Αρθρογραφία

Το σχολείο, ο δάσκαλος και το παιδί με ιδιαιτερότητες!

stasinopoyloy.jpg
Ακούστε το άρθρο

Παρά το γεγονός ότι σε επίπεδο νομοθεσίας  βρισκόμαστε σε φάση προαγωγής της συνεκπαίδευσης υπάρχουν ακόμα ισχυρές αντιστάσεις στο σχολικό σύστημα, που μάχονται αυτή την κατεύθυνση με διάφορους τρόπους και μορφές. Από την ανοιχτή άρνηση πολλών σχολείων να δέχονται μαθητές με ιδιαιτερότητες μέχρι τις πιέσεις γονέων, διευθυντών ή ακόμη και των ίδιων των δασκάλων της τάξης που αρνούνται, για διάφορους λόγους, να δεχτούν παιδί με ιδιαιτερότητες, με επιχειρήματα συχνά βασισμένα σε  παιδαγωγικές εκλογικεύσεις του τύπου: «θα πέσει το επίπεδο της τάξης, δεν έχουμε χρόνο, δεν έχουμε επιμόρφωση κ.α.».  Βέβαια το θέμα της επιμόρφωσης δεν αποτελεί απλά μια  «δικαιολογία»  των εκπαιδευτικών, αλλά ένα σοβαρό  προβληματισμό τους και μια ρεαλιστική παραδοχή που ενισχύει τις φοβίες τους για την αποδοχή  παιδιών με ιδιαιτερότητες μέσα στη σχολική τάξη. Οι περισσότεροι δάσκαλοι γενικής εκπαίδευσης της χώρας μας δεν έχουν ποτέ εκπαιδευτεί σε θέματα ειδικής αγωγής. Σύμφωνα με τα αποτελέσματα πανελλαδικής έρευνας με θέμα την εκπαίδευση παιδιών με ειδικές ανάγκες και δυνατότητες στην Ελλάδα, οι Έλληνες δάσκαλοι νοιώθουν στην πλειοψηφία τους ανασφαλείς κι ανεπαρκείς όταν καλούνται να αντιμετωπίσουν παιδιά με κάποια αναπηρία μέσα στη συνηθισμένη τάξη.

Αν και καταβλήθηκαν προσπάθειες από την Πολιτεία για την επιμόρφωση των εκπαιδευτικών, εντούτοις το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα δεν έχει διαμορφώσει ακόμη μια στρατηγική προσαρμοσμένη στις επιμορφωτικές ανάγκες των εκπαιδευτικών. Τα επιμορφωτικά προγράμματα δε στηρίχθηκαν στις αρχές της εκπαίδευσης ενηλίκων, η οποία θα επέτρεπε την ενεργό συμμετοχή των εκπαιδευτικών στην οριοθέτηση των αναγκών τους.

Το σχολείο διακηρύσσει πάντα ότι είναι ίσο απέναντι στα παιδιά. Η πολιτεία κατά καιρούς εισήγαγε θεσμικές διαδικασίες όπως: τάξεις υποδοχής, φροντιστηριακά τμήματα, ένταξη μαθητών µε μαθησιακές δυσκολίες σε κανονικές τάξεις, παράλληλη στήριξη και πλείστα άλλα. Το ευτύχημα είναι ότι ο σημερινός δάσκαλος έχει κατανοήσει ότι απαιτείται παιδαγωγική ενημέρωση της οικογένειας, συνειδητοποίηση του προβλήματος από τους ίδιους τους παιδαγωγούς και ουσιαστική  αρωγή από την πολιτεία, ώστε να ευδοκιμήσουν οι προσπάθειες.

Συνήθως όταν μιλάμε για τον ρόλο του δασκάλου αναφερόμαστε στο διδακτικό του στιλ και στον τρόπο συμπεριφοράς του. Τα παιδιά με ιδιαιτερότητες όμως   χρειάζονται ένα δάσκαλο ανθρωπιστή – θεραπευτή, που πιστεύει ότι το κάθε παιδί είναι ένα τελείως ξεχωριστό όν, τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του οποίου καθορίζουν το πώς σκέφτεται, το πώς αισθάνεται και το πώς αλληλεπιδρά με τους άλλους. Ένας τέτοιος δάσκαλος θα προσαρμόσει ανάλογα και το διδακτικό του στιλ και τον τρόπο της συμπεριφορά του, ώστε να έχει το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα για όλους τους μαθητές του.

Στασινοπούλου Τζωρτζίνα              

Όλη η επικαιρότητα