Τα χρόνια των παθών…

Ανεβαίνουμε άλλη μία εβδομάδα των Παθών του Ιησού, με την Σταύρωση και την κορύφωσή της με την Ανάσταση, μαζί με τις δικές μας εβδομάδες, μήνες και χρόνους των παθών μας, που μας φόρτωσε το πολιτικό μας σύστημα και η οποία δεν έχει ορατή ανάσταση στο πρόγραμμά της, παραπέμποντάς την για πολύ αργότερα με πολλά αναπάντητα ερωτηματικά.

Που να βρεθεί δύναμη και κουράγιο για την γιορτή της φετινής Ανάστασης του Ιησού, αλλά κι αν βρεθεί θα είναι υποτονική και εθιμική μόνο, αφού η σκέψη βασανίζεται από τα πάθη μας για πάνω από δέκα χρόνια τώρα, με υποσχέσεις και κοροϊδίες, ότι τάχα έρχονται καλύτερες μέρες, τόσο καλύτερες που δεν θα έχουν καθόλου νύχτες και εμείς, κάθε λίγο το πιστεύουμε για λίγο μόνο, μέχρι που μας πλακώνει η πραγματικότητα.

Είναι αυτή η πραγματικότητα που μιλάει για κοινωνική ανάσταση και μένει μόνο στα λόγια, γιατί αυτοί που την ευαγγελίζονται δεν είναι προφήτες, απλοί σαν όλους μας είναι, δεν έχουν το χάρισμα και αρνούνται να ανατρέξουν στις γραφές, να μελετήσουν τους προφήτες και να προβλέψουν σταθερά και σίγουρα αυτό που πρόκειται να γίνει ή να μην γίνει.

Κάθε μέρα διαψεύδονται υποσχόμενοι ψεύτικες αναστάσεις, ενώ ταυτόχρονα δικαιολογούν και αποφεύγουν να κοιτάξουν και να αναγνώσουν φωναχτά τις αιτίες και τους υπαίτιους της φτωχοποίησής μας, που μας οδηγεί και μας κατευθύνει στα μόνιμα πάθη και τις συνεχόμενες σταυρώσεις μας.

Δεν έχουμε την δύναμη να γιορτάσουμε φέτος και το χειρότερο είμαστε σε τέτοια κατάσταση που αδυνατούμε να αναφωνήσουμε ότι προσδοκούμε την ανάστασή μας από την φτώχια και την ανέχεια που μας κατατρέχει, αλλά ούτε και να αλλάξουμε  τους ψευτοπροφήτες μας που ευαγγελίζονται ψευτοαναστάσεις χωρίς πειθώ, αλλά μόνο εθιμικά και αν το θελήσει κάποιος από μηχανής θεός και σύμμαχος και μας βοηθήσει.

Και αν ακόμη μας φωνάξουν να βγούμε στους δρόμους με προορισμό τις πλατείες, όπως το έκαναν πολλές φορές στο πρόσφατο παρελθόν, δεν πρόκειται να τους ακολουθήσουμε, δεν έχουμε τα κουράγια να ξαναγεμίσουμε τις πλατείες, να φωνάξουμε, να διαμαρτυρηθούμε, να εκστομίσουμε τα γνωστά μας απ το παρελθόν ακατανόμαστα συνθήματα, μουντζώνοντας προς το Κοινοβούλιο και απαξιώνοντες τους «γερμανοτσολιάδες» και τους «δοσίλογους».

Συνηθίσαμε πια στην ανηφόρα των παθών μας, πορευόμαστε αδιαμαρτύρητα και μοιρολατρικά, δεν ακούμε και δεν πιστεύουμε κανέναν, ακόμη και αν κάποιος μιλάει σωστά και έχει το χάρισμα ή την απλή ανθρώπινη ικανότητα της πρόβλεψης ή της προφητείας σύμφωνα με την θρησκευτική ορολογία και χωρίς να το καταλαβαίνουμε, προσπερνάμε την χριστιανική Ανάσταση, ή την ακουμπάμε ελαφρώς και για λίγο, συνεχίζοντες την πορεία μας για την αναζήτηση της δικής μας ανάστασης.

Ποιος ξέρει, εμείς δεν το ξέρουμε πάντως, ίσως βρεθεί στο δρόμο μας κάποιος σοβαρός και ικανός προφήτης και μας οδηγήσει στην προσδοκώμενη ανθρώπινη ανάσταση.