλαϊκών μέτρων, που θα είναι διαρκείας και δεν θα περιοριστούν στο Ασφαλιστικό και το Φορολογικό. Να σταματήσει, δηλαδή, ο λαός να πληρώνει για την καπιταλιστική κρίση προς όφελος του κεφαλαίου. 

Κάτι τέτοιο προϋποθέτει σύγκρουση για την ανατροπή της πολιτικής εξουσίας του κεφαλαίου και της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας. Μια τέτοια ανατροπή προϋποθέτει ένα συνδυασμό αντικειμενικών και υποκειμενικών παραγόντων, προϋποθέτει θέληση και αποφασιστικότητα της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, που σήμερα όμως δεν έχουν κατακτηθεί. 

Αυτή η θέληση όμως και η αποφασιστικότητα  οικοδομούνται μέσα από τους αγώνες τού σήμερα. 

Γι’ αυτό έχει σημασία σήμερα η αντιλαϊκή επίθεση διαρκείας, η προώθηση της στρατηγικής του κεφαλαίου να βρει εμπόδια, να δυσκολευτεί, να μη δοθεί εργατική – λαϊκή συναίνεση, να μην περάσουν τα προπαγανδιστικά κόλπα της κυβέρνησης.


* Η Άβα Βαγγελάτου είναι εκπαιδευτικός, μέλος του ΠΑΜΕ.

Όλη η επικαιρότητα