Πολιτισμός Συνεντεύξεις

Σπύρος Παρασκευάκος: «Πηγαίνω πάντα εκεί που νοιώθω το οξυγόνο!»

Ακούστε το άρθρο

Ο ταλαντούχος συνθέτης Σπύρος Παρασκευάκος βρέθηκε πριν μερικές ημέρες (σ.σ. την Τρίτη 11 Ιουλίου), στον Πύργο, στην πόλη που γεννήθηκε και μεγάλωσε για να παρουσιάσει την πρώτη του ποιητική συλλογή με τίτλο «Μικρά Καρφιά»…

Αυτό το γεγονός μας έδωσε την ευκαιρία για μια «Εν Οίκω» συνομιλία μαζί του όπου είχαμε την ευκαιρία να αναφερθούμε στις μνήμες που κουβαλάει από τον Πύργο και ότι επακολούθησε από τη στιγμή που έφυγε από την πόλη έως τώρα…

Μια διαδρομή πλούσια που αναδεικνύει το ταλέντο του στην σύνθεση μουσικής -ακόμα και για θεατρικές παραστάσεις- το τραγούδι, το γράψιμο στίχων και ποίησης, με σημαντικές συνεργασίες… όλα αυτά που φανερώνουν με τον καλύτερο τρόπο το επίπεδο της καλλιτεχνικής του υπόστασης και υπόσχονται παράλληλα ότι η διαδρομή αυτή θα έχει συνέχεια και στο ευρύ μέλλον…

Πριν λίγες ημέρες παρουσίασες στον Πύργο την πρώτη σου ποιητική συλλογή… πριν την εκδήλωση είχες δηλώσει χαρούμενος γι` αυτό το γεγονός… μερικές ημέρες μετά η χαρά είναι μεγαλύτερη;

Ναι, είναι μεγάλη η χαρά να βρίσκομαι μετά από τόσα χρόνια στη πόλη που γεννήθηκα και μεγάλωσα, για να παρουσιάσω το έργο μου και να ξανασυστηθώ. Η χαρά είναι μεγαλύτερη έχοντας πια γίνει η παρουσίαση καθώς το ενδιαφέρον του κόσμου φάνηκε αρκετά μεγάλο και ένοιωσα την στήριξη του κόσμου από διαφορετικές  περιόδους της ζωής μου. Αρκετά συγκινητικό ήταν το γεγονός ότι στην παρουσίαση είχαν έρθει φίλοι μου και καθηγητές μου από το Δημοτικό – Γυμνάσιο και Λύκειο.

Πως προέκυψε ο τίτλος («Μικρά Καρφιά»);

Στην προσπάθειά μου να επικεντρωθώ και να κατανοήσω τον λόγο για τον οποίο γράφω  και σε τι διαφοροποιείται κάθε φορά (μουσική- τραγούδι – στοίχοι- ποίηση), συνειδητοποίησα πως κοινή αφετηρία των ποιημάτων ήταν μικροί ενοχλητικοί – εμμονικοί   συναισθηματικοί  πόνοι που δεν γιατρεύονται με τις μουσικές και με τα τραγούδια. Ένα αίσθημα που συνήθως αφήνει η απουσία. Όπως λέω και στο βιβλίο…

…την απουσία σου την νοιώθω

στις αρθρώσεις

όποτε αλλάζει ο καιρός

Σαν ρεύμα, σαν μικρά καρφιά

Που ξαμολάνε τη σκουριά…

Τι θυμάσαι περισσότερο, ως παιδί κι αργότερα ως έφηβος, από την πόλη του Πύργου;

Θυμάμαι τα καλοκαίρια στο χωριό, λίγες καλές δυνατές φιλίες που κρατάνε ακόμα και σήμερα. Θυμάμαι κάποιους καθηγητές που ενδιαφέρθηκαν. Θυμάμαι ανθρώπους που αγαπηθήκαμε. Δεν θα πω ψέματα, θυμάμαι μία πόλη που δεν ταίριαζε απόλυτα με την αισθητική μου, θυμάμαι να μην καταλαβαίνω τα «γιατί», θυμάμαι να έχω διαφορετικές απόψεις, θυμάμαι το βεβαρυμμένο ψυχισμό μου,   θυμάμαι την ικανότητα να μάχομαι και το αίσθημα της επιβίωσης να αυξάνεται μέρα με τη μέρα. Θυμάμαι τους ανθρώπους που με αγάπησαν.

Μετά τον Πύργο η Μυτιλήνη (σ.σ. ως φοιτητής Περιβαλλοντολογίας) και, πλέον, η Αθήνα (ως μόνιμος κάτοικος)… με ποιο τρόπο επηρέασε η συγκεκριμένη «διαδρομή» την επιλογή σου να ασχοληθείς με την ποίηση και την μουσική;

Η Μυτιλήνη ήταν ο μεγάλος μου σταθμός… ήταν εκεί όπου κατάλαβα τι ήθελα να κάνω στη ζωή μου. Εκεί άρχισα τα πρώτα μαθήματα πιάνου, εκεί έγραψα τα πρώτα μου τραγούδια, εκεί έπαιξα πρώτη φορά σε κοινό. Το νησί αυτό μου έδωσε το χώρο και τον χρόνο που χρειαζόμουν για να καταλάβω τις ανάγκες μου. Στην Αθήνα αργότερα πήγα γνωρίζοντας ακριβώς ποιος είμαι, τι θέλω να κάνω και με ποιόν τρόπο. Το νησί αυτό ήταν η δεύτερη πατρίδα μου και το είχα αγαπήσει τόσο, που δεν θα έφευγα από αυτό αν δεν είχα καθαρό και σαφές στόχο.

