Τα «τυχερά» και τα «χρυσωρυχεία»

«Μια συνέντευξη πριν από είκοσι χρόνια αποτυπώνει την ίδια και απαράλλακτη εικόνα. Πόσο «κόστισε» στον τότε Πρόεδρο των Κληρικών; Ένα… εκκλησίασμα 10-15 ατόμων κάπου μακριά!»

Μια από τις ειδήσεις που προκάλεσαν αίσθηση -ανάμεσα στις πολλές και τραγικές- λίγο πριν το Σαββατοκύριακο στην Ελλάδα ήταν και εκείνη για τα… «Ισόβια σε παπά που έκλεψε εκατ. ευρώ από το Δημόσιο».

Πρόκειται για την περίπτωση ενός ιερέα στη Θεσσαλία που «έστησε κολπάκι» ως μεγάλος απατεώνας με εφοριακούς υπαλλήλους, «φούσκωνε» τις μισθοδοτικές καταστάσεις άλλων παπάδων της Μητρόπολης στην οποία εργαζόταν, και τα επιπλέον χρήματα πήγαιναν στις τσέπες του ίδιου και των πρόθυμων συνεργατών του. «Εξαφάνισαν» έτσι εις βάρος του Δημοσίου ποσό 3,8 εκατ. ευρώ, καθώς η παράνομη δράση τους, δεν είχε γίνει αντιληπτή από κανέναν επί οκτώ (8) ολόκληρα χρόνια!…

Ανατρέχοντας τυχαία στο αρχείο μου για άλλο θέμα της ημερίδας της καταδίκης του ιερέα Φαρσάλων, βρήκα την συνέντευξη του δικού μας κληρικού και συνεργάτη επί σειρά ετών της εφημερίδος μας π. Ευστάθιου Κολλά στον εξαίρετο συνάδελφο Πάνο Κασιμάτη για τον «Ελεύθερο Τύπο της Κυριακής».

Συνέντευξη που είχε παραχωρήσει ο παπα-Στάθης («μάχιμος» ακόμη και σήμερα) πριν ακριβώς από είκοσι (20) χρόνια, τον Μάιο του 1998, και έφερε τον τίτλο «Τα ράσα δεν έχουν τσέπες». Αυτό έλεγε και το εννοούσε ο Κολλάς δίνοντας το στίγμα μιας προσπάθειας «κάθαρσης» στην Εκκλησία, ως Πρόεδρος του Συνδέσμου Κληρικών στη χώρα μας.

Όπως αργότερα, έτσι και τότε, ο ιερέας που έγινε πανελληνίως γνωστός, όχι για την θέση του, αλλά για τις κατά καιρούς ανατρεπτικές, σκληρές, και ενάντιες στο κατεστημένο σύστημα της Ιεραρχίας, δυσαρέστησε πολλούς και διάφορους, οι οποίοι στην συνέχεια, είτε τον «πολέμησαν τον ίδιο σκληρά», είτε θέλησαν να τον χλευάσουν και να τον απαξιώσουν.

Δοκιμάστηκε πάνω από τα όρια της ανθρώπινης αντοχής, σε έναν ιδιότυπο «παραδειγματισμό» που θέλησαν να τον επιβάλλουν, κράτησε ωστόσο μια στάση περήφανη, αταλάντευτα πιστός, ίσως και κάθετος σε σημείο που να διαφανεί ότι βάζει τις ιδέες του στα πλαίσια μιας σεκταριστικής συμπεριφοράς με τον απόλυτο και τον ακραίως αυστηρό τρόπο που ερμηνεύει συνήθως την Ελληνορθόδοξη και όχι μόνο πραγματικότητα…

Τα «τυχερά» είναι καρκίνωμα είπε σε εκείνη την μακρινή πλέον συνέντευξή του, αλλά πάντα επίκαιρη όσο και αν τα χρόνια περάσουν. Και συνεχίζει λίγο πιο κάτω.

Το μεγαλύτερο κακό είναι να εκμεταλλευτείς τον πόνο του άλλου. Δυστυχώς υπάρχουν ιερείς που το κάνουν. Στα τρισάγια… και εκείνο που ξέρω είναι ότι τα κοιμητήρια είναι «χρυσωρυχεία…».

Σε ένα άλλο σημείο με επίκεντρο το ίδιο θέμα απαντά με συναισθηματικό τρόπο από την δική του ζωή: «Είμαστε τρία αδέλφια ιερείς και ο πατέρας μας τέσσερις, ξέρετε τι μας είπαν όταν χειροτονηθήκαμε; Δεν θέλουμε τα ράσα σας να έχουν τσέπες!!!».

Τους κλείνατε το… μαγαζί έτσι απαντά ο δημοσιογράφος κάνοντας έμμεση ερώτηση για να ακούσει το εξής: Ήμουν στον Πύργο και δεν έπαιρνα τυχερά. Ξέρετε που είμαι τώρα; Εξορία 25 χρόνια. Σε ένα συνοικισμό χωριού με το εκκλησίασμα να είναι 10-15 άτομα!

Από την συζήτηση δεν ξέφυγαν και οι Μητροπολίτες για τους οποίους με υπερβολική ίσως διάθεση ο παπα-Κολλάς υποστήριζε πριν είκοσι χρόνια: «Εκείνοι που αξίως φέρουν το αξίωμα μετριούνται στα δάκτυλα του ενός χεριού!…».

Καταλαβαίνω ότι οι απαντήσεις του «δονούν» την ατμόσφαιρα ακόμη και σήμερα. Γνωρίζω επίσης ότι δεν τις έχει αποσύρει και δεν τις έχει διαψεύσει αν και υποχρεώθηκε να διανύσει «Γολγοθά» ή να τεθεί σε «απομόνωση». Όλα άλλωστε –και πολύ περισσότερο στη Εκκλησία- έχουν το τίμημά τους…