Αρθρογραφία

Πύργος: Εκλογές στο Δήμο της “Ξαναντού”… (θα γίνει ο κόσμος μας αλλιώς;)

xanantou.jpg
Ακούστε το άρθρο

Δεν το αντέχω. Αλήθεια σας το λέω. Το θέλω πολύ αλλά δεν το αντέχω. Να ανακατευτώ μια φορά με τα σκ… συγνώμη με τα κοινά, ήθελα να πω… Να διεκδικήσω ας πούμε ένα κομματικό χρίσμα, για να κατέβω υποψήφιος Δήμαρχος Πύργου!

Όχι για τίποτε άλλο αλλά για να μπορέσω έτσι να μετάσχω στη συνάντηση των υποψηφίων -γιατί άλλο να στα λένε κι άλλο να τα βλέπεις και να τ’ ακούς…

Να μπορέσω να σας πάρω τηλέφωνο από εκεί, να αφήσω το κινητό μου ανοιχτό και να ακούγονται από μεγάφωνα σε όλη την πόλη, οι εκφράσεις των αγνών προθέσεων… οέο!!!

Φυσικά και δεν θα ζητούσα την ψήφο σας. Ούτε μαξιλαράκι κανενός θα γινόμουν ούτε καλάμια θα καβάλαγα…

Άλλωστε…
Δεν έχω χιλιάδες ούτε καν εκατοντάδες οπαδούς. Έχω μόνο 50 φίλους!…

Tι φίλους, όμως!… Τα χρώματα της Ίριδας είναι όλοι τους μαζί…

Είναι 50 απόπειρες, είναι 50 ουτοπίες…

Είναι 50 παράδεισοι, 50 ιδέες, 50 αξίες,

Είναι 50 διαβάσεις, 50 ευφάνταστοι, 50 «τρελοί»,

Είναι 50 γονίδια αναζήτησης, 50 όνειρα, 50 ελπίδες…

Είναι 50 άνθρωποι, που ξέρουν να γράφουν ιστορία…

Είναι 50 αγκαλιές για κάθε τι απλό κι ανεπιτήδευτο…

Είναι ομορφιά και ζωή οι φίλοι μου…

Οι φίλοι μου αγναντεύουν παραπέρα… βλέπουν ήδη πέρα από το «γκρίζο» του ΔΝΤ, βλέποντας μια πόλη καλύτερη, σε μια χώρα καλύτερη να σαλπάρει.

Βλέπουν την πρόοδο οι 50 φίλοι μου… «κι η πρόοδος είναι η πραγματοποίηση των ουτοπιών…» όπως έγραφε ο Όσκαρ Ουάιλντ.

…η ουτοπία των φίλων μου είναι η αναζήτηση και η επιβεβαίωση του δυνάμει εφικτού…

Οι 50 φίλοι μου πίστευαν στην κοινοκτημοσύνη και την θεωρούσαν καθαγιασμένη από τότε που εσείς λιώνατε για να αποκτήσετε ατομική ιδιοκτησία, που σας την κλέβουν τώρα οι τροϊκανοί και οι τοποτηρητές τους, που σας ζητούν και να τους κάνετε και Δημάρχους σας!…

Οι 50 φίλοι μου θέλουν την εργασία σαν αξιοπρεπή εφαρμογή ευφάνταστων παραγωγικών, δημιουργικών σχεδίων, από τότε που εσείς ήσαστε σαλίγκαροι σε καθεστώτα δουλοπαροικίας.

Οι 50 φίλοι μου θέλουν μια πόλη με τις γυναίκες σε δράση, από τότε που εσείς τις θέλατε μόνο για τα βίτσια σας…

Οι 50 φίλοι μου θέλουν αποδοχή κάθε διαφορετικότητας, από εκείνους τους καιρούς που εσείς προσκυνούσατε την ομοιομορφία της σεμνότυφης αναξιοπρέπειας…

Οι 50 φίλοι μου παραμένουν αμετανόητοι εραστές της αισιοδοξίας, την ώρα που ξέρουν ότι η ξεπουλημένη πατρίδα μας, παραμένει ένα παγκόσμιο εργαστήριο Καπιταλιστικών πειραμάτων για την Κινεζοποίηση της εργασίας…

