Το πεπαλαιωμένο καινούργιο

Πάντα υπάρχει κάτι να ασχολούμαστε και αν δεν υπάρχει μπορούμε να το βρούμε μόνοι μας, να το φανταστούμε και να ξεφύγουμε από την πραγματικότητα, μάλιστα δε και χωρίς να ξέρουμε που πηγαίνουμε και τι κάνουμε, αρκεί να βάζουμε την καθημερινότητα κάτω από το χαλί, κατά την προσφιλή μας έκφραση και πρακτική, για τον επόμενο, όποιος και αν είναι αυτός.

Και βέβαια τις τελευταίες ημέρες μας δόθηκε η ευκαιρία λόγω των Γαλλικών εκλογών, σε ειδικούς και μη, σχετικούς και όχι, για να γίνουμε ειδικοί αναλυτές, σχολιαστές και μελλοντολόγοι, μακριά από την καθημερινότητα που δεν ξέρουμε που μας οδηγεί, αρκεί να επιδείξουμε πνεύμα και να τοποθετήσουμε το αποτέλεσμα των Γαλλικών εκλογών, ακόμη και στην δική μας πραγματικότητα.

Ξεπεράσαμε το πρώτο σοκ, μπορεί όμως και να μην ήταν αν εμείς δεν το καταλάβαμε, σχετικά με τα μνημόνια, τα προαπαιτούμενα και τα απαιτούμενα, για τις συντάξεις, την εργασία, την ανεργία, τους φόρους και την απουσία ανάπτυξης και προχωρήσαμε στην ανάλυση του αποτελέσματος των Γαλλικών εκλογών, χειροκροτώντας ουσιαστικά την νίκη του κεντροδεξιού Μακρόν και της ακροδεξιάς Λεπέν.

Ταυτόχρονα αισθανόμαστε ευτυχείς γιατί οι Γάλλοι ψηφοφόροι, έδιωξαν το παλιό, χωρίς διάκριση σε δεξιό ή αριστερό, αρκεί που το έδιωξαν και έφεραν στην επιφάνεια τις δύο προσωπικότητες της δεξιάς ουσιαστικά, χωρίς να το αισθάνονται έτσι, αλλά και χωρίς να εκφράζονται για αυτό με διαχωρισμούς αριστερά δεξιά, κέντρο κλπ.

Αρκεί που έδιωξαν από το προσκήνιο το παλιό που εκφράζονταν με τις γνωστές μας παρατάξεις, των σοσιαλιστών, των συντηρητικών των κομμουνιστών κλπ. και αρκεί που στην ουσία, εφάρμοσαν την πρακτική που πρώτοι διδάξαμε εμείς στην χώρα μας, και βάφτισαν, ότι τους ενοχλεί, όπως εμείς, με ονόματα της αρεσκείας τους, άσχετα με την ιδεολογική τοποθέτηση και το μέλλον που μπορεί να υπάρχει.

Και όσο για εμάς, δεν δυσκολευτήκαμε καθόλου να βγάλουμε συμπεράσματα περί του μέλλοντος της Γαλλικής Δημοκρατίας, της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αν και παραλείψαμε το δικό μας μέλλον, τα είδαμε όλα ιδανικά και φυσιολογικά ,πέρα από ιδεολογίες ιδιαίτερα, σαν ,το πρόβλημα της σημερινής κατάστασης στην Ευρώπη ,να το δημιουργούν οι ιδεολογίες και οι κοσμοθεωρίες.

Μπορούμε έτσι να δικαιολογήσουμε και όσα συμβαίνουν στην χώρα μας, να προχωρήσουμε και εμείς, ή μάλλον είμαστε στον δρόμο, για την αποτίναξη του «ιδεολογικού ζυγού», να αναθέσουμε την εξουσιοδότησή μας σε ουδέτερους ιδεολογικά ηγέτες και παρατρεχάμενους, αρκεί να δηλώνουν ότι εκπροσωπούν το νέο και χωρίς να γνωρίζουν το παλιό, να το καταδικάζουν άκριτα και αβασάνιστα.

Και βέβαια μπαίνουμε σε σειρά αναμονής για να δούμε και να αισθανθούμε το νέο που θα δημιουργήσουν οι τυχαίο και εκλεγμένοι φυσικά, αν μπορέσουν βέβαια και αν αφήσουν πίσω τους το ήδη πεπαλαιωμένο καινούργιο που πλασάρουν για την άνοδό τους στην εξουσία.