Νιώθεις δικαιωμένος για τις επιλογές σου;

Υπάρχουν μέρες, ακόμα και σήμερα, που θέλω να τα παρατήσω, που κουράζομαι τόσο πολύ, που απογοητεύομαι. Αλλά όποτε συμβαίνει αυτό έρχεται πάντα μια δικαίωση. Και κάθε φορά συνειδητοποιώ  πως αξίζει όλος αυτός ο κόπος! Για μένα δεν τίθεται θέμα επιλογής αλλά βαθύτερης ανάγκης! Είναι μονόδρομος! Δεν χρειάστηκε ποτέ να επιλέξω, ανάμεσα στην τέχνη και σε κάτι άλλο, πηγαίνω πάντα εκεί που νοιώθω το οξυγόνο!

Στην Ελλάδα της κρίσης ποια είναι τα πράγματα που σε γοητεύουν και –πιθανότατα- σε εμπνέουν;

Με γοητεύουν οι ανθρώπινες σχέσεις, κάτι παιδιά που ακολουθούν το ένστικτο τους χωρίς φόβο αλλά με πάθος, με γοητεύει το πάθος. Αυτό που δεν το βάζουμε κάτω και που, επιτέλους, η γενιά μου «της  κρίσης», έπαψε να μετράει και να ανάγει τα πάντα σε χρήμα. Που επιτέλους αρχίζει να αντιλαμβάνεται τη ζωή ξανά, με νέα μεγέθη.

Πως θα περιέγραφες την διαδρομή «Απ’ το μηδέν» έως  και το πρόσφατο «Τρίτη Έξοδος»;

Θα έλεγα πως η διαδρομή αυτή ήταν μια διαδρομή που ξεκίνησε από το πολύ προσωπικό-μοναχικό, και όδευσε προς το ομαδικό και τη συντροφικότητα. Στον πρώτο μου δίσκο «Από το μηδέν», έχοντας υπογράψει ο ίδιος και τους στίχους και τη μουσική, κυριαρχούσε ένα αίσθημα πολύ προσωπικό, βαθύτερες σκέψεις μου, ένας δικό μου κόσμος που έπρεπε να ανακαλύψω. Στο δεύτερο δίσκο «Τρίτη Έξοδος» τους στίχους υπογράφει ο δεκαεννιάχρονος  Γιάννης Βασιλόπουλος. Σε αυτόν τον δίσκο λοιπόν έπρεπε να κάνω ανάγνωση του κόσμου ενός εφήβου, να εντρυφήσω σε αυτόν και να τον κάνω δικό μου. Φορτίο βαρύ αν σκεφτείς πως οι στίχοι του Γιάννη ξεκινούν από την ηλικία των δεκατεσσάρων και φτάνουν μέχρι την ενηλικίωση. Την πιο ευαίσθητη περίοδο για κάθε άνθρωπο. Η διαδρομή λοιπόν από τον ένα δίσκο στον άλλο είχε ένα αίσθημα ευθύνης. Με έμαθε να μοιράζομαι, να ανακαλύπτω και να αγαπάω τους κόσμους άλλων ανθρώπων.

Έχεις τραγούδια από αυτούς τους δυο δίσκους που θα έλεγες ότι ξεχωρίζεις περισσότερο;

Τη στιγμή που γράφω ένα τραγούδι, θεωρώ πως είναι το καλύτερο πράγμα στον κόσμο. Θεωρώ ότι είναι ότι καλύτερο έχει γραφτεί ποτέ, και το αγαπάω όσο δεν αγάπησα ποτέ κανένα. Φυσικά αυτό το αίσθημα είναι αναληθές. Όταν κατευνάζουν τα πνεύματα και έρχεται η ηρεμία, και ανάλογα με τις εμπειρίες που συνδυάζεις στη ζωή, το κάθε τραγούδι, δένεσαι με το κάθε ένα και με διαφορετικό τρόπο. Θα έλεγα ότι έχω μια ιδιαίτερη σχέση με τον «Γλυκό Γενάρη», γιατί είναι το πρώτο μου τραγούδι, με το «Ο Άνθρωπος μπορεί» γιατί το έγραψα για να το ακούω και να παίρνω δύναμη στο μέλλον, και το κόλπο έπιασε. «Ο φετινός Νοέμβρης» γιατί έρχεται από ένα μακρινό σύμπαν του Μάνου Ελευθερίου, που αγαπώ βαθιά και «Ο Βασιλιάς Απρίλιος» χωρίς ακόμα να ξέρω το γιατί, ίσως να κλείνει έναν  κύκλο   ανάμεσα στα προηγούμενα…

