Ελλάδα Ηλεία Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας

Συγκλονίζει ο σύζυγος της συμβασιούχου που την παρέσυρε απορριμματοφόρο του δήμου Πύργου: «Ρε φίλε… δεν είναι άδικο;»…

Ακούστε το άρθρο

Πόνος βαθύς, πίκρα ατελείωτη, παράπονο και αίσθηση αδικίας στο μέγιστο βαθμό… αυτά είναι τα αισθήματα που «πνίγουν» καθημερινά τον 32χρονο Παναγιώτη Σούτα το τελευταίο διάστημα…

Ο νεαρός ρομά είναι ο σύζυγος της Χριστίνας – Ανδριάνας Σταμοπούλου που έχασε τη ζωή της το μοιραίο πρωινό της Τετάρτης 30 Αυγούστου 2017, σε εργατικό δυστύχημα στο Κατάκολο, όταν συνεθλίβει από απορριμματοφόρο όχημα του Δήμου Πύργου…

Κάτοικος Πύργου, μένει λίγο πιο πάνω από την διασταύρωση Κολυρίου (σ.σ. στη Ε.Ο. Πύργου – Αρχαίας Ολυμπίας), οκτώ μήνες μετά το τραγικό περιστατικό βλέπει τη ζωή του να γίνεται καθημερινά ολοένα και πιο δύσκολη.

Στη συζήτηση που κάναμε μαζί του αντικρίσαμε έναν άνθρωπο «τσακισμένο» από την απώλεια της συντρόφου του αλλά κι από την αντιμετώπιση που έχει ως τώρα. Έννοια του αλλά και στήριγμα του στα όσα ζει, τα δυο παιδιά του, οι δυο κόρες του, η παρουσία των οποίων του προσφέρει το κουράγιο να συνεχίσει να μάχεται για ότι καλύτερο…

Ξεκινώντας να μας μιλά ο Παναγιώτης λέει ότι: «Περίπου 20 ημέρες μετά την κηδεία της γυναίκας μου ζήτησα οικονομική ενίσχυση μέσω του Συλλόγου Εργαζομένων στο δήμο Πύργου. Έχω δυο κόρες 9 και 6 ετών και μετά τη ζημιά που έγινε δεν εργάζομαι. Είχα μανάβικο στη Ζάκυνθο, ήθελα να πάρω και τη γυναίκα μου εκεί όμως… το έκλεισα, πούλησα και 2 αυτοκίνητα που είχα για να τα βγάζω πέρα επαγγελματικά, για να έχω κάποια χρήματα για το μνημόσυνο και να έχω γενικότερα λίγα χρήματα να τα βγάζω πέρα και ήρθα στον Πύργο προκειμένου να είμαι κοντά στα παιδιά μου. Ζήτησα την ενίσχυση γιατί έμεινα χωρίς δουλειά κι έπρεπε να φροντίσω δυο παιδιά που πήγαιναν σχολείο αφού εισόδημα από κάπου αλλού δεν έχω. Έχω τον πατέρα μου που αντιμετωπίζει πρόβλημα υγείας και χρειάζεται 3 φορές την εβδομάδα αιμοκάθαρση. Με βοηθά όσο μπορεί η μητέρα μου αλλά εδώ και 8 μήνες δεν έχω δουλειά.  Μέσω της δικηγόρου μου κάνω ενέργειες για να πάρω σύνταξη χηρείας, περίπου 300 ευρώ. Έστω κι αν την πάρω, πως θα μεγαλώσω τα παιδιά μου;»…

«Μας ξέχασαν όλοι»…

Ότι κι αν μας πει στη διάρκεια της συζήτησης που είχαμε το παράπονο ξεχειλίζει… «Το χειρότερο για μένα είναι πως μας θυμούνται μόνο προεκλογικά… δεν με πήραν τηλέφωνο ούτε για συλλυπητήρια. Έχουμε πάει στο δήμο, κι εγώ και η μητέρα μου και μας αγνοούν. Έχω μεγάλο παράπονο αφού μετά τον θλιβερό χαμό της γυναίκας μου τέτοια άγνοια και συμπεριφορά δύσκολα συναντάς. Δεν πέρασε ούτε ένας κοινωνικός λειτουργός από το σπίτι μου να δει τα παιδιά μου, αν έχουν κάποιο πρόβλημα που έχασαν “αυτόματα” ένα πρωί τη μάνα τους, 30 χρονών»… συμπληρώνει κι ο πόνος κυριαρχεί στα λόγια του.

«Αντί βοήθειας έγινε χειρότερα»… 

Ρωτάμε τον Παναγιώτη που βρίσκεται η υπόθεση και μας απαντά ότι: «Δικαστικά η υπόθεση  δεν έχει οριστεί ακόμα… πέρασαν 8 μήνες ήδη, θα περάσουν κι άλλοι 18 και τα παιδιά μου θα είναι ακόμα αβοήθητα. Και δεν μιλάω για οικονομική βοήθεια… ούτε ηθικά δεν μας στάθηκαν. Ρε  φίλε… δεν είναι άδικο; Γιατί έτσι; Μια χαρά ήμασταν με την οικογένεια μου. Δουλεύαμε, τρώγαμε φαί, καλά περνάγαμε… δεν πέσαμε ποτέ στα πόδια κανενός, ούτε δανεικά είχαμε ζητήσει, ούτε ζητιανέψαμε ποτέ από κανέναν. Κι ήρθε αυτό από μια αλυσίδα λαθών και σκοτώνεται η γυναίκα μου με δυο παιδιά και δεν τρέχει τίποτα;».

Η βαθιά πικρία του βγαίνει στην τελευταία κουβέντα που μας λέει: «Είμαι ταλαιπωρημένος στη ζωή μου, έχω κοιμηθεί και στα πεζοδρόμια για να μεγαλώσω τα παιδιά μου αξιοπρεπέστατα, να τους φτιάξω ένα σπιτάκι όπως έκανα, να πάνε σχολείο. Κι άκου κι αυτό… τα παιδιά μου πήγαιναν σχολείο στο 5ο Δημοτικό και τα πηγαινοέφερνε ταξί, όμως το κόψανε κι αυτό! Και τα παιδιά μου δεν πάνε σχολείο πλέον, εδώ κι ενάμιση μήνα, γιατί δεν έχω αυτοκίνητο να τα πάω. Αντί να βοηθήσουν τα έκαναν χειρότερα»…

 

Όλη η επικαιρότητα