«Πριν πάντως αρχίσουμε να δηλώνουμε πλήρως ικανοποιημένοι οι μεν, και άκρως ανήσυχοι οι δε, καλό είναι να σκεφτούμε ότι δεν έχουμε εδώ, μια συνθήκη μεταξύ νικητή και ηττημένου μετά από περίοδο πολέμου…»
Σε αυτά τα ήρεμα νερά – γράφει μια φίλη στο διαδίκτυο έχοντας αναρτήσει τη φωτο που βλέπετε σε αυτή την αρθρογραφική σελίδα- χάθηκαν κατά καιρούς πολλές ψυχές από τις γειτονικές περιοχές. Ονομάστηκαν ήρωες είτε της μιας, είτε της άλλης εθνικότητας και ας μην το θέλησα ποτέ οι ίδιοι να γίνουν.
Το μόνο που ήθελαν, ήταν να ζουν ειρηνικά με τα παιδιά και τα εγγόνια τους. Ας μην διασαλευθεί ποτέ ξανά πια, αυτή η ηρεμία των νερών. Και ας επικρατήσει η αρμονική γειτονία και η διαπολιτισμική συνεργασία σε τούτη την δύσκολη και εύθραυστη γεωγραφική περιοχή…
Η συγκεκριμένη τοποθέτηση, όπως γίνεται αντιληπτό, έρχεται να δώσει με την απλή αλλά και τόσο σημαντική έννοιά της, την «ανακούφιση» ενός μεγάλου μέρους των πολιτών για την συμφωνία που υπεγράφη χθες στις Πρέσπες μετά από πολλά χρόνια άκαρπων συζητήσεων και εθνικολογικού περιεχομένου αναλύσεων.
Από την ίδια περιοχή φαίνεται να είναι και η εξαιρετική φωτογραφία που ενδεχομένως να αποτυπώνει και ένα συνοριακό τοπίο μεταξύ Ελλάδας και Σκοπίων. Αν και εκεί για τους δυο λαούς που ζουν ακριτικά των δυο χωρών, φραγμοί και σύνορα δεν υπήρξαν ποτέ επί της ουσίας. Όσοι έχουν επισκεφθεί την λίμνη, την Φλώρινα και άλλους οικισμούς στην αναφερόμενη πλευρά της Μακεδονίας, καταλαβαίνουν πολύ καλά σε τι αναφέρομαι.
Αυτή βεβαίως είναι η μια πλευρά της έκφρασης του συναισθήματος των Ελλήνων. Γιατί, υπάρχει και εκείνη που δημοσιοποιείται πολλαπλώς περισσότερο με κάθε τρόπο και ιδιαίτερα έντονο.
Είναι η φωνή της αγανάκτησης, ενίοτε και της οργής, κάποτε και της υπερβολής, που εκφράζει με ξεκάθαρο και αυστηρό τρόπο την διαφωνία της. Είτε με την διοργάνωση των συλλαλητηρίων, είτε με συγκεντρώσεις εθνικού και ενημερωτικού χαρακτήρα, είτε με διατύπωση απόψεων, θέσεων και αποφάσεων για την προσωπική στάση του καθενός από εδώ και στο εξής μέσω του τύπου ή του εύκολα προσβάσιμου στην εποχή μας διαδικτύου…
Χρήσιμο νομίζω είναι πριν την οποιαδήποτε αντίδρασή μας, θετική ή αρνητική, να διαβάσουμε καλά τις αρχές, τους όρους και τις παραμέτρους της συμφωνίας για την ίδρυση πλέον της «Βόρειας Μακεδονίας». Όχι τόσο για το ίδιο το όνομα, αλλά για τα ισχύοντα της διμερούς συνεννόησης, με βάση την σκοπιμότητά τους το χρόνο της εφαρμογής τους και την σύμπλευσή τους ή όχι με τους κανόνες του Διεθνούς Δικαίου.
Δε γνωρίζω πάντως αν τα όσα ακούσατε τρεις μέρες στη Βουλή, με αφορμή την πρόταση δυσπιστίας προς την κυβέρνηση βοήθησαν στην καλύτερη έκβαση συμπερασμάτων. Αν απομονώσουμε ωστόσο τις συχνές ανούσιες αντιπαραθέσεις, την κακή παρένθεση του βουλευτή Μπαρμπαρούση της «Χρυσής Αυγής» και τις κραυγές που υπήρξαν στο κοινοβούλιο και σταθούμε στην ουσία των ομιλητών για το παρελθόν αλλά και το μέλλον με άξονα τις σημερινές δεσμεύσεις της συμφωνίας, θα γίνουμε πιθανότατα «σοφότεροι».
Θα μάθουμε πράγματα που ίσως δεν γνωρίζαμε μέχρι τώρα και θα έχουμε την ευκαιρία να σκεφθούμε πολύ περισσότερα. Πριν πάντως αρχίσουμε να δηλώνουμε πλήρως ικανοποιημένοι οι μεν και άκρως ανήσυχοι οι δε, οφείλουμε να λάβουμε υπ’ όψιν μας ότι δεν έχουμε εδώ μια συνθήκη νικητή και ηττημένου.
Δεν συνυπογράφεται μια συμφωνία μετά από έναν πόλεμο για να συμβεί το παραπάνω. Είναι μια συμφωνία που πραγματοποιείται σε καιρό ειρήνης, έστω και αν πάλι θα μιλήσουμε για την πίεση «Μεγάλων Δυνάμεων» που αυτή την φορά είναι ο ΟΗΕ, η Ευρωπαϊκή Ένωση, το ΝΑΤΟ και φυσικά η Αμερική. Έχει άλλωστε και αυτό τη σημασία του…