Σύγχρονοι αγρότες στην Ηλεία: Καταδικασμένοι στο χθες;

Φαντάζει σαν όνειρο, να ζεις σ’ έναν τόπο γεμάτο φυσικές ομορφιές και αγνά προϊόντα. Να ξυπνάς, μακριά από την πίεση και τη βουή της πόλης… να νιώθεις υγιής, ξεχωριστός, κομμάτι της φύσης.   

Ένα όνειρο, που όμως μεταλλάσσεται  σε εφιάλτη, αν αναλογιστείς  πως οι περισσότερες αγροτικές οικογένειες της Ηλείας στερούνται βασικών αναγκών.

Λησμονημένοι χρόνια τώρα από κυβερνήσεις και τοπικές αρχές, οι άνθρωποι αυτοί  πασχίζουν όχι να δημιουργηθούν και να πλουτίσουν, αλλά να επιβιώσουν στον τόπο που τους γέννησε και τους ανάθρεψε.

Σε έναν τόπο ευλογημένο, που όμως είναι τόσο δύσκολο να εξακολουθεί να θρέφει αυτούς και τα παιδιά τους.

Και  αν το επάγγελμα του αγρότη θεωρείται το πιο σύνηθες για τα χωριά μας στην Ηλεία, το πιο απλό επάγγελμα κατά πολλούς, που δεν απαιτεί μόρφωση και ιδιαίτερα προσόντα, στην πραγματικότητα είναι το πιο σκληρό, το πιο απαιτητικό, αλλά και το πιο απαξιωμένο.

Όσοι  νέοι, κατά «κακή τους τύχη», δραστηριοποιούνται στον αγροτικό τομέα, υπομένουν δεινά. Τα εισοδήματα είναι εξευτελιστικά, ενώ αναγκάζονται να καταβάλλουν δυσβάσταχτους, έως παράλογους φόρους. Αγωνιζόμενοι με πολλές θυσίες να αποκτήσουν τα απολύτως απαραίτητα, οι νέοι της Ηλείας παύουν να σχεδιάζουν το μέλλον τους, εγκλωβισμένοι στο ζοφερό παρόν. Αυτό το παρόν, που προστάζει να τους παίρνει τα πάντα και να τους δίνει  ψίχουλα.

Είναι λοιπόν οι αγρότες σύγχρονοι είλωτες, που οφείλουν να προσφέρουν τη ζωή τους, χωρίς να τολμούν να διανοηθούν να διεκδικήσουν, αυτά που δικαιωματικά τους ανήκουν;

Γιατί η ανατροπή των δεδομένων που τους καταρρακώνουν, να μην γίνει σύμβολο της θέλησής τους για ζωή, για πρόοδο, για δημιουργία;

Σταυρούλα Δούλα

Ομάδα «Ωδές Φολόης Ερυμάνθου Ολυμπίας»