«Το παν είναι η θέληση!…»

Ένας άνθρωπος με τεράστια αποθέματα ψυχικής δύναμης και θέλησης, ο δικός μας, Ηλείος  Μείνως Σταμάτης, γιός του γιατρού Γιάννη Σταμάτη που τα τελευταία χρόνια ζει στην Πάτρα, άνοιξε την καρδιά του στην εφ. «Πατρίς» μια μέρα μετά την επιστροφή του από την Τουρκία που ως μέλος της εθνικής ομάδας τένις με αμαξίδιο κατέκτησε τον πρώτο τίτλο στα προκριματικά του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος παίρνοντας το πολυπόθητο εισιτήριο για τον τελικό της διοργάνωσης που θα διεξαχθεί και πάλι στην Ατάλεια της Τουρκίας στις 24 Μαΐου. 

Ο Μείνως Σταμάτης μίλησε αρχικά για την τελευταία «παράσταση» που έδωσε η εθνική ομάδα τένις με αμαξίδιο στην Τουρκία «καταφέραμε παρά τις δύσκολες συνθήκες, είχε δυνατό αέρα και βροχή, να κοιτάξουμε στα μάτια ομάδες όπως το Ισραήλ, η Κροατία και η Ελβετία, που κάθε χρόνο συμμετέχουν σε πολλά τουρνουά και έχουν περισσότερες παραστάσεις από εμάς. Οι ομάδες της κεντρικής Ευρώπης έχουν αυτή την τύχη λόγω ευκολότερης μετακίνησης».

«Κλειδί» η θέληση

Πώς εξηγεί όμως αυτή την επιτυχία ο ίδιος που κατάφερε να αφήσει αποσβολωμένα ακόμα και τα μέλη της διεθνούς Ομοσπονδίας «δεν υπάρχει κάποια συνταγή ή κάποιο μυστικό. Το παν είναι η θέληση και η πολλή σκληρή δουλειά. Όταν δουλεύεις σκληρά, με στόχο κάποια στιγμή η επιβράβευση θα έρθει όποιος και να είναι απέναντι, όπως και να λέγεται, όποια θέση και να έχει στην παγκόσμια κατάταξη. Και παρά τις αντιξοότητες, παρά το υποβαθμισμένο ελληνικό πρωτάθλημα, είχα θέληση, δίψα, και δεν ασχολήθηκα με τίποτα άλλο. Και πιστεύω ότι κάθε άνθρωπος αν πιστεύει στον εαυτό του, στις δυνάμεις τους, θα τα καταφέρει».

Διέξοδος ο αθλητισμός

Ο Μείνως όμως ξέρει καλά πως πολλά νέα παιδιά που βρίσκονται σε αναπηρικό αμαξίδιο δεν παρακινούνται εύκολα, δεν κοινωνικοποιούνται και έτσι ως συνέπεια κλείνονται στο σπίτι τους και στον εαυτό τους νομίζοντας πως η ζωή τους τελείωσε.

«Ξέρω ότι είναι δύσκολο κάποιος να πειστεί, γιατί πολύ απλά στιγματίζεται. Και εγώ το πρώτο διάστημα έπαθα ένα σοκ, όπως είναι αναμενόμενο αλλά το ξεπέρασα και κοίταξα την επόμενη μέρα. Θέλω να πω σε όλα τα παιδιά που είναι σε αμαξίδιο να μην εγκαταλείπουν τη ζωή. Για μένα η καλύτερη δουλειά που έχουν να κάνουν είναι να ασχοληθούν με τον αθλητισμό. Όχι απαραίτητα με τον πρωταθλητισμό, αλλά γενικά με τον αθλητισμό. Θα έρθουν σε επαφή με άλλα άτομα που και αυτά αντιμετωπίζουν το ίδιο πρόβλημα, θα το επικοινωνήσουν και θα νιώσουν μια ευεξία και μια ανάταση.

Δυστυχώς όμως και η κοινωνία δεν έχει κάνει βήματα προόδου. Εισπράττουμε από πολλούς συμπολίτες μας μια αδιαφορία, μια εχθρικότητα. Όταν για παράδειγμα κάποιος παρκάρει πάνω στην αναπηρική ράμπα και δεν μου επιτρέπει να κυκλοφορήσω όπως θέλω, δεν με εχθρεύεται;» αναρωτιέται ο Μείνως Σταμάτης δείχνοντας πως πρέπει να συμπεριφερόμαστε ακόμα και σε πράγματα της καθημερινότητας που μπορεί να φαίνονται αυτονόητα αλλά δεν είναι για όλους μας.

Η ευθύνη της Πολιτείας

Από την κουβέντα βέβαια δε θα μπορούσε να λείψει φυσικά η στάση και η θέση της Πολιτείας απέναντι στο Μείνω και στους υπόλοιπους αθλητές.

«Από την Ομοσπονδία μας δεν έχω παράπονο. Με τα έσοδα που λαμβάνει από τον κρατικό προϋπολογισμό προσπαθεί να μας βοηθήσει όσο μπορεί και καλύπτει τα έξοδά μας στις αποστολές τις εθνικής ομάδας. Όμως πέρα από την Ομοσπονδία, η Πολιτεία δεν έχει κεντρικό  σχεδιασμό και προσανατολισμό για θέματα αθλητισμού. Δεν υπάρχει μέριμνα για εγκαταστάσεις, ειδικά για ατομικά αθλήματα όπως το τένις». Μάλιστα, μοιράστηκε μαζί μας ένα πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα που αντιμετωπίζει αφού στο γήπεδο που παίζει μπάσκετ, καθώς η άλλη του αγάπη είναι το μπάσκετ δεν υπάρχει τουαλέτα για ΑΜΕΑ. Και πάλι όμως θα δώσει την ίδια απάντηση. «Αν έχεις θέληση αυτά τα προσπερνάς»

Βασίλης Σφήνας

(vasilis.sfinas@gmail.com)