Οι 50 φίλοι μου είναι 50 αλληλέγγυες καρδιές και αγάπες, που μπορούν να μας προστατεύσουν από την βαρβαρότητα κι από την φτώχεια των συναισθημάτων…

Οι 50 φίλοι μου μπορούν να φανταστούν αυτό τον τόπο ευλογημένο, ευτυχή και μακάριο, είτε το ερμηνεύσουμε αλληγορικά (ως πνευματική κατάσταση, πνευματικά ενδιαφέροντα) είτε πάλι κυριολεκτικά (με τα τουριστικά μας, τα αγροτικά μας, τα κτηνοτροφικά μας, τα θαλάσσια και τα ουράνια –ηλιακή ενέργεια- με τα ηλεκτρονικά πλούτη μας και γενικά την ήπια ανάπτυξη)…

Οι 50 φίλοι μου μπορούν και παλεύουν την κάθε στιγμή, να βιώνουν αυτό τον τόπο σαν παράδεισο (μέσα στην κόλασή του).

Γιατί «είναι ωραία στον Παράδεισο!», το πε κι ο Αγγελάκας…

Οι 50 φίλοι μου δεν πόθησαν ποτέ να βρεθούν σε εισοδηματική νιρβάνα…

Ονειρεύονται και με το παράδειγμά τους δείχνουν μια πόλη και μια κοινωνία δικαίων, όπου δεν κυβερνούν αλλά στις δράσεις πρωτοστατούν οι «άριστοι», όπου δεν υπάρχουν κομματικοί βασιλείς, γιατί δεν χωρούν μαζί με τους ποιητές…

(ποιητές, κυριολεκτικά: οι άνθρωποι της δράσης, αυτοί που ποιούν…)

Οι 50 φίλοι μου πιστεύουν ότι «ΜΟΝΟ ΟΤΑΝ εξαφανίζεται η φιλαυτία, στεριώνει η αγάπη για τα κοινά…»

Οι 50 φίλοι μου δεν νοσταλγούν αλλά ζουν στην πόλη μας την Ανατολή και τη Δύση, αδιάκοπα σαν μυθικούς σχεδόν τόπους αγνότητας και ευδαιμονίας είτε σαν εξωτικούς προορισμούς γνώσης (παράδοσης) και λύτρωσης (νεωτερισμού)

Οι 50 φίλοι μου ονειρεύονται «Ταξίδια στην Ικαρία», όχι μόνο στο αιγαιοπελαγίτικο νησί, αλλά στην ουτοπική σοσιαλιστική πολιτεία, που ο Ετιέν Καμπέ και οι οπαδοί του προσπάθησαν να υλοποιήσουν 1848-98, σε Γαλλία και ΗΠΑ…

Οι 50 φίλοι μου αγωνίζονται για να ζούμε σε μια ευνομούμενη, αξιοκρατική, νοικοκυρεμένη χώρα, όπου όλοι θα έχουμε βασικό μισθό 1.500 ευρώ, εγγυημένη σύνταξη, πλήρη ασφάλιση και τρεις μήνες το χρόνο διακοπές.

ΕΠΙΜΥΘΙΟ:

● Στην ιδανική πόλη των 50 φίλων μου θα έχουν καταργηθεί οι δικηγόροι (όπως η «Χριστιανούπολη», του Γιόχαν Βαλεντίν Αντρέ, 1619), οι γιατροί που δεν ίδρωσαν ποτέ την άσπρη ρόμπα τους… κι όλοι όσοι γέρασαν χωρίς να ηλιοκαούν κι έτσι νομίζουν πως μπορούν να παριστάνουν άκραχτα την …ελπίδα της πόλης!

● Η Ξαναντού, που αναφέρω στον τίτλο είναι η θερινή πρωτεύουσα των Μογγόλων του Κουμπλάι Χαν (1264) που μεταφέρθηκε στη δυτική παράδοση μέσω του Μάρκο Πόλο ως ένας παραμυθένιος τόπος αρμονίας, άνεσης και αφθονίας…

● Οι 50 φίλοι μου κι εγώ χαιρόμαστε ΗΔΗ ιδιαίτερα αυτό το ταξίδι, που άρχισαν ήδη οι κομματικοί βασιλείς και θα συνεχίσουμε να το χαιρόμαστε…

Αλήθεια σας λέω…

 

 

Χρήστος Αθανάσουλας

Όλη η επικαιρότητα