Συνηθίσαμε (;)…

Περασμένη η ώρα. Η νύχτα έπεσε πάνω μας βαριά. Συνηθίσαμε (;).

Το στριφτό στο τασάκι, και το κρασί αδειάζει απ’ το μπουκάλι. Τα μαλλιά της ριγμένα στο πλάι. Το βλέμμα στο γνωστό του χάσιμο. Παίζει με εκείνο το μενταγιόν και περιμένει. Τι περιμένει; Θα ρωτήσεις. Ίσως αυτό που κάποιος της έλεγε ότι η ζωή της χρωστάει.

Κι εκείνη νευρίαζε. Η ζωή δε μου χρωστάει τίποτα, φώναζε. Πείσμωνε για να αποδείξει σε όλους ότι νιώθει καλά, κι ας μην ένιωθε. Κι όλοι την πίστευαν…

Χαμογελά, τραγουδά, χορεύει, αυτό που φαίνεται, αυτό και θα ‘ναι. Κι έτσι κανείς δεν κοίταζε στο μετακείμενο. “Things gonna change I heard”, ψιθυρίζει, αλλά δεν δέχεται να βουρκώσει.

Πάει καιρός που ορκίστηκε πως δεν θα ξανακλάψει. Και το τήρησε. Κι όλα τα δάκρυα που δεν έτρεξαν απ’ τα μάτια της, πλημμυρίζουν απόψε το δωμάτιο. 

Πνίγεται μόνη, μέσα σε είκοσι τετραγωνικά. Δεν είναι ούτε η πρώτη φορά μα ούτε κι η τελευταία, όμως απόψε δεν αντέχει. Το τσιγάρο καίει. Ρουφηξιά και αναστεναγμός. Αναστενάζει τον καπνό και περιμένει. Θα ‘ρθει, λέει, χαζεύοντας τα αυτοκίνητα που περνούν.

Περνούν σαν τους ανθρώπους. Άλλα βιαστικά, κάνουν θόρυβο, κι αφήνουν πίσω τους μόνο σκόνη. Κι άλλα βασανιστικά αργά, ταράζουν την ηρεμία της κι έπειτα φεύγουν. Πάντα φεύγουν. Έβαλε κρύο, κι εκείνη είναι ντυμένη ελαφρά. Πάντα απροετοίμαστη.

Ίσως να φταίει και η κυκλοθυμία του φθινοπώρου. Απρόβλεπτη εποχή … απρόβλεπτη σαν τον έρωτα. Κι εκείνη … πάντα απροετοίμαστη, τόσο για το φθινόπωρο, όσο και για τον έρωτα.

Μαριάννα Μητροπούλου

mariannaki_1993@hotmail.com