Αρθρογραφία

Σεβασμός σε πάσχοντες συνανθρώπους μας…

editorial.jpg
Ακούστε το άρθρο

Αντιμέτωποι με το ιδιαιτέρως σκληρό και πλέον γραφειοκρατικό σύστημα των υγεινομικών επιτροπών έρχονται εδώ και αρκετό καιρό Ηλείοι συμπατριώτες μας.

Η προσπάθεια του περιορισμού υποθέσεων που κατά το παρελθόν «ξεκλείδωναν παραθυράκια» και κατόρθωναν να εξασφαλίζουν υψηλά ποσοστά αναπηρίας τα οποία μετατρέπονταν σε συντάξεις και επιδόματα μιας ευρύτερης κρατικής κοινωνικής πολιτικής, μπορεί να είναι αποδεκτή και να κατανοείται ως εύλογη, όταν δεν ξεπερνά τα όρια της ακραίας υπερβολής.

Αλυσίδα καταγγελιών από πάσχοντες συνανθρώπους μας, οι οποίοι δικαίως διατηρούν την ανωνυμία τους για την … πρόληψη περαιτέρω χειρότερης συμπεριφοράς σε επίπεδα αναλγησίας, αποδεικνύει ακριβώς το αντίθετο…

Βασανισμένοι από τη ζωή πολίτες με σοβαρά ζητήματα υγείας, ανήμποροι να ανταποκριθούν σε στοιχειώδεις συνθήκες εργασίας και να ενταχθούν σε μια κανονικότητα απασχόλησης «πέφτουν στο κενό» από Επιτροπές που σύμφωνα με τις αγανακτισμένες διαμαρτυρίες τους, κάνουν διάγνωση και βγάζουν συμπεράσματα σε πέντε ή δέκα λεπτά!…

Επιτροπές που δίνουν την εντύπωση πολλές φορές ότι αδιαφορούν για το αποτέλεσμα και τις συνέπειες των αποφάσεών τους, όσο σκληρές ή εξοντωτικές μπορεί να είναι αυτές. Είναι προφανές ότι ο παράγοντας – «άνθρωπος» περνά σε δεύτερη μοίρα και η επιστημονική γνώση που μετατρέπεται σε ιατρική γνωμάτευση, συντάσσεται ασυνειδήτως σε σύστημα διοικητικής διεκπαιρέωσης και μόνο.

Η λειτουργία τους χάνει με τον καιρό οποιοδήποτε κοινωνικό χαρακτηριστικό, και τούτο διαφαίνεται και στην ολιγόλεπτη άμεση επικοινωνία με τους πάσχοντες που θα βρουν μπροστά τους. Η έλλειψη του στοιχείου της εντοπιότητας των μελών που τις απαρτίζουν δίνει επιπροσθέτως μεγαλύτερα όρια μιας «παγερής» – ξενικής διαδικασίας που αφαιρεί παραλλήλως το δικαίωμα στον ασθενούντα να μιλήσει επαρκώς για τα προβλήματά του.

Παραδείγματα τέτοιας εικόνας φθάνουν με δικαιολογημένη οργή στους χώρους δουλειάς μας, καθώς συμπατριώτες μας με συγκεκριμένες μορφές αναπηρίας «μαθαίνουν» μετά από λίγο καιρό της επανεξέτασής τους ότι είναι καλύτερα  ή ότι μπορεί να κινηθούν ή ακόμη και να πάνε να εργαστούν. Αυτά, βεβαίως προκύπτουν ως μειωμένα ποσοστά αναπηρίας!

Η κατεύθυνση που αντιλαμβανόμαστε ότι επικρατεί εξαιτίας της κρίσης, δεν μπορεί να είναι άλλη από την εξάντληση της αυστηρότητας των γιατρών και του εξονυχιστικού ελέγχου για κάθε αναπηρική σύνταξη στην χώρα μας.

Μέχρι εδώ «καλά και άγια» όπως συνηθίζει να λέει ο λαός. Υπάρχουν όμως και «κόκκινες γραμμές» που επίσης αντιλαμβανόμαστε ότι ξεπερνιούνται. Και επί της ουσίας υπονομεύουν την προσπάθεια για ένα κράτος – πρόνοιας που έχει χάσει ήδη τον προσανατολισμό του απέναντι σε όσα ραγδαία και με αντι-κοινωνικό πρόσημο συμβαίνουν…

 

Οι Υγειονομικές Επιτροπές που θα μας πείσουν ότι συμβάλλουν σε κάτι τουλάχιστον πιο ανθρώπινο, οφείλουν και να απαντούν σε ερωτήματα που σήμερα ως μέρος του συστήματος αποφεύγουν: Πως θα πουν σε έναν άνθρωπο με κινητικές δυσλειτουργίες να επιστρέψει στην… οικοδομή γιατί χάνει το επίδομα και δεν μπορεί να ζήσει ή σε μια ηλικιωμένη γυναίκα που βρίσκεται σχεδόν καθηλωμένη ότι δεν δικαιούται κάποιον κοντά της επειδή τα (νέα) μειωμένα ποσοστά αναπηρίας της δεν το επιτρέπουν;

Aς ξαναπιάσουν οι αρμόδιοι υπουργοί το θέμα από την αρχή. Ας δουν ότι πίσω από όλα αυτά κρύβονται δράματα οικογενειακά και τραγικές ιστορίες. Ας καταλάβουν ότι άνθρωποι κρίνουν ανθρώπους και αυτό μόνο αρκεί…

Όλη η επικαιρότητα