Στα χαρακώματα

Στα χαρακώματα παραμένουν για τέσσερις μήνες η Κυβέρνηση και οι δανειστές, προσπαθώντας να κρατήσουν τις θέσεις τους, ενώ ταυτόχρονα υποτίθεται ότι συνομιλούν για την επίτευξη συμφωνίας και μόνιμης ανακωχής, με ενδεχόμενο να παραταθεί για ένα ακόμη τετράμηνο η λεγόμενη ενδιάμεση συμφωνία, η οποία ουσιαστικά επιβάλλει μόνο διάλογο.

Και μάλλον  φαίνεται θα προσχωρήσουν και οι δύο πλευρές στην προσωρινή λύση της παράτασης, αναζητώντας τον χαμένο διάλογο, που όπως φαίνεται απέφυγαν να τον κάνουν το τετράμηνο που τελειώνει, με κύρια την ευθύνη στην Κυβέρνησή μας, όπως αφήνεται να εννοηθεί και από κυβερνητικά στελέχη, που ακόμη επιμένουν στην τακτική της δημιουργικής ασάφειας.

Βέβαια, πρωτού η κυβέρνησή μας, προχωρήσει σε νέα παράταση της ενδιάμεσης συμφωνίας, καλό θα ήταν να κάνει έναν απολογισμό του κυβερνητικού τετραμήνου και μία καταγραφή των επιτυχιών και αποτυχιών, όχι βέβαια στις διαπραγματεύσεις με τους δανειστές, αλλά στα πλαίσια της κοινωνίας και καλύτερο θα ήταν να κάνει ένα τεστ αντοχής αυτής της ταλαιπωρημένης κοινωνίας .

Δεν θα έβλαπτε ασφαλώς κανέναν να διαπιστωθούν τα όρια αντοχής και κυρίως δεν θα έβλαπτε ,αν επιτέλους η άποψη και η πρακτική της δημιουργικής ασάφειας, μετατρέπονταν, έστω σε ασαφή δημιουργία, αλλά οπωσδήποτε δημιουργία.

Η κοινωνία, μετά την αρχική διάθεση για ανοχή και καλλιέργεια ελπίδας ,δεν είναι ικανή πλέον ούτε για όνειρα και όση δημιουργικότητα κι αν της απέμεινε, προσκρούει και στραπατσάρεται στην ασάφεια της μη δημιουργίας και στην ακινησία των πάντων, είτε πρόκειται για τον δημόσιο είτε για τον ιδιωτικό τομέα.

Φαίνεται πως δεν πάει άλλο η παραμονή στα χαρακώματα, εξαντλούνται τα εφόδια, οι προμήθειες και κυρίως η υπομονή σε έναν διάλογο ασαφή, μη δημιουργικό και σε μία ανταλλαγή προτάσεων και κυρίως ανταλλαγή ασαφειών και δηλώσεων εκατέρωθεν για κόκκινες γραμμές και ιδεοληψήματα ξεπερασμένα και αναχρονιστικά, χωρίς ψύχραιμη και ταχεία εκτίμηση του κινδύνου που εμπεριέχει η στασιμότητα.

Και δεν αρκεί η καταγγελία των προτάσεων των δανειστών ως απαράδεκτων, με ταυτόχρονη καταγγελία εκ της απέναντι πλευράς, ως απαράδεκτων των κυβερνητικών προτάσεων, χωρίς προηγούμενη αναγνώριση των θέσεων εκατέρωθεν  και πιστοποίηση της επικρατούσας κατάστασης, η οποία σύμφωνα με όλες τις μετρήσεις ολισθαίνει ταχύτατα προς ολικό εκτροχιασμό.

Ενας δεύτερος εκτροχιασμός, θα ήταν πιο οδυνηρός από τον πρώτο και πιο τραγικός για την κοινωνία, πέραν του ότι θα έδινε το δικαίωμα σε αυτούς που οδήγησαν την χώρα στην χρεοκοπία, να επανέλθουν ως τιμητές της χρεοκοπημένης πολιτικής τους, να την ξαναεφαρμόσουν και τελικά να αποδειχτεί καλύτερη από την παρούσα και τρέχουσα δημιουργική ασάφεια της μηδενικής δημιουργίας.