Αρθρογραφία

Το ψάρι βρομάει από το κεφάλι

dend.jpg
Ακούστε το άρθρο

Σ’ αυτό τον τόπο και στα περισσότερα σοβαρά θέματα που τον απασχολούν, είναι γνωστό ότι η αντιμετώπισή τους είναι επιδερμική και όχι ουσιαστική.

Το ίδιο έγινε και με την υπόθεση «φράουλα και αίμα» στη Νέα Μανολάδα. Αντί να σκύψουμε όλοι το κεφάλι και να δούμε τι πραγματικά μπορεί να γίνει, αρχίσαμε για επικοινωνιακούς λόγους να καταδικάζουμε, να καταγγέλλουμε κ.λ.π. λες και ήρθαμε από το… φεγγάρι.

Χρησιμοποιώ πρώτο πληθυντικό πρόσωπο γιατί θεωρώ ότι κι εμείς οι έχοντες δημόσια γραφή έχουμε ευθύνη. Ίσως τη μικρότερη, αλλά έχουμε. Όπως ευθύνη έχουν εδώ και μια δεκαετία περίπου οι πολιτικοί, οι υπηρεσίες του κράτους, οι κάτοικοι της περιοχής, οι παραγωγοί φράουλας κ.ά. Το θέμα «φραουλοχώραφα και μετανάστες» ερχόταν στην επιφάνεια κάθε φορά που θα συνέβαινε ένα ακραίο περιστατικό – με αποκορύφωμα βέβαια το τελευταίο. Και αφού περνούσαν 3-4 ημέρες ξεχνιόταν και όλα ήταν «ήσυχα κι ωραία».

Και τώρα το ίδιο θα γινόταν αν δεν βρισκόταν ένας-δύο τρελοί να πυροβολήσουν στο ψαχνό, λες και οι άνθρωποι είναι τρυγόνια. Δεν θα ασχοληθώ με το συγκεκριμένο τραγικό περιστατικό, το οποίο άλλωστε θα το κρίνει η Δικαιοσύνη αφού λάβει υπ’ όψιν της όλα τα πραγματικά περιστατικά. Θέλω όμως να καταδείξω ότι το πρόβλημα έχει δύο παραμέτρους που είναι εξ ίσου ισχυρές και υπεύθυνες για τη δημιουργία του. Η πρώτη είναι η οικονομική παράμετρος και είναι αυτονόητη, ώστε να μην απαιτεί μεγάλη ανάλυση. Από αυτή την κατάσταση ΒΟΛΕΥΟΝΤΑΝ ΟΛΟΙ, έστω με ελάχιστες εξαιρέσεις. Η δεύτερη είναι η πολιτική παράμετρος που είναι και η πιο ουσιώδης. Κι αυτό γιατί γενικότερα στη χώρα από το 1990 δεν υπάρχει μεταναστευτική πολιτική. Πρώτα λέγαμε για τους Αλβανούς, τώρα λέμε για άλλες 50 εθνικότητες. Αυτή την απουσία μεταναστευτικής πολιτικής εκμεταλλεύονται όλοι και φυσικά οι παραγωγοί της φράουλας. Και για να κάνω τον «συνήγορο του διαβόλου» αν εγώ ήμουν φραουλάς ή ο καθένας από εσάς, τι θα κάνατε; Θα φροντίζατε με το μικρότερο δυνατό κόστος να είχατε εργάτες ώστε να είναι το προϊόν πιο ανταγωνιστικό (ως προς την τιμή) στις διεθνείς αγορές. Από τη στιγμή μάλιστα που το κράτος ανέχεται αυτή την κατάσταση τότε είναι λογικό στους πολλούς να βρεθούν και λίγοι που θα ξεπεράσουν τα όρια, θα είναι ασύδοτοι.

Ολα αυτά μόνο στους φραουλάδες τα βλέπουμε; Εμείς οι υπόλοιποι είμαστε τόσο νομοταγείς; Θα επαναλάβω ότι το θέμα είναι πολιτικό. Και θα αναφέρω εδώ μια απορία μου. Ο υπουργός Δημόσιας Τάξης επισκέφτηκε ορισμένους λαθρομετανάστες. Κυρίως αυτούς που τραυματίστηκαν. Ήταν μια (σωστή από ανθρωπιστικής πλευράς) κίνηση ευαισθησίας. Ήταν βέβαια και μια έξυπνη πολιτική κίνηση.

Ταυτόχρονα όμως ο υπουργός τυπικά συνομιλούσε και συμπαρίστατο σ’ έναν παράνομο. Διότι είναι παρά νομος όποιος χωρίς άδεια περάσει τα σύνορα της χώρας. Κι εδώ υπάρχει και ο σχετικός τραγέλαφος. Όποιος μετανάστης μπει παράνομα στη χώρα και συλληφθεί, οδηγείται στοδικαστήριο καταδικάζεται καιδιατάσσεται η εντός ολίγων ημερών έξοδός του από την Ελλάδα.

Ο μετανάστης αυτός θα δουλέψει κάνα δύο μήνες και στη συνέχεια θα πέσει στους επιτήδειους που θα τον φέρουν στην Πάτρα για να πάει στην Ιταλία. Εκεί θα τον πιάσουν και θα καταδικαστεί για λαθραία έξοδο. Δηλαδή καταδικάζεται για παράνομη είσοδο και μετά αφού του λένε να φύγει καταδικάζεται για παράνομη… έξοδο. Αυτή η μεταναστευτική πολιτική της χώρας μας η οποία βέβαια έχει να κάνει -για να είμαστε δίκαιο- με τις αλλοπρόσαλλες τακτικές της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των οδηγιών της. Γι’ αυτό θα συμφωνήσω με εκείνους που επικαλούνται μια σοφή ελληνική παροιμία «Το ψάρι βρομάει από το κεφάλι».

Του Ζαχαρία Μαντά

Όλη η επικαιρότητα