Συνεργάστηκες με τον Μάνο Ελευθερίου, τον Ζαχαρία Καρούνη, τον Φοίβο Δεληβοριά, τον Γιώργο Ανδρέου… τι εισέπραξες ως άνθρωπος και ως καλλιτέχνης;

Εισέπραξα εμπιστοσύνη και πίστη. Ειδικά από τον Ζαχαρία ο οποίος ακολούθησε όραμα μου για το δίσκο, πίστεψε σε μένα, στα τραγούδια μου, και ότι θα τον πάω σε όμορφα μονοπάτια. Ξέρετε η πίστη στους ανθρώπους δεν είναι αυτονόητο, οι άνθρωποι φοβούνται, έχουν την ανάγκη να προστατεύουν τους εαυτούς τους, ειδικά από το άγνωστο… και εγώ ήμουν το άγνωστο για αυτούς. Πέρα από το θαυμασμό λοιπόν και τα καλά λόγια, το πιο σημαντικό πράγμα για μένα είναι οι άνθρωποι να σου δείχνουν την πίστη τους και να βαδίζουν μαζί σου, δίπλα-δίπλα, όχι φοβισμένοι ούτε από θέση ισχύος. Με τον Ανδρέου συνεργαστήκαμε και στους δύο δίσκους οπότε η μεταξύ μας σχέση είχε το χρόνο να εξελίχθεί  όμορφα μέσα στο χρόνο. Ο Φοίβος είναι ένας μεγαλόκαρδος άνθρωπος, δεν έχω ξαναδεί άλλον άνθρωπο να ανοίγει έτσι το σπίτι του σε μας. Όσον αφορά το Μάνο Ελευθερίου, είναι ένα μεγάλο μου πρότυπο, είναι ένας τεράστιος και σπουδαίος άνθρωπος, και αυτό που με χαροποιεί είναι ότι με πίστεψε και πιστεύει σε μένα και εγώ κατάφερα να τον αγαπήσω πολύ, ανθρώπινα, όχι μόνο θαυμάζοντας τον σαν κάτι μακρινό και σπουδαίο, αλλά σαν φίλο, σαν συγγενή.

Μιλώντας για την «Τρίτη Έξοδο» η Νατάσσα Μποφίλιου  είπε “Να δώσετε, αγώνα, να έχετε πίστη, επιμονή και να μείνετε φίλοι. Η φιλία είναι ασπίδα, είναι αυτή που μας έχει σώσει. Η μεγαλύτερη χαρά για εμάς είναι που μετά από μια δεκαετία, βγήκε άλλη μια δημιουργική τριάδα (όπως εμείς τότε), που σίγουρα θα σκίσει“…  σου δημιουργούν άγχος ή σου δίνουν θάρρος για την συνέχεια τέτοια σχόλια;

Όχι δεν μου δημιουργούν άγχος. Το άγχος το έχω μέσα μου από τη φύση μου. Το άγχος είναι το θηρίο με το οποίο παλεύω μια ζωή και καταφέρνω να συμβιώνω μαζί του. Όσο λιγότερο μόνος είσαι τόσο το άγχος ελαττώνεται. Σίγουρα όταν βλέπεις ανθρώπους σαν την Νατάσσα να λένε κάτι τέτοιο αυξάνεται το αίσθημα ευθύνης μέσα σου. Παρότι η δική μας τριάδα έχει μεγάλες διαφορές με την  τριάδα Νατάσσα Μποφίλιου-Θέμης Καραμουρατίδης- Γεράσιμος Ευαγγελάτος μας δένουν κάποια πράγματα βαθύτερα και αυτό περισσότερο ένα αίσθημα ηρεμίας σου δημιουργεί – ότι δεν είσαι μόνος, παρά άγχος.

Ποια είναι, πλέον, τα σχέδια σου για το μέλλον; Μια συναυλία στον Πύργο περιλαμβάνεται σε αυτά;

Το φθινόπωρο θα συνεχίσουμε τα live με τον Γιάννη Βασιλόπουλο, την Δήμητρα Σελεμίδου, την Πολυξένη Καράκογλου και τον Δημήτρη Βουτσά όπως και την παρουσίαση της ποιητικής μου συλλογής σε όλη την Ελλάδα. Φυσικά θα ήθελα πολύ να παίξουμε στον Πύργο και είναι κάτι που προσπαθούμε να κανονίσουμε αλλά ακόμα δεν ξέρουμε ημερομηνίες. Σίγουρα όμως θα έρθουμε ξανά για κάποια ολοκληρωμένη συναυλία. Ταυτόχρονα συνεχίζουμε τα θέατρα «ο Μικρός εγώ» με την ομάδα «Αίολος» και «Σχόλιο για την Ηλέκτρα» του Σοφοκλή με την ομάδα «μύνημαL», με τα οποία ελπίζω και εύχομαι να καταφέρουμε να έρθουμε στον Πύργο για κάποιες παραστάσεις.

Φωτογραφίες: Αντώνης Φώτης

Όλη η επικαιρότητα