Τα φύκια του Κατακόλου και οι  – άρχηδες

Του Θοδωρή Τάκη Αντωνόπουλου

Προχθές έτρωγα φύκια σε μια ταβέρνα της παραλίας του Κατακόλου.

Είχα παραγγείλει μία απλή μερίδα νηματοειδών φυκιών με θυγατρικά βλαστικά κύτταρα, παραμένοντα σε επαφή και διατασσόμενα σε ευθύγραμμο νημάτιο.

«Που τα βρήκες βρε αθεόφοβε;» ρώτησα τον εστιάτορα. «Την προηγούμενη φορά που σου είχα ζητήσει φύκια μου είχες πει ότι είχες μόνο ετεροτριχοειδώς νηματοειδή». «Κύριε Θοδωρή εμείς πουλάμε φύκια, δεν πουλάμε μεταξωτές κορδέλες. Όταν θες να προσφέρεις στον πελάτη το καλλίτερο, το βρίσκεις». «Μπράβο ρε μπαγάσα, μήπως σου βρίσκονται και φύκια πολυαξονικώς νηματοειδή; Θέλω μεθαύριο να κάνω ένα τραπέζι στον δήμαρχο, στον περιφερειάρχη, στο λιμενάρχη και σε κάτι άλλα παιδιά που το όνομά τους τελειώνει σε -άρχης. «Κύριε Θοδωρή αυτή η ποικιλία είναι πολύ σπάνια και στοιχίζει. Με την κρίση που περνάμε κανείς δεν τα παραγγέλνει. Μπορούμε να τους δώσουμε το καινούργιο μας ελαφρύ πιάτο με φύκια, από υδάτινους φωτοσυνθετικούς οργανισμούς χωρίς κορμό, ρίζα και φύλλα. Δηλαδή τα απλά φύκια θαλάσσης που μπορούν να δράσουν στον οργανισμό τους και σαν βιοκαύσιμα». «Ρε Σάκη με συγκλονίζεις» του απάντησα, μπουκωμένος όπως ήμουν με μια γερή πιρουνιά εναλλακτικής μορφής πρωτεϊνης φυτικής (φυκικής) προέλευσης. «Κύριε Θοδωρή σωθήκαμε φέτος» συνέχισε ο εστιάτορας, «έβγαλε φύκι για δέκα χρόνια. Μιλάμε για εκατοντάδες τόνους, κοίτα και μόνος σου. Είναι βέβαια αδύνατο να πλησιάσεις την παραλία, να μπεις στην θάλασσα να κάνεις μπάνιο, ακόμη και να περπατήσεις αλλά τι σημασία έχει; Το θέμα είναι ότι αυξήθηκε η πελατεία μας. Υπάρχουν βέβαια και τα απρόοπτα. Να π.χ. προχθές ένας τουρίστας που έχασε τον προσανατολισμό του, έπεσε μέσα σε μία στίβα μακροφυκών και ένας συμπολίτης μας τον πέρασε για σούσι και πήγε να τον κατασπαράξει. Ένας άλλος εξαφανίστηκε εντελώς μέσα στα φύκια και τον ψάχνουν ακόμα. Και ένας άλλος έφαγε τόσο πολλά που έπαθε ραγδαίο μεταβολισμό της χοληστερόλης και κινδυνέψαμε να τον συνεφέρουμε από ανάποδο καρδιακό επεισόδιο». «Σάκη αυτά συμβαίνουν», τον καθησύχασα. «Το ζήτημα είναι μην σας τα πάρουν. Γιατί έμαθα ότι οι άρχοντες του τόπου έχουν ετοιμάσει εργολαβία να απομακρύνουν τα φύκια και να καταστρέψουν αυτήν την ευλογία που σας προέκυψε». «Τι λέτε κ.Θοδωρή» μου αντέτεινε εξοργισμένος. «Εάν έρθουν να πάρουν τα φύκια μας θα γίνει χαμός. Θα τους εμποδίσουμε χερσίν τε και ποσίν. Μέχρι και στα Ευρωπαϊκά δικαστήρια θα φτάσουμε. Τα φύκια ανήκουν στο Κατάκολο. Θα τα υπερασπισθούμε μέχρις εσχάτων. Ήρθε η ώρα να δώσουμε στα φύκια την ευκαιρία να μας αποδείξουν πόσο καλό μπορούν να μας κάνουν, και δεν θα τους την στερήσει κανείς -άρχης. Δεν πιστεύω οι φορείς να είναι τόσο ανεύθυνοι και να επιχειρήσουν να διαταράξουν την οικολογική μας ισορροπία. Εάν ναι, τότε θα τους πάρουν με το φορείο». Κατάλαβα ότι είχα συγχύσει χωρίς αιτία τον συμπαθή καταστηματάρχη. Και για να τον ηρεμήσω παράγγειλα μία ακόμη μερίδα, αυτή τη φορά καφέ φύκια από την ιουρασική περίοδο με σάλτσα από μπαλσάμικο και βασιλικό, που ξέρω ότι ο Σάκης κρατάει για τους καλούς πελάτες. Πλήρωσα τον λογαριασμό και έφυγα, αλλά λίγο πιο πάνω κόλλησα στα φύκια. Λεπτομέρειες. Το θέμα είναι ότι είχα δώσει στα φύκια την ευκαιρία που τους ανήκει να μου κάνουν καλό. Και στους – άρχηδες να άρχουν σε αδιατάρακτο ύπνο.

Good night.