Ξεχαστήκαμε…

Τούτο το μήνα ξεχαστήκαμε και δεν προλάβαμε τίποτα απ` όσα συμβαίνουν γύρω μας, δεν προλάβαμε ούτε και τις μέρες του που έφυγαν τόσο γρήγορα, σαν να μην ήθελαν να τις δούμε, να τις νοιώσουμε και να τις βιώσουμε, σαν να έκρυβαν κάτι που δεν έπρεπε να το δούμε, κάτι σοβαρό ή και χωρίς αξία, αλλά η αξία θα ήταν να μην καταλάβουμε τίποτα.

Και ο σκοπός επετεύχθη, φτάσαμε στο τέλος του Γενάρη του 2018, με τόσα γεγονότα να τρέχουν γύρω μας, αλλά εμείς να μην καταλαβαίνουμε τίποτα, και για να δικαιολογούμαστε λέμε ότι οι μέρες έφυγαν γρήγορα, αποφεύγοντας να παραδεχτούμε ότι πια δεν μπορούμε να παρακολουθήσουμε τίποτα, μπορεί να ξεμείναμε από δυνάμεις, αλλά μπορεί και να μην θέλουμε να παρακολουθούμε.

Είμαστε κάτι σαν βολεμένοι, κάτι σαν ξεχασμένοι, ή ακόμη κάτι σαν ανήμποροι να σηκωθούμε και να βγούμε στην πιάτσα που στενάζει από περικοπές συντάξεων και μισθών, από υπορφορολογήσεις, από κλείσιμο επιχειρήσεων, από έλλειψη επενδύσεων, δημόσιων και ιδιωτικών, είμαστε κάτι σαν παροπλισμένα  πράγματα, αφημένα στο παλιατζίδικο της γειτονιάς, που περιμένουν να αγοραστούν από κάποιον λεφτά για να ξαναζήσουν την χαμένη ζωή τους.

Περιμένουμε λοιπόν τους λεφτάδες της Ευρώπης να ολοκληρώσουν το τρίτο πρόγραμμα χρηματοδότησής μας, αν εμείς προσφέρουμε όλες τις εγγυήσεις και τα προαπαιτούμενα που χρειάζονται και κατόπιν, αν επιδείξουμε καλή διαγωγή, να φτάσουμε στον πολυπόθητο ή κατ άλλους απόθητο Αύγουστο, για να ξανακυκλοφορήσουμε ελεύθερα στις αγορές και αυτές να μας υποδεχτούν με τυμπανοκρουσίες σαν καλούς πελάτες.

Υπολογίζουν, μάλλον υπολογίζουμε και εμείς, ότι θα έχουμε την σοβαρή εγγύηση των εταίρων μας της ΕΕ, ώστε να μπορέσει να γίνει η ιδιωτική χρηματοδότηση, γιατί έχουμε ανάγκη από χρήματα και χωρίς αυτά δεν μπορεί να κινηθεί τίποτα, κυρίως όμως δεν μπορεί να υπάρξει το δημόσιο, αυτό το αδηφάγο, αχόρταγο και χρεοκοπημένο Ελληνικό Δημόσιο, που παρέσυρε και συνεχίζει να παρασύρει ακόμη και τον κακομαθημένο και μόνιμα επιδοτούμενο ιδιωτικό τομέα.

Αυτόν τον ιδιωτικό τομέα, που είχε μάθει στην προστασία του περίεργου μοντέλου της σοσιαλφιλελεύθερης δημοκρατίας μας, που από την μία τσέπη τα έδινε και από την άλλη τα έπαιρνε και ας ήταν δανεικά, με υποθήκες την ίδια την κοινωνία των ανθρώπων, που περιοδικά λέγονται και πολίτες και μάλιστα κατά περιόδους αυτοί οι πολίτες να χειροκροτούν και να κραυγάζουν συνθήματα στήριξης της πορείας προς την χρεοκοπία.

Και συνεχίζουμε αυτή την περίεργη, προδιαγεγραμμένη και χρεοκοπημένη πορεία μας, χωρίς να καταλαβαίνουμε τις μέρες που φεύγουν τους μήνες που περνούν και τα χρόνια που εναλλάσσονται, μονότονα, άχρωμα και επικίνδυνα στην άγρια κατηφόρα, που δεν λέει να φτάσει σε ένα τέρμα, σε ένα ίσιωμα, μήπως και μπορέσουμε να ισορροπήσουμε, να ανασυνταχτούμε και να αλλάξουμε πορεία προς την σωστή κατεύθυνση, που την ξέρουμε, αλλά δεν μπορούμε να την δούμε ούτε στα όνειρά